Skënder Hasko: Poezi për dashurinë

Skënder Hasko

Poezi për dashurinë

(Shkëputur nga libri “Ah!...”)

U bëfsha valë deti

Valëzat e detit,

tërë zjarr e mall,

Shtrihen përmbi rërë,

puthen nëpër zall,

Pastaj prapë tërhiqen,

zbresin prapë në det,

Atje marrin zemër,

atje marrin jetë.

Pa i kthehen bregut

dhe më lozonjare,

Më leht’ e më butë,

dhe më ledhatare,

Puthin kurme çupash

dhe i përkëdhelin,

Që të lenë pa mend

kur përkulin belin…

Det, o det’ I kaltër,

as më merr dhe mua,

Tretëm, bëmë valëz,

tjetër gjë nuk dua,

Të vijnë të freskohen

vashëzat perri,

E t’i puth në buzë,

në gush’ e në gji!...

Mos harro!

Pse më rri kaq ftohtë,

Si dëborë e ngrirë,

Më grmis, më shtyn,

Për në humbëtirë?!

Herë je si akull,

Herë je si prush,

Herë si gjemb në kodër,

Herë lule në fushë...

Herë më rri si mike,

herë si e huaj,

Ç’ke me zemrën time,

Që e bën të vuaj?!

Mos harro: një ditë

do t’iki pranvera,

Pa pastaj do thuash:

“Ç’bëra unë e mjera!”

Zëri i vashës

A s’më thua, vashëzo,

Nga del zëri yt, që flet?

Duket sikur vjen nga qielli,

Duket sikur zbret nga retë...

Si zë engjëlli pëshpërit,

Vjen e më trazon te shtrati,

 Si zog zemra përpëlitet,

më rrëqethet gjithë shtati.

Ndizmë!

Zbrit, sorkadhe, tatëpjetë,

Zbrit të më japësh jetë!

Zbrit e më fal dashuri,

Të më ndezësh zjarr në gji!

Ndizmë, që të përvëlohem,

Të fle gjumë e të mos zgjohem,

Pastaj të më kthesh në hi,

Të më mbash në hajmali,

Hajmalinë në gush’ ta kesh,

Kur të ecësh e të flesh…

Dëshirë

Një zë i bukur, si zë bilbili,

Nga poshtë dritares më vjen në vesh,

Unë brof të shoh, se erdh’ bandilli,

E shpirti mbushet e zemra qesh.

Më vjen të hidhem që nga dritarja,

Të bie si gjeth në duart e tij,

Në përkëdhelje të humbas e tëra,

Të më puthë në buzë, në gush’ e gji.

Pa të më shpjerë në folezë,

E të më shtrijë përmbi shtrat,

Të marrë flakë dashuria,

E njësh të bëhemi pak nga pak...

Ashtu, të shtrirë, të bërë njësh,

Nga zjarr’ i epshit të përvëluar,

Të fluturojmë nëpër qiej,

Nëpër ëndrra të harruar…