Vullnet Mato: Takim me Vilsonin dhe Gencin

Vullnet Mato

TAKIM ME VILSONIN DHE GENCIN

In memoriam

“U çova nga gjumi i gjatë dhe erdha

të takohemi në gjumin tënd të shkurtër ! „

Kumboi zëri i Vilsonit nga përtej jeta

me tingullin e njohur, disi të mugët.

“S’i kemi harruar çastet, o mik Vullneti,

kur lexonim vjershat te rrapi i gurrës,

na i shtypje me makinën tënde “oliveti“,

t’i ngjitje te tabela letrare e kulturës...

Këtu pranë kam dhe Gencin e përgjakur

nga plumbat e zinj të pushkatimit poetik...

Mos u habit që ende nuk jemi plakur,

poezia na la të rinj, siç vdiqëm atë ditë...“

Vilsoni i kishte pis të zinj flokët e ballit,

dhe prej së largu i vinte era gjethe bushi,

nga vitet te Zgara mes shkurreve të malit,

ku fjeti i shtrirë nga bataretë e plumbit.

“Atë poezinë fatale me titullin “Sahara“

që shkrova me frymëzimin tim spontan,

e pagova me plumba ballit natën te Zgara,

ku varret mes shkëmbinjve mezi u çanë...“

Gencit bjond i kërceu mollëza e Adamit,

sikur i lëvizi një kokërr arrë te mesi i qafës:

“Nënë Gjiska më solli arra shtëpie te varri

siç m’i mbushte xhepat për nxënësit e klasës.

Kur na gjykuan me ekspertizën e poezive,

nuk e kuptuam ç’po ndodhte te ky shtet,

teksa ne dergjeshim në birucat e mizorive,

na fajësonte spiuni i Degës, mësuesi poet!...

Sikur ne kishim nxirosur të djeshmen e zezë,

me ide që flinin të heshtura te raftet e librave,

ku kontrolli policor nxori rastësisht në shesh

farëzat lirisë që do të bleronin pas dimrave.

Vetëm se menduam stinën e lastarëve të penës,

ne falëm rininë, pa kërkuar hakmarrjen e krimit.   

Po kosëtarët mizor që na prenë lastarët e jetës,

pse s’u penduan t’i kërkojnë falje vajtimit ! “