Daniel Gàzulli: Brezi im

Bota kafshonte veten.

Trupi - gjak e plagë.

Bota – vorr njezetvjeçarësh.

Bota – shtatzanë dështonte.

Të pakta lindjet.

Si për të sfidue vdekjen,

im’ amë, e mira, e brishta

dashuni bante me tim atë,

përgatitej të më lindte. 

Kështu erdha unë

nga miliona bomba

e krisma topash

përshëndetun,

që merrnin jetë të tjera.

Nga Lindja në Përendim,

nga Përendimi në Lindje

marrshonin miliona

për të na lane

vorre të harrueme

                        dhe lapidare tallëse.

Ushtima armësh

që na gërricnin veshët e njomë.

Gjijë të shtjerrun, që na mashtronin –

                                                buzën porsa lagë.

Duart e mira të nanava,

argasë prej punëve të mundimshme,

                        që donin të na përkëdhelnin –

                                                e na dërrmonin.

U rritem me pak bukë,

fare pak,

            (racioni 200 gram),

po s’u ankuem:

e shuenim urinë

tue andërrue Brigitte Bardot.

Donim të harronim.

Ku s’harronim dot,

pinim nga një gotë raki

(e ishim ende qimepadjersitun),

kur s’kishim raki,

puthnim vajza

e vajzat na puthnin ne,

se nuk kishin me se

të blinin fustane.

Kur s’gjenim dot as vajza,

rriheshim,

por në mbramje vonë

përsëri andërronim.

Na thane:

“Ju jeni brez heroik”! –

e na qeshem.

Na thanë: “Mos qeshni”!,

po na u gajasem përsëri.

Na kërcënuen.

Na qeshem edhe ma shumë –

                                    sa gati plasem.

Atëherë kujtuen se u çmendem

dhe s’na thane gja ma.

Po na dot s’u çmendem.

Na vetëm puthnim vajza,

ose flinim me to pa i puthë fare.

Vajzat u martuan me Zëvendësministra,

po herë mbas here

flinin përsëri me ne

dhe shëtisnin me shefa.

Atëherë,

fare të rijë,

na mbuluen thinjat.

Shtuem rakinë dhe puthjet,

por na u rralluem

e u shumunë burgjet.

Na thane se ishim brez heroik

e se do të na dorëzonin stafetën.

Na u rralluem dhe ma shumë

e na u shtuen të vjellat.

Po ata përsëri kambëngulnin

si ishim brez heroik,

dhe na besuem,

thamë:

Po, jemi! -

nëse heroizmi asht

kaq çnjerëzor 

e barbar:

Po, na jemi!–

Na ngrini përmendore!