Fitim Sula: Fragment nga romani Lakuriqësia

FITIM SULA

 

LAKURIQËSIA

 

ROMAN

                                                                                                

…ne, njerëzit, nuk jemi vendimmarrës në problemet e gjithësisë, ne jemi thjeshtë spektatorë në rastin më të mirë. Dhe jemi viktima të pa pyetura në rastet më të këqia. Në raport me gjithësinë ose me kozmosin, edhe ata syresh që duket të kenë pushtet pa kufi, u duket vetja një hiç pa vlerë,një arsye e kotë  që është mbajtur për kushedi se kush deri në momentin kur “arsyeja” kozmike e shikon të udhës të ndryshojë ekuilibrat, që deri më tash kanë pasur një të tillë harmoni, ku edhe i vdekshmi njeri ka pasur “hisen” e tij. Vetëm në lidhje me kozmosin,njeriu,sado i fuqishëm e i pushtetshëm që të jetë, e kupton  parëndësinë e tij. Jo vetëm individi, por edhe popuj te mëdhenj e kuptojnë të qënurit të papërfillur dhe krejt të kotë në deshirat  kozmogonike. Në fund të fundit, përballë fatit të përbashkët,jemi të gjithë  njerëzorët, të barabartë...!

 

***

 

…-Të lutem më puth, të paktën një herë, -përgjërohej klienti që më në fund ishte plotësisht nën pushtetin e epsheve të marrëdhënieve seksuale.

Teuta shikonte fytyrën e klientit që po humbiste tiparet karakteristike të vetat, duke u shndërruar në një maskë, që në çdo sekondë tjetërsohej. Herë hapte sytë fort…, herë nxirrte gjuhën jashtë gojës burg…, herë shtrihej si i pajetë…, herë e shtrëngonte për vithesh. Kjo gjë ndodhte në sekonda, por klientit i dukeshin orë të tëra…

-Jo mos u mundo të më puthësh…, -i fliste dhe i ikte ajo mundimeve dëshpëruese të klientit të saj…

-Të lutem të të puth të paktën njëherë, - fliste klienti me sy mbyllur, që pastaj i hapte përsëri…

-Po fole përsëri do ta lë përgjysëm e do të iki, more vesh apo jo; -foli ajo.

Teuta e kuptoi që duhet t’i jepte “goditjen” e fundit vdekjeprurëse epsheve të këtij klienti xhuxhmaxhuxh. Ajo nuk kishte të drejtë të zgjidhte sipas shijeve të saj. Ajo e dinte nga përvoja se shijet nuk paguheshin në para. Ato ishin pjesë e një bote të brendëshme, ku loja e ireales zhvillohej në fushat e padukëshme të shpirtërores, që jetonte përkohësisht në trupat e vdekshëm njerëzorë. Ato ndjenja të pastra dhe të panënshtruara nga e keqja njerëzore kishin kohë që nuk ishin gëzimi i saj. Ato  flinin në një cep të ndërgjegjes dhe ishte mëse e vështirë që të fusje duart e t'i nxirrje prapë që andej. Ato i takonin një kohe të largët…

-Mjaft, -i tha vetes, -me këto mendime, që gjithmonë e pushtonin kur “punonte”…

-Do t’a kisha  puthur njëherë…, -mendoi me vete, -po me thënë të   drejtën qenka shumë i shëmtuar. Njëherë kam puthur një klient dhe ai ishte një evropian i pasur. Edhe vetë ishte habitur më pas se si kishte qënë e mundur që kishte bërë seks me kaq pasion. Ai në fillim kishte qarë, por jo për ta gënjyer siç bëjnë shumë intrigantë që u pëlqen t’u thërrasësh burra.

-Pse po qan, -e kishte pyetur ajo.

-Po si mos të qash, -i ishte përgjigjur ai, kam aq pasuri sa nuk mund ta marrësh me mend…,po çe do, -kishte thënë ai, pas një pushimi të vogël.

      -Pasurinë e kam të trashëguar brez pas brezi. Të parët e të parëve të mi e kishin fituar atë duke luftuar…, me tregti e me gjithëfarë rrugësh të tjera. vetëm “pasuria” vetë e din se çfarë mund të humbi njeriu për ta fituar atë. Pasuria kurrë nuk është humbur, ajo si diçka materiale që është, thjeshtë ka kaluar nga njëra dorë tek tjetra, nga një brez tek tjetri, nga njëri popull tek populli tjetër. Pasuria në të vërtetë nuk humbet asnjëherë, ndërrohen vetëm zotëruesit e saj.

-Ja, për shembull, -i kishte thënë ai, -ky flori në qafën tënde që sot është në formën e një varëse qafe dikur në kohët e lashta mund të ketë qenë pjesë e portretit të Zeusit pellazgjik. Kjo skulpturë e Fidias, që dikur qëndronte krenare në faltoren pellazgjike dhe i përuleshin “kokat” më të mëdha të botës së atëhershme, sot gjendet në njëmijë forma të vogla nëpër gishtërinjtë, veshët, kyçet, e në pjesë të tjera të trupit njerëzor.

Kjo pra, është pasuria, -kishte thënë ai, -ajo është jetëgjatë ndonëse në forma të ndryshme, ndërsa njerëzorët që kanë vrarë, prerë,vuajtur, e kanë bërë të tjera sakrilegje në emër të saj kanë kohë që ushqejnë dheun mëmë me trupat e tyre.

Teuta pak a shumë kishte  parë edhe vetveten si pjesë e përpjekjes mbarënjerëzore për të vënë “pushtetin”e saj mbi pasurinë, e në fakt, kishte menduar ajo,kjo na dilka një sakrificë e kotë.

Me klientin tashmë të harruar si fytyrë ajo kujtonte vetëm dashurinë që se kishte quajtur punë si mijëra herët e tjera. Po ky xhuxhmaxhuxh nuk po më pëlqen si surrat, i thoshte vetes, ndërsa po shikonte që ai po binte si i pajetë nga lëvizjet e saja  “profesioniste”.

Hë qenbirqeni, -i tha, -kaq e kishte edhe “burrëria”jote që  dëshiroka të ndjejë ngrohtësinë e puthjeve të pajeta të një “punëtoreje” të rrugës.

