Vullnet Mato: Mungesa jote

Vullnet Mato

MUNGESA JOTE

Të kam njëzetekatër orë

në dhoma e në shtrat të shtrirë.

Profili dhe imazhi yt

më fle e më zgjohet brenda trurit.

Hera-herës më ngjan vetja

si bërthama e frutit të arrirë

dhe ti më ke mbështjellë

me ëmbëlsinë e tulit.

Herë të tjera më duket

sikur më ke burgosur lirinë

për të shijuar fruta të tjera

të ëmbla të kësaj bote.

Por shpejt ndjej se shpirti

më ka humbur qetësinë,

kur zgjatet koha trishtuese

që sjell mungesa jote...

Ti ike te njerëzit e fisit

në largësinë tre-katër male.

Dhe kur erdhi nata monotone

me shurdhimin e vetmisë,

shtëpia u mbush gjithandej

me mungesën tënde të madhe, 

sikur shirat përmbytën dhomat

me ujërat e fshehtësisë.

Pyeta veten si mund të vinte dita

pa meloditë e zërin tënd?

Nata ime e gjatë si mund të kalonte vetëm?

A do të vinte prapë marsi

me gjethet dhe zogjtë në shtegtim?

A do të binte sërish nëpër dhoma

ylberi yt që ngjyros jetën ?

Kjo zemra ime

ka filluar të ruaj në kujtesën ritmike,

faktin se pa ritmin e frymëmarrjes tënde të afërt,

mund të mbetet pa gjak

dhe me venat krejt anemike.

Ndaj të lutem

mos më lër vetëm as ditën as natën!