Çlirim Uça: Nji pikpamje tjeter nga ajo e Kastriot Bujupit

Nji pikpamje tjeter nga ajo e Kastriot Bujupit ne shkrimin me titull, ''Kombi yne shqiptare po zgjohet''

Nga Çlirim Uça

I nderuari z. Kastriot

Une dhe Ti kemi dallime ne moshe e rrjedhimisht edhe ne pikpamje. Ju,si i ri qe jeni, vetebesoni ne forcen tuaje trupore, per ti bere deshirat e mendjes dhe zemres. Ne shkak te moshes, Ju e merrni si te mundshme, madje edhe te rrjedhshme, kah permbushja, idene tuaje te mbare, te perpatrimit te kombit tone kah rruga e bashkimit.Une, si i ecur ne moshe, nuk besoje ne forcen time, per te bere gjerat e deshires, prandaje veje kufi dallues ne mese pikpamjes tuaje te zgjimit dhe asaj times,te pergjumjes veteflijuse te popullit tone.

Kesosh deshirash si tuat edhe une kame patur, qe kure e dita se jame shqiptar i vujtur,i ndare e i shtypur. Kete deshire kame edhe sot ,e do ti mbaje edhe ter jeten. Por, sot deshira ime eshte si nji gace e mbytur thelle ne hirine e deshtimeve te kohes. Tash koha me ka bindur se une vetem kisha deshiruar. Me keqardhje te theme se, keshtu siç po na shkojne punet, neser edhe Ti do jesh keshtu si une sot.

Une mrekullohem se si ne arritem te mbijetojmi, e madje edhe te kapim ne dore nji pjese te atdheut dhe lirise, kur mundi i yne nuk ka qene fare ne proporcion me mundesite,nevojat dhe detyrimet e tija. Ajo qe ne arritem nuk munde te jete ndryshe pos nje mrekulli nga mrekullite me te perzgjedhura, qe mund te rastisin si nje here ne nje miljon.

Per pikpamjen time, sqarimi i kesaj mrekullije ndodhet tek fakti i ndeshjes se subcstances me standartet. Ne fatbardhesisht patem fatin te kishim ende nje mase, per considerate, e cila mjerishte, pashmangshmerisht, humb gjithnji ne kohe dhe hapsire, e bota pati standartete e saja te kohes, te cilat nuk lejonin qe masa e dhene te zhdukej ne rrethana kercnuse. Pra zhdukja e perdhunshme na doli te ishte jashte standarteve, ashtu qe ketu lindi aj embrioni i kesaje mrekullise, te cilen sot ne fatebardhesisht e jetojmi. Nuk kame asnji dileme, se mundi yne I parreshtur i brezave ka qene percaktus i ketije fati qe sot ne ndajme. Kjo, edhe ne kuptimin e frenimit te zhdukjes se masese, ne at procesin e kobshem, por edhe ne çastet e ngjizjes se ati embrionit te mrekullise fatlume.

Por, per te qene mjerimi i yne, ne nuk jemi duke u perpjekur te ringjallem as ne keto rrethana fatlume, ashtu siq e deshiron edhe Ti, per ta shmangur at defektin gjenetike te humbjes ne mase( hapesire) dhe kohe. Mjerisht, ne te zgjuar e mbajmi vetem idene dhe deshiren per ta zhbere kete mase. Po ashtu mjerisht ne permbushje te ketyre deshirave te kobshme ne kemi gezuar edhe perkrahje teper bujare nga armiqte tane te shumte ne numer. Nderkaq idene,deshiren dhe mundine, per ta plotesuar ate deshiren tende, timen e te sa e sa njerzve tjere, te gjalle e te vdekur, ne e kemi shume te vogel dhe fare te pa perfillshme ne raport me nevojen per te ndodhure aje zgjimi dhe shpetimi,te cilin veq Teje dhe meje e duane dhe shume bashkemendimtare tane. Ne keto dy deshira dhe veprime ne jemi aq te shperputhur,sa me plote kuptim une theme, se ne vazhdojmi te mbetemi edhe tutje popull vetevrases.

Per t`mos i lodhur nji kerre faktesh dhe argumentesh ne kete ballafaqim pikpamjesh, do te perfundojsha, ndoshta me nje thenje qe mund te tinglloj edhe si e vrazhde tek Ti dhe njerze tjere, me te cilet mund te ndajmi deshira te njejta,por jo dhe ide, ama reale- sikur kriter vlersimi te ishte mishi, ne do kishime nje vlere, dmth vleren e mases permbajtese te kesaje materje.

Te pershendes miqesisht, Çlirim Uça.