-Çfarë, -i tha ai, që po hynte përsëri në realitet pas një shkëputje të vogël.

-Si çfarë, -i tha ajo, -më jep lekët.

-Prit një çikë të vij në vete, -foli ai, -ke kohë sa të duash.

-Unë nuk kam kohë, -i tha ajo. Minutat që kalojnë janë një dëm i madh për mua. Edhe ti ishe pjesë e këtyre minutave që ikin në të harruar. Vetëm tridhjetë minuta më parë ti nuk ekzistoje për mua, ndërsa tani ti ekziston si pesëdhjetë eurosh, përfundoi ajo duke zgjatur dorën për të marrë pesëdhjetë euroshin.

“Xhuxhi”e kapi edhe një herë për vithesh me një shprehje në fytyrë, që sikur donte ti thoshte: kjo është brenda pagesës.

-A mund t’ju pyes për diçka? -e pyeti “xhuxhi”

-Fol, -i tha shkurt ajo.

-Si ka mundësi që s’më puthe të paktën një herë?, -e pyeti ai.

-Eshtë hera e parë që bëni seks me një prostitutë rruge?, -iu përgjigj pyetjes me pyetje  ajo.

-Po, hera e parë është, -tha ai, dhe u zgjat ti rregullojë llastikun e të mbathurave tek kofshët e saj.

-Faleminderit, -i tha ajo dhe pastaj vazhdoj më tej. Ne jemi punëtore rruge dhe si të tilla marrim para vetëm për punën që bëjmë. Puthja është pronë e ndjenjave dhe në mënyrën më absolute nuk ka para` që mund ta paguajë..., puthja është pjesë e një mbretërie tjetër.

-Ke të drejtë, -e ndërpreu “xhuxhi”, -puthja është diçka e veçantë, kur nuk është e rekomanduar nga arsyeja e mendjes ...! Vërtet, -filloi të flasë përsëri pas një pushimi të vogël ndërmjet mendimeve, puthja është më tepër se hyjnore kur është nën komandën e shpirtit..., po, po, keni të drejtë, -foli ai mendueshëm, puthja i përket një mbretërie tjetër.

-Tani, -foli Teuta, mund të të bëj unë një pyetje ty?  

-Ju lutem, -ia ktheu ai.      

-Si ka mundësi që ju të pasurit keni aq nevojë për dashurinë njerëzore, kur keni aq para që mund të bleni çdo gjë? -e pyeti Teuta, ndërkohë që po mundohej të fuste çorapet në këmbë, por për dreq si çdo herë që e kryente këtë punë ato i ngatërroheshin nëpër  gishtërinjtë e këmbës. Kjo i ndodhte edhe kur ishte e qetë e jo më pas ‘’punës’’, që gjithmonë ishte nën peshën e urrejtjes së vetevetes. Në fakt ishte vetëm një rast kur nuk e kishte ndjerë urrejtjen, dhe ajo ishte me klientin e vetëm që e kishte puthur e kishte dalë jashtë   ‘’kornizave’’ të punës.

-Ah, -foli ai me një keqardhje në fytyrë, vetëm dashuri nuk ekziston ndër ne pasanikët. Në momentin kur bëhesh i pasur nuk të ofrohet më një dashuri e sinqertë. Çdo gjë që të ‘’ofrohet’’ ka në qendër  të saj si shtysë ‘’interesin’’, dhe kurrësesi nuk është ‘’interes’’ ndjenjash shpirti dhe pastërtie njerëzore. Edhe vetë pasaniku e shikon çdo gjë rreth vetes me dyshim të madh. Edhe kur ndodh ndonjëherë rrallë që t’i afrohet ndonjë dashuri e sinqertë, dyshimi për të kundërtën e bën atë të jetë i ftohtë akull. Dhe mendoj që këtu e ka burimin ajo shprehja : "Të pasurit nuk dinë të dashurojnë, "të kuptohemi " të dashurosh"është krejt tjetër me të bërit seks !

-Të kuptoj, -tha ajo, që po rregullonte minifundin. Atëherë na dilka që ju pasanikët qënkeni ‘’prostituta’’ si ne. Edhe ne e kemi humbur ndjeshmërinë e dashurisë kohë më parë, dhe tani, bëjmë seks pa dashurinë që i duhet kaq shumë këtij akti, që shumë poetë e kanë quajtur akt ‘’hyjnor’’

-Të lutem, -tha ai, -nuk është tamam kështu...!

-Nejse..., nejse, -foli Teuta, që u nis të dilte nga dhoma e hotelit duke bërë me të kuq buzët e thara.

-“Xhuxhi” i mbetur akoma në krevat, dëgjoi zhurmën e takave që po largoheshin nëpër hapësirën boshe të koridorit të gjatë. Ajo u largua edhe pa e përshëndetur, gjë e cila saktësonte natyrën e kesaj “pune” që bëhej  kryekëput pa dëshirë.

-Ju pasanikët jeni prostituta! Përsëriti me vete xhuxhi fjalët që dëgjoi jo më shumë se dy minuta më parë. Ai shtrëmbëroi keqas fytyrën sikur të kishte ngrënë një rriskë limoni nëpër lokalet  luksoze, ku ftohtësia e gjithçkaje mbretëronte pamëshirshëm.

                                                               *

 

                                                             *               *

 

-Si kalojnë ditët, -foli Teuta sikur të mos ishte kush aty pranë.         

-Vërtet…, ditët kalojnë, - e miratoi mendimin e saj Trëndafilja.       

-Mirë unë që më ka shtyrë halli për të mbajtur fëmijët, po ti ç’pate? -e pyeti Teuta.        

-Asnjëherë s’më ka pëlqyer të flas për këtë gjë, -ia ktheu Filja, kështu e thërrisnin për shkurt. Unë jam nga një fshat i thellë..., ç’të të them, fliste ajo me ndalesa. Ky këlyshi i kurvës erdhi e më kërkoi dorën për grua. Prindërit e mi nuk dinë nga këto maskarallëqe ndaj i besuan..., po lëre më mirë, -tha ajo mendueshëm.

