Jorgo S. Telo: Jetëmbushuri me vlera

Raq Paskali e Jorgo Telo

Jorgo S. TELO

JETËMBUSHURI ME VLERA

(Raq PASKALIT- përshëndetje në 60-vjetorin e lindjes )

Po e shoh të udhës, Sotiraq,

Veç me gotë… të t’uroj me vargje.

Sot në shpirt më trazohen sakaq

të gjashtëdhjet’ vitet në qindra faqe…

Këto faqe a s’duheshin shkruar

Prej penash të tjera dhe më parë?

Ndaj dhe ti, përherë i duruar

Veveten shpalose  palë – palë…

E shpalose në “Kokteil pasionesh”

Prej moshës së mitur e deri më sot…

Jetëmbushuri  prej vrullesh e hovesh

Shumëkush zilinë s’e fsheh dot.

Qysh i ri diktove tek vetvetja

O sa bulëza dëshirash të forta!

Nuk i le të treteshin nga zbehja;

Ndaj ua çele tejepërtej portat.

Në rini – bandill mes vërsës sate

Dritë e gaz të kullonte syri

Me rreze sysh rroke një “njomëzake”;

Ty mrekullisht në jetë të hyri…

Ishte Frida – që t’i ndjeu drithmat

E një dashurie që s’kish cak.

Një pas një ju do ndienit klithmat:

Të tre zërat që shtuat në prag…

Dy të rinj të parrahur me jetën,

Me halle u ndeshët parakohe;

Dhe ngritët familjen e vërtetë

Dhe rritët tri jetë nëpër mote.

Apo s’ishin ca vite të sertë,

Kur skamja gjithë  ëndrrat i venitte.

Porse ju dijtët dhe ecët vetë

Ndryshe nga koha që shpesh zvarritej.

Përherë, Sotir, me shije të hollë

Dhe, jo vetëm për syçkat e shkruar.

Art pas arti, sa lavdi ke korrë…

Ç’ta pinte syri, s’le pa e provuar…

Me guximin – thelb i jetës sate

Shkallë – shkallë kalove ti pengesat..

Krahas druajtjes dhe sedër pate;

Porsi një kreshnik merrje “fortesat”…

Një pas  një sa kala shtive në dorë;

Së pari Fridën, që ta çiku zemrën…

Mandej nëpër dije – gjerë dhe hollë

Një mori pasionesh të dhanë emër.

Krahas bisturisë mbaje shtangën,

Që t’i jepje trupit hijeshinë.

Nëpër trille cirku s’le gjë mangët;

Cirku ty të jepte ngazëllim.

Mbrujte pasionantë si dhe veten

Nise me familjen dhe të tjerë.

Laegjendë në qytetin gri, o Raq, ti mbete!

Qyteti i Argjiros të dha vlerë….

Si pentagramin edhe penelin

Daltë dhe penë vure në punë…

Vetes e fëmijëve ua rrite nderin,

Porse Gjirokastrës edhe më shumë.

Shokë dhe miq i paske pa masë;

Të shumtë përherë le t’i kesh.

Shumëkush për ty ka ç’të flasë,

Shumëkush tek ty vullnetin ndesh.

Qytetit të shtrenjtë i dhe shumë

Dhe shumë qyteti ty të dha.

Të dha një publik të ndezur furrë

E ke në sy, në sy të ka.

Të ka në sy, të ka në gjoks

Duke të mbushur, o Raq, me urime…

Ndoshta një dorë do ta vulosë

Për ty meritën më sublime…

Ç’të kishte shpirti, ti njerëzve ua dhe…

Të uron, mik, kalaja krifëpërpjetë.

Ballëlart dhe i lodhur sot ti je

T’u dyfishoftë mosha gjashtëdhjetë!

(Gjirokastër, 4 mars 2000)