-Jo File, ti mund të flasësh, fol të lutem, fol. Ta kam kërkuar këtë edhe herë të tjera, por kurrë s’kam këmbëngulur. Nuk e di ..., por prandaj..., dua të ndihmoj ndonjë shpirt të sakatuar, -fliste Teuta me një peshë mendimi që e bënte të pushonte herë pas here ndërmjet fjalëve.

-Mos ke ndërmend të bësh ndonjë budallallëk? -e pyeti me sy të hapur tej mase Filja.

-Jo moj jo, po seç kam kohët e fundit..., edhe gjumë s’kam bërë këtë kohë..., ëndrra të frikshme më mundojnë...

-Mos u mërzit, ti të paktën i ke fëmijët...

-Ja, ky është makthi më i madh që më pushton, -e ndërpreu Teuta, -e vërteta ime para fëmijëve..., do ta kuptojnë ndonjëherë se u shita për mbijetesën e tyre! Teutës i dolën lotë nga sytë, gjë  që ishte shumë normale në shoqërine e “femrave të rrugës”.

Po t’i shikoje me vëmendje fytyrat e tyre, do të shikoje “rrugën” që kishin bërë “lotët”duke u fërkuar nëpër lëkurën e butë femërore. Në fytyrat e tyre mund të lexoje vuajtje, poshtërim, skllavëri, dramë njerëzore. Ato fytyra të destinuara për të qenë epshndjellëse fshehin brenda vetes ashpërsinë reale të kësaj jete njerëzore.

-Nuk e di, Teuta, por ne jemi të zbuluara e të pambrojtura përpara gjithë të këqijave  njerëzore. Ato bien mbi ne me gjithë peshën e tyre, duke na dhënë kënaqësinë e shijimit të kësaj bote deri aty ku më andej fillojnë kufijtë e absurditetit njerëzor.  “Profesioni” ynë, ndonëse hipokrizia e shëmtuar njerëzore e tregon me gisht si “imoralitet”, por për ne , ka qënë një “shkollë” ku kemi mundur të mësojmë pjesën tjetër të veprimtarisë njerëzore..., atë pjesë  që miliona e miliona njerëz lindin e vdesin pa e parë, ndjerë  e shijuar.Realitetin e vërtetë të shpirtrave njerëzorë.

-Më kujtohen ditët e para kur erdhët në këtë anë për të bërë këtë punë...

-E tmerrshme, Teuta,mos m'i kujto ato ditë, -e ndërpreu Filja. Dapi ka arritur të më lidhë edhe me zinxhirë për të më nënshtruar kryeneçësinë vajzërore që akoma s’kishte dhënë jetë brenda meje.

Tamam këlysh bushtre është ky Dapi, -foli gjithë urrejtje Filja. Pasi u bë gjoja dhëndër e erdhi të më marrë në shtëpinë time i shoqëruar me dajë, motër e nip të shtirur, morëm rrugën për atje ku nuk më kishte shkuar kurrë nëpër mend. E dija që do të kalonim detin për në vendet e huaja...

- “Lumi i vdekjes”, -psherëtiu thellë Teuta.

-The gjë? -e pyeti Filja

            -Jo jo, lëre, s’thashë gjë, po ti vazhdo, fol, -tha Teuta.

            -E si thashë, -vazhdoi Filja duke shkuar dorën mbi ballë për të larguar ca flokë që e pengonin tek sytë. Dapi ma kishte mbushur mendjen për t’u larguar nga Shqipëria. Në fakt unë nuk ishte puna se rashë në dashuri me Dapin, por meqënëse ishte e vetmja mënyrë për t’u larguar nga fshati bëra sikur rashë në dashuri...

            -Po si i re në sy ti atij, moj File? Ti në fshat..., ai në qytet...! -foli Teuta.

            -Po ja një ditë pazari, ditë e dielë, dola bashkë me mamanë për të shitur ca prodhime kopshti. Dapi po blinte ndoshta diçka në pazar, kështu mendoja atëherë, po tani jam e bindur që ai kalonte andej për të pikasur femra fshatare të bukura e truphedhura, të mërzitura nga jeta e fshatit. Syri i tij vigjilent nuk mund të kalonte indiferent përpara meje që për hir të së vërtetës, isha si “zanë mali” siç isha mësuar ta dëgjoja shpesh nga bashkëfshatarët e mi.

M’u vu përmbrapa me një makinë të bukur, që më vonë mësova se i thonin Benz. E që mos të mërzis me imtësira..., -u mendua një moment Filja, jo shumë kohë më pas e pashë veten në këtë anë të botës së qytetëruar..., -u ndal përsëri me një nënqeshje në fytyrë Filja, dhe pastaj vazhdoi; Natën e parë që dola në rrugë nuk do ta harroj deri sa të vdes...

-Dolëm për të pirë kafe në një lokal në periferi të qytetit. Bashkë me ne ishte edhe një vajzë..., ose "gocë", siç mësova më vonë se thirreshin nga “çunat", tutorët tanë. Ajo ishte nga Rumania. Për të bukur s’kishe ç’i thoje, perri ishte dreqi. Them ishte se nuk e kam parë prej shumë kohësh. Disa thonë që e kanë vrarë, ca thonë se është çmendur dhe e kanë mbyllur në një spital psikiatrik në vendlindjen e saj. Por e vërteta e vërtetë si gjithmonë mbetet enigmatike. Por unë ka kohë që se kam parë më....

        Fjalinë e fundit e tha më shumë për ta dëgjuar vetë, aq me të vogël e shqiptoi. Pasi porositën , vazhduan të bëjnë një bisedë për probleme të ndryshme pa ndonjë qëllim të veçantë.

        Diku përpara meje në një tavolinë tjetër ishte ulur një burrë rreth të dyzetepestave. Ai po më shikonte tërë afsh. I thashë Dapit për shikimin provokues të zotërisë përballë, por ai bëri sikur s’më dëgjoi.

        Ah, harrova të të them për veshjen time provokuese, që më vonë e kuptova që ishte kostumi ynë i punës. Kofshët e mia  qumështore, mos harro se isha vetëm shtatëmbëdhjetë vjeçe, e bënin burrin përballë të më shikonte gjithë epsh, shikim që më vonë do të ishte pjesë e rëndomtë e punës. I thashë përsëri Dapit, e ai përsëri s’ma vuri veshin.

       -Rumunia më pyeti, çfarë ka që nuk shkon, s'të pëlqen?

       -Kush të më pëlqejë? -pyeta unë gjithnjë naive, e duke parë nga Dapi gjithë frikë.

        Dapi bënte sikur s'e kishte mendjen. Rumunia ishte “pronë”e një shokut të Dapit, që edhe ai s’është më. E vranë në një atentat në qendër të qytetit. Më vonë mora vesh se e kishte vrarë vëllai i një goce të rrugës qe ai e shfrytëzonte..., një larje hesapesh dhe kaq.

        Teuta e dëgjonte gjithë vëmendje dhe as nuk mundohej ta ndalonte, ose ta ndërpriste tregimin e saj.

        Pas disa kohësh që ishim ulur e po bisedonim të tilla gjëra, u çova dhe ika në tualet. Kur u ktheva, kuptova se ata kishin porositur pije të tjera. Hajde gëzuar, –tha Dapi dhe trokiti gotat. Unë s'e ktheva njëherë, po, duke parë vendosmërinë e Dapit, vazhdova të pija, pije nga gota që më kishin lënë përballë. Më vonë pastaj e pashë veten në dhomën e një hoteli ku njëri pas tjetrit hynë e dolën shumë burra.

         Më vonë vazhdova t'i thërras “klientë” e të pranoja të punoja për Dapin, këtë të pashpirt, që mos herët vonë do ta gjejnë në ndonjë kanal...

         Të dyja vazhduan të qanin me dënesë për fatin e tyre që i ishte nënshtruar ligësisë njerëzore.

         -Duhet ta lëmë të qarën File, -foli Teuta, -e qara nuk e rregullon jetën tonë.

         -Ke të drejtë, -foli Filja, -në këtë botë nuk ka më “zemra” të ndjeshme që të mund të preken me të qarat tona. Bota me vetëdije të plotë njerëzore është kthyer në një qënie inerte. Kësaj nuk mund t’i shpëtojmë as ne që ndoshta për hir të së vërtetës..., -shtoi ajo duke u zgjatur për të fshirë një lot jetëgjatë që kishte mbetur në mollzat e Teutës, duhet ta pranojmë që ne jemi shembulli i parë i qënies njerëzore, si qënie mekanike.

       -Ke të drejtë, -ia ktheu Teuta, -vetë fakti që  nuk komandohemi nga ndjenjat, por mbështetemi tek forcat e fërkimit që i takojne fushës së fizikës, tregon për të qënurit tonë si qënie mekanike.

       Teuta u ul të merrte një copë plastmasi që i ra nga dora ndërsa po hapte një paketë cigaresh.

       -Po e marr edhe unë një, -zgjati dorën Filja, -kohët e fundit kam vazhduar ta pijë nga një cigare. Çdo ditë që po kalon po më mbush mendjen që të largohem nga kjo lloj jete. Edhe sikur Dapi të më rrjepi të gjallë nuk dua t’ia di më..., dhe pas pak shtoi, -le pastaj se po ta dinë të vërtetën të afërmit e mi vinë dhe e vrasin në mes të Evropës.

       -Thonë që kohët e fundit kanë vazhduar të kapin shumë tutorë, -tha Teuta

       -Ti e di sa herë e kanë kapur Dapin, -ia ktheu Filja, -dhe  pa kaluar as dy ditë e nxirrnin përsëri...

        -Por edhe që të afërmit tanë të mbyllin jetën e tyre për të vënë në vend dinjitetin e familjes nuk më duket e drejtë, -vazhdoi të fliste përsëri Filja, pas një pushimi të shkurtër.

        -Disa thonë që lufta e Trojës u bë për t’i marrë pasurinë Trojanëve, -foli Teuta, -po unë jam e bindur që ajo luftë u bë në emër të dinjitetit njerëzor, në emër të dinjitetit familjar. Ndonëse pas dhjetë vjet lufte dhe sakrifica, dinjiteti njerëzor fitoi kultin e vetvetes. Heronj të shumtë që luftuan në emër të tij edhe sot e kësaj dite qëndrojnë madhështorë në memorien botërore. Edhe ne File, duhet të gjejmë mënyra për të dalë nga ky kurth ku kemi rënë të shtyrë nga ligësia e disa të padukshmëve njerëzorë, që të kollarisur e gjithë pompozitet jetojnë me gjakun tonë.

         -Ke të drejtë, posi mund të...

         -Mënyra ka sa të duash…, unë e kam gjetur si duket njerën, -foli Teuta e shikimin e nguli diku larg. Nga mënyra se si u mbyll në vetvete, Filja dyshoi se ajo diçka të frikshme po mendonte…

          -Hej goca si po ia kaloni, -u dëgjua një zë.

          -Ato kthyen kokën, ishte Jeta, kështu e thërrisnin për shkurt Jetmirën. Po në fakt nuk i përshtatej emri me jetën e zezë që bënte.

           -Si ditë e hënë që është mirë po ia kaloni. Gjithë bota bën pushim të shtunën e të dielën, kurse ne, pushojmë të hënën, -foli ajo ndërsa po ulej në karriken që i ofroi Filja.

           -Sa koka peshku qëruat mbrëmë? -pyeti ajo.

           -Sipas llogarive të mia, shtatëqind euro pjestim për pesëdhjetë euro baraz katërmbëdhjetë koka peshku, -foli Filja dhe qeshi tërë keqardhje.

            Gocat kur flisnin për klientët e tyre dhe sidomos për sasinë, bënin llogarinë e parave të marra pjestuar me pesëdhjetë euro për njeri kështu dilte  numri i saktë i klientëve që kishin kaluar.

            Në bisedat ndërmjet tyre ata nuk i quanin klientë, por koka peshku. Sa koka peshku...? Pyesnin njëra-tjetrën...

           -Po ti? Pyeti Teuta Jetën.

           -Unë, eh unë..., -u mendua një copë herë Jeta, duke hequr një palë syze të zeza nga sytë, -kisha ditën e torturave.

           Kur hoqi syzet gocat panë që syri i djathtë rrethohej nga një e nxirë. Dukej sheshit që e kishin goditur keq...

           -Më erdhën ato një javë me shpejt..., -vazhdoi të fliste ajo duke e kuptuar pyetjen nga mënyra e shprehjes së fytyrave të tyre.Qorri,-kështu e quanin tutorin e saj, -nuk më besonte e më rrahu keq. Por unë më shumë mendoj që i kishte ardhur koha të rrihesha..., ju e dini edhe vetë..., druri, tortura, janë trysnia që ata ushtrojnë mbi ne...

-Kjo është e vërtetë, -e ndërpreu Teuta, -ata janë psikologë të lindur. E kuptojnë kur është koha që “goca”po del nga pushteti i tyre. Po pse të paska qëlluar në fytyrë? -e pyeti më pas.

           -Po ja, gjoja u nxeh më tepër seç duhej, -u përgjigj Jeta.

           Zakonisht tutorët nuk i godasin në fytyrë punëtoret e tyre. Shenjat mund të bënin që ato të mos punonin për disa ditë. Prandaj zakonisht goditjet në fytyrë i bënin kur gocat ishin me perioda. Ato ishin të vetmet ditë pushimi për punëtoret e rrugës të falura  nga nëna natyrë. Po ja që edhe  në keto ditë u duhej të punonin në një mënyrë apo në një tjetër. Tortura ishte pjesë shumë e rëndësishme e punës së tyre.

       -Jo, goca, kështu nuk shtyhet më, -foli Filja, -duhet patjetër të gjejmë një rrugë për t’u larguar nga kjo mënyrë të jetuari…, edhe pse ndoshta  ne tashmë nuk mund ta fshijmë kurrë nga ndërgjegja të shkuarën tonë.

       -Patjetër, -e miratoi Teuta, -duhet patjetër, dhe me çdo çmim… .

       Midis tyre ra një heshtje torturonjëse dhe për ta thyer atë, Filja pyeti për fëmijët Teutën.

       -Po kam fol nganjëherë, -tha Teuta. Dy të mëdhenjtë nuk dalin në telefon ,Genti po, ai mezi pret të flasë.

       E habitshme, -foli si me vete Teuta, -shumë të pa shpirt janë "çunat" që na  "punojnë" në rrugë, edhe para` nga shitja e trupit tonë nuk na japin të çojmë nëpër shtëpira…

       -Po janë kopila këto moj Teuta, -e ndërpreu Jeta, -po të na japin para` ata mendojnë që ne do ikim,kështu që...!

-Ku të ikim moj, -ndërhyri Filja, -ne jemi për ato një derë e hapur burgu…,                                              ose…

-ose një varr i bërë gati me përmasat e tyre, -ndërhyri Jeta.                                                                                      -Këto ditë e kam lënë të flas përsëri me Gentin, tim bir..., që më digjet zemra për të, -tha Teuta.

        Gocat pas një bisede të gjatë lëvizën nga veranda e këtij lokali modern në zemër të Evropës së qytetëruar…, për të dalë në rrugën e madhe me lakuriqësinë e tyre epshndjellëse. Në rrugë ishte puna, aty përplaseshin pa mëshirshëm fatet e njerëzve, ku secili kërkon të marrë me dinakëri, ose edhe me dhunë pjesën e vet. Ca marrin pjesën e luanit, e më të shumtët pjesën e miut, duke u zhvendosur hipur sipër rrotave të fatit që vërtitet kërcënueshëm nëpër qorrsokake.

 

*

*               *

 

        Alo mami, kur do të vish? Unë do të iki në shkollë pas dy ditësh…, librat do të vish e të m'i blesh? -fliste Genti duke u munduar t'i thonte fjalët shpejt e shpejt.

       -Genti, shpirt i mamit, si është babi? Po Arjani dhe Liburni, vëllezërit e tu më të mëdhenj, si janë?

       -Mirë janë mami, mirë janë. Babi pin shumë raki, mami. Ai një ditë qau për ty. Teksa po lante rrobat tona me dorë, ai qante dhe thërriste emrin tënd.  Teuta! Teuta! Thërriste ai, ndërsa lotët i binin sipër rrobave që po i fërkonte fort me duar.

       Mami, babi i lan mirë rrobat. Edhe gatuan mirë kur nuk pin shumë raki. Një ditë na kishte  skuqur vezë, po, po, vezë me gjalpë fshati. Ai atë ditë kishte punuar me karrocë gjithë ditën. Po, mami, babi e shtyn mirë karrocën, madje shpesh herë më hypën edhe mua sipër saj.

       Sa qejf mami është kur ai e shtyn dhe më thotë mbahu se do ta kthej.

       Unë hyp në telat që ai i ka bërë anash…, e kap fort për shpatullash dhe i fshij djersën që i rrëshqet pambarim anash vetullave të tij të trasha. Oh, mami, sa të frikshme i ka vetullat babi. Sidomos kur qan për ty atij i bëhen si brirë demi. Si të atyre demave  që i sheh në televizor, që i ngrenë ato njerëzit me kapele të mëdha sipër duke u rrotulluar në erë.

        Genti fliste herë shpejt e herë duke iu marrë goja, ngaqë mendimet e shumta dilnin  me vështirësi nëpër hapësirën e vogël të gojës së tij prej një fëmije njëmbëdhjetë vjecar.

        Në anën tjetër, fjalët e fëmijës bënin zemrën e një nëne të kërciste dhimbshëm, siç kërcet vetëm zemra e një nëne që dëshiron mbijetesën e pjellës së saj. Vetëm ato nëna që dinë  çdo të thotë të bësh lëvizje fizike tërë epsh nëpër duar të ndryshme  për të arritur  ekzistencën e fëmijës arrin të dëgjojnë kërcitjet e zemrës së tyre, që thyhet e thyhet pambarimisht. Lotët që i rrëshqisnin nëpër gojë bënin të mundur që ofshamat e saj të fikeshin qysh në nisje.

          …Mami, po, po  e blemë televizorin. Tani shikoj Tomin  dhe Xherin që më tregonin shokët  në klasë. Beni, -fliste Genti po iu mbaruan fjalët-, a moj mami ai bullafiqi  që vesh dimrit  rroba me lëkurë  me ngjyra  dhe...,që ka..., për jakë  një bisht dhelpre me qime të gjata .

       -Beni më kishte gënjyer, ai më kishte thënë  se Tomi është më i zgjuar se Xherri. Po ja, moj mami, Xheri edhe pse i vogël  ishte shumë i zgjuar, ai nuk bënte gabime për qejf. Ai donte të hante djathin kaçkavall. O mami, a është i shijshëm djathi kaçkavall. Patjetër që duhet të jetë, o mami, se kot nuk i futet gjthë asaj  belaje Xherri.

       -Po ti, mami, a do më blesh djath kaçkavall kur të vish vetë  për Vitin e Ri?

       Vjet kur erdhe këtu për Vit të Ri, unë nuk e kisha  parë Xherrin  në televizor  dhe prandaj nuk do ta kem kërkuar djathin kaçkavall. Po kur  të vish  për këtë Vit të Ri,dua që të më blesh  një çikë djathë kaçkavall, që ta provoj dhe unë si është.

       Do ta blej patjetër,  i foli zëri i ëmbël i nënës që se ndante veten nga dhimbja  që i shkaktonin fjalët e të birit.

       Një Zot e dinte se si  ia arrinte  të komunikonte  me të birin aq qetë , në një kohë që dhimbja  e shtypte  pa mëshirë me peshën e saj.Dhimbja kishte marrë pamjen e një iriqi, që i  mbledhur  kruspull të shponte gjithë  trupin me gjembat e tij të majëhollë. Vetëm një nënë, që e goditur me grushtat e jetës me të njejtën mënyrë, mund ta kuptojë një gjendje të tillë.

       Zot, mendoj gruaja, e për një çast një shpresë jetsekondare i lëvriu nëpër fytyrë. Por vetëm një çast.

       Edhe Zoti ka kohë që është larguar nga shoqëria njerëzore. Na ka lënë të lirë të zgjedhim vetë fatet e ekzistencës tonë. Ai, i lodhur jashtë mase me ne njerëzorët është ulur diku në thellësi të kohës dhe kozmosit pa fund e anë e po shikon fundin tonë. Gruaja psherëtiu thellë, ndërsa Genti vazhdonte të fliste pa u lodhur fare.

        …E mami, unë bashkë me Arjanin dhe Liburnin dalim mbas darke dhe mbledhin kanoçet boshe. Pasi njerëzit e kafeneve pinë birrat dhe lëngjet e frutave që kanë Brenda, kamarjerët i hedhin ato buzë rrugës. Ne i marrim mami ato, i grumbullojmë dhe i shesim. Arjani nga një herë  pin lëngun që ka mbetur në fund të kanoçes. Ai ka fat, mami, nganjëherë i gjen gati përgjysëm me lëng. Jo..., unë nuk e pi lëngun e tyre mami, -iu përgjigj një pyetje të pa bërë Genti, -nuk e pi se s'më pëlqen të pi atë që kanë lënë të tjerët. Disa nga kanoçet kanë ndonjë qime të kapura pisk nga kapsja në mustaqet e burrave të kafeneve, ndërsa, disa të tjera janë me të kuq buzësh.

          Po mami gratë këtu i lyejnë shumë buzët me të kuq,po më shumë i  lyejnë vajzat, mami. Po ti, mami, a i lyen buzët me të kuq? Mos i lyej mami, -foli Genti pa pritur përgjigje, -mos i lyej, se edhe atje ku ke shkuar ti për të kënduar do të ketë fëmijë që duan të pijnë diçka nga lëngu i mbetur në kanoçe…

         Genti e dinte që e ëma kishte shkuar në mërgim për të kënduar. Hapja e kufive pas një gjysëm shekulli kishte bërë të mundur shikimin lakuriq të së vërtetës së diktaturës së proletariatit. Duke qënë bashk në kufirin ndarës të dy sistemeve shoqërore që udhëhoqën botën njerëzore në këto pesëdhjetë vite të fundit, varrat e thella të të keqes që la bisha e kuqe dukeshin qartë kudo. Ato dukeshin në fytyrat e njerëzve, në shpinat e kërrusura të tyre, në marrëdhëniet shoqërore, në ndërtim, ekonomi e kudo. Ngado që të hidhje sytë shpresa ishte plagosur keqas. Ajo çalonte si pelë gërdallë e me dhëmbë të ramë, që priste vdekjen e saj.

       U duk sikur në fillim bota që kishin përballë në ulje të diellit, se ajo që kishim mbas shpine thikën e kishte mbajtur gjithnjë nën mangë, e prekur në ndërgjegjen e saj të fjetun, na lëshoj një “copë” buke. Si Moisiu çifut që goditi shkëmbin i urdhëruar prej zotit të tij,Evropa goditi ndërgjegjen e saj. “Buka” erdhi në këto troje të lashta, ku njerëzit e sotëm orvateshin në kufijtë e mbijetesës.

       U duk sikur do të ndryshonte,po në fakt vetëm u duk. E keqja do të na varej si medaljon në qafë duke na e mbajtur të kërrusur kurrizin.

       I mësuar me këtë “ushtrim” kurrizi jonë kishte zënë ndryshk. Dhe kur ne mundoheshim  ta drejtonim, verterbat e shtyllës kurrizore nga mungesa e lëngut të tyre lubrifikues, fërkoheshin fort me njëra-tjetrën, duke shkaktuar një dhimbje të padurushme në qenësinë tonë. ”Vëllezërit” morën ”motrat” dhe i bënë kurban shpirtëror nëpër duart e ndyra të të ashtuquajturve ”qytetarë modernë” të Evropës së sotme. Me mijëra ishin pasardhëset e Argjiros e të vashave, që u hodhën në humnerën e përjetësisë  së dinjitetit, që të marra nga pasardhësit e Batove, Skëndërbeve, Akileve, Mic Sokolëve, Adem Jasharëve prostituonin rrugëve të Evropës së qytetërueme. Jemi shqipëtarë apo shqipfolës? Ç'të jemi vallë në  të vërtetë? Vertetë jemi pasardhës të atyre fisnikëve që dikur mbanin mbi shpatullat e tyre titane këtë botë. Atlasi, ose Atlashti me botën mbi kurriz...!Atlasi do ta hidhte botën e mbledhur dhe e bërë top nga fisnikëria pellazgjike në boshllëkun kozmik, po të ishte i sigurtë që bijtë e tij do të shisnin motrat e tyre si skllave të seksit. Do të ishte shumë e rëndë që mbi shpatullat e tij kreshnike të luhej tragjedia e pasardhësve të tij.

        ...E di mami një herë Ari, kështu i thirrte për shkurt Arjanit, vëllait të tij me të madh Genti, i mbushi kanaçet me rërë. Jo plot mami, ai pasi i shtyp me këmbë u fut rërën, dhe ato pastaj peshojnë më shumë. Lekët që fitoj më tepër nuk ia dha babit, por më bleu mua një palë shapka të lehta. Atletiket, mami, m'i kishin bërë këmbët gjithë fllucka. Edhe këmbët me mbanin erë.

          Po unë i laja, mami, i laj vetë edhe atletiket…! Me thënë të drejtën, mami, unë  si laja shpesh atletiket se pastaj ngaqë donin kohë të thaheshin e kaloja kohën brenda, -fliste Genti si me pendim, gjë të cilën e tregonte fytyra e tij. Një herë, mami, ngaqë nuk m’u thanë shpejt atletiket dola këmbëzbathur përjashta. Duke luajtur, m'u ngul një gozhdë e ndryshkur. Oh,sa më ka dhëmbur, moj mami! Një xhaxh me çoi tek spitali me makinën e tij. Sa bukur ishte në makinë, mami! Kur hypa në të, e harrova dhimbjen e këmbës. Madje, mendova që shumë mirë bëra që i lava atletiket. Ajo teta tek spitali i tha atij xhaxhit të makinës se nuk kishte spitali vaksina,gjilpëra kundër tetanozit. Sa u friksova unë, o mami, kur ato tetat përmendën emrin e gjilpërës!

         Ai xhaxhi doli dhe erdhi pas pak me vaksinën dhe një shiringë në duar. I kishte blerë tek farmacia. Pasi më bënë gjilpërën në tule,më mori përsëri ai xhaxhi me makinë dhe më çoi deri afër shtëpisë. Gjatë rrugës për në shtëpi ai xhaxhi, fliste gjithë nerva me një shokun e tij që ishte ulur në vendin e parë.

          -I marrin vetë vaksinat dhe ilaçet këto të pashpirt, lidhen me farmacistë dhe i  hanë vetë pastaj.Mjerë ne në dorë kujt kemi rënë, -tha ai shoku i xhaxhit të makinës.

          -Po pse, o mami, i marrin ilaçet ato tetat e spitalit? Po pse kaq shumë ilaçe hanë ato tetat, o mami? Po dhe gjilpërat duket sikur u pëlqejnë shumë atyre. Unë i kam frikë, shumë…, shumë frikë. Edhe atë ditë doja të qaja po ai xhaxhi i makinës më tha:

       -Pse, ore qajnë burrat?

       -Mua më erdhi turp e nuk  qava fare. Gjatë rrugës ai xhaxhi më pyeti se i kujt isha. Unë i tregova emrin e babit. Ai shoku i xhaxhit të makinës më tha :

       -Po pse i Teutës je ti, more?

        Se si qeshi ai pasi më pyeti! Ndërsa Xhaxhi i makinës tha:   

       -Po tani u kujtova se kush është Dauti, mos u mërzit se do të kujdesem unë për ty. –foli duke u drejtuar nga unë.

       -Po pse qesh ashtu, more burri dheut, nuk thonë kot mos të rëntë, -i tha pastaj shokut të tij gjithë nerva.

       -Po pse, o mami, çfarë na ka rënë ne? Eshtë e vërtetë që jemi të varfër e nuk kemi shumë gjëra që të tjerët i kanë, por unë se di që të na ketë rënë ndonjë gjë! Ah, po më ka rënë një gjë :Vjet, kur isha në klasën e katërt, më ra një pako për mbarimin e simestrit të parë. Mësuesja kishte mbledhur lekë nga prindërit e nxënësve dhe kishte blerë dy pako për dy nxënësit më të mirë në mësime. Njërën e mora unë dhe tjetrën e mori një vajzë me emrin Sidorela. Mësuesja qau me lot kur më dha mua pakon dhe më tha:

       -Të lumtë Genti! Kështu të mësosh edhe në klasën e pestë kur mos të jemi bashkë e ti do të kesh të tjerë mësues.

       -Do t’i jap edhe unë lekët mësuese kur të vijë mami nga jashtë shtetit, -i thashë unë mësueses se kujtova se ishte mërzitur me mua ngaqë  s'kisha çuar lekë edhe unë si gjithë të tjerët. Por ajo në vend që të qetësohej vazhdoi të qajë më shumë. Mos u mërzit mësuese i thashë unë, edhe nëqoftëse mami nuk më sjell lekë, unë do t’i bëj vetë ato sapo të mbaroj shkollën e të futem në punë.Ajo më fërkoi tek qafa dhe më bëri me shenjë gjithë përzemërsi që të ulesha në vend .Në fakt, o mami, unë harrova që t'i them kur të shes kanoçet do t'i bij lekët.

        -Unë ja çova lekët kur shita ca kanoçe, pas disa ditësh, por ajo s'mi mori. Sa e mirë që ishte ajo mësuesja ime e parë. Unë s'do ta harroj kurrë atë, o mami. Po me gjithëmend përse qeshi ai shoku i xhaxhit të makinës? Të njeh i gjithë qyteti ty, o mami? Edhe bota të njeh ty o mami, apo jo? Alo, mami aty je?

         Po pse thonë që bota është e rrumbullakët? Mua më duket sikur është gjithë cepa! Alo mami, po qan? Po qan se të shava botën? Po unë nuk e shava botën, o mami, por vetëm thashë që  duket sikur është me cepa! Po pse nuk është me cepa ajo?

        -Po të keqen mami me cepa është, foli e ëma ndërsa e qara nuk i kishte pushuar për asnjë çast.

        Bota është me një sy të keqen mami, si cikllopi.

        -Si cikllopi që qorroj Odiseja është, o mami? Sa e shëmtuar qënka bota, moj mami! Mua më duket sikur është më ndryshe!

        -Jo, të keqen mami, bota është si cikllopi, me një sy në mes të ballit. Gjërat, që s'i pëlqejnë, e ka më të lehtë  për të mos i parë.

        -Cilat gjëra, o mami? Po si e ka më të lehtë për të mos i parë ?

        Po prandaj ka një sy të keqen, mami, se e ka më të lehtë për ta mbyllur. Po edhe mua le të më shajë njerëzia siç shau Odisenë, Hulisi po nuk mora një të tillë dru lisi, ta mpreh në majë e t'ia ngul botës mu në mes të  ballit…, aty ku e ka të vetmin sy.Më mirë të jetë qorr fare sesa ta mbyllë e ta hapë sipas qefit.

        Sa inat që e paske botën , ti moj mami! Edhe unë disa herë e kam inat, sidomos kur vetëtin. Edhe kur ndodhin tërmete e kam! Po prapseprapë më shumë se vetëtimat nuk kam inatë gjë tjetër. Më duket sikur një “inatçorë”don të godasë me shigjeta njerëzit që punojnë nëpër ara! Po pse, o mami don ti vras ai inatçori njerëzit që punojnë?

        -Po jo, moj të keqen mami nuk don ti vrasë, por don t'iu kujtojë se po nuk punuat sikur duhet ,shigjetat e arta do t'ju godasin…

         -Inatçori, të keqen, mami me punën e të tjerëve rron. Po nuk punuan të tjerët “ai” nuk ka se çfarë të hajë.

         Po pse, moj mami, kështu do të jetë gjithmonë disa do të punojnë dhe një tjetër do të hajë? Po ti, mami punon që të hajë dikush tjetër? Apo ti punon që të hajë unë?

         -Po të keqen, mami, ti je një “inatçor” i vogël…

         -Po pse, o mami…, e ndërpreu Genti të ëmën, pse jam unë inatçor? Unë nuk të kam gjuajtur me rrufeshigjeta të argjenda ndonjëherë! Jo, moj zemër, se po bëj shaka, ia kthen e ëma me lot në sy.

         Lot që nuk dihej nga e kishin burimin. Ndoshta qysh nga lashtësia! Ndoshta nga të lindurit njerëzor!

        -Po pse vallë, të jenë fëmijët ato që më kanë nxjerrë në rrugë të madhe? Po pse, sikur mos të kisha fëmijë nuk do ta kisha bërë një punë të tillë? -Mendonte Teuta, ndoshta për të njëmijtën herë. Në fakt janë me mijëra vajzat që prostituojnë nëpër rrugët e botës, ndonëse nuk kanë fëmijë! Kush të jenë shkaktarët e vërtetë? Këta syresh e mbajnë veten për të qytetëruar ndonëse vinjnë e zgërlaqen mbi trupat tona…

         Ç’botë hipokrite dhe e sajuar mbi të gënjeshtrën!Gjithë natën ngin epshet e tyre kafshërore mbi trupat tonë e gjithë ditën çirren e gërhasin për vlerat,fisnikërinë e moralin.

        Ç'paftyrësi që udhëheq botën! Ajo që në të vërtetë paraqitet si “dukje e të vërtetës së vërtetë”, s'është veçse një trillim që mban shumicën njerëzore në kufijtë e vetvetes.

        Asaj i kujtohej mirë kur një “Vip” i pushtetshëm luante fytyrshpërfytyruar   me gjoksat e saj tërë jetë, ndërsa të nesërmen tërë delikatesë e finesë fliste në televizor për arsyet e shitjes së “mishit të bardhë”.

         Në fakt ashtu është si thonë ata, mishin të bardhë e kemi…

        -Alo, mami, dëgjoi të birin t’i tërhiqte vëmendjen, mos më thuaj më “inatçorë”. Edhe unë punoj. Vërtet s’punoj në arë, por mbledh kanoçe  mbrëmjëve, nëpër mbeturinat e ndyra të lokaleve. Vërtet s’bëj shumë lekë, por të paktën përpiqem.

        -Po, të keqen mami, po, përpiqesh, iu përgjigj  të birit dhe vetë shkoi e u fut në labirinthet e arsyes se përse e bënte një  të tillë punë! Njëherë ia vuri fajin vetëvetes, por ju duk shumë e lehtë përgjigja. Avash-avash kuptonte se t’i përgjigjesh  një të tillë pyetje duhej të kishe forcë të rinisje jetën njerëzore edhe njëherë dhe pastaj të bëje të mundur të shikoje se kush ishin arsyet fillestare.

       -Asaj, në çdo moment që kishte mundësi për të menduar, kjo pyetje ia pushtonte trurin. Pse e bënte një të tillë punë, pse? Kishte dëgjuar të quhej ”Profesioni më i vjetër”. Ishte e vërtetë vallë kështu? Ajo shpeshherë ishte kthyer në fillesat njerëzore, atëherë kur në vetëdijen e brishtë njerëzore seksi kishte detyrën e thjeshtë kafshërore për të bërë të mundur riciklimin e jetës. Ndoshta kjo ishte koha kur ambicia njerëzore s’kishte lindur akoma dhe akti seksual kënaqte vetëm dëshirën për të sjellë në jetë, jetën. Dhe kjo nuk ishte një gjetje e vogël për arsyen e hershme njerëzore. Por si duket nuk do të vononte shumë, dhe ambicia njerëzore për të kënaqur vetveten do ta bënte pronë të veten edhe seksin. Seksi nuk ishte më vetëm një detyrë fizike që vinte si rezultat i riciklimit të vetëvetes, por edhe një vlerë seksuale që nisi të paguhej. Të bëje afshama epshndjellëse, lëvizje delikate e fine të shoqëruara me fërkime, puthje e ledhatime deri në ekstazë do të thonte para`, para` e vetëm para`. Akti seksual nxirrte në pah forcën mashkullore të burrit, i cili tashmë kishte filluar t’i tregonte shoqërisë epërsinë e…