Kulturë
Cikël poetik nga Marie Nikolla
E diele, 27.09.2009, 06:47 PM
Nga Shpend Karadaku
Marie Nikolla
SONTE HAMLET
Sonte skaj më skaj do i biem çmendurisë
Hamlet sonte do u themi të përgjumurve
guxoni e mbulojani buzëqeshjen
ëndrrës së hedhur në hënë
sonte Hamlet shkojmë ku të duam
po deshe e vrasim natën
e puthjet i pagëzojmë për nesër
ngjitemi lart pyesim yllin a e din që jeton
në errësirë
e po t`mos ishte dritë ç’do bëhej me të Hamlet
sonte Hamlet eja ta shkundim terrin.
REALITET
Nuk ja ndien kohës
që ne zvarritemi në të
as që qëndrojmë pip në këmbë
fjala ia shkelë syrin heshtjes
kur heshtja gërryen si pika gurin
koha veç rinohet në rrudhat tona.
MOZAIK
Një ditë e acartë
rrugët tona i ndau
në mijëra copë
te hodha përtej lotit të kripur
tutje natës drithtake
kur s`më binte në mend asgjë yjet u kujtuan
me rrugët tona krijuan mozaik kujtimi.
ME TË THANË ME SHKUE
Me të thanë me shkue
është si me këputë fijen
që më lidh me qiellin
si me met veç e tokës
me të thanë me shkue
është si me mshelë diellin
në oxhak të shtëpisë
me mujt mos me dashtë dritën
të kisha thanë me shkue.
DETI PRAPË FJETI
Hodha një guacë të vjellur
dhe i prisha gjumin detit prej inati
se me ftohtësi dhjetori na mshefte qielli
e në përrallë dimri nata përkundej
por deti prapë fjeti.
Një poete e re zbret nga Stublla e Don. Mikelit të Madh në “Zemrën Shqiptare” për të treguar se kërkon të sfidojë kolegët e saj. Marie Nikolla, paraqitet, me një cikël poetik tejet simbolik dhe plot ndjenjë. Ajo përpiqet të udhëtojë në një botë që duket e panjohur por që realisht është pjesë integrale e jetës së përditshme shqiptare. Dhe kjo përplasje idesh krijon një performancë poetike për t'u admiruar.
Zoti të bekoftë.Marie Nikolla
SONTE HAMLET
Sonte skaj më skaj do i biem çmendurisë
Hamlet sonte do u themi të përgjumurve
guxoni e mbulojani buzëqeshjen
ëndrrës së hedhur në hënë
sonte Hamlet shkojmë ku të duam
po deshe e vrasim natën
e puthjet i pagëzojmë për nesër
ngjitemi lart pyesim yllin a e din që jeton
në errësirë
e po t`mos ishte dritë ç’do bëhej me të Hamlet
sonte Hamlet eja ta shkundim terrin.
REALITET
Nuk ja ndien kohës
që ne zvarritemi në të
as që qëndrojmë pip në këmbë
fjala ia shkelë syrin heshtjes
kur heshtja gërryen si pika gurin
koha veç rinohet në rrudhat tona.
MOZAIK
Një ditë e acartë
rrugët tona i ndau
në mijëra copë
te hodha përtej lotit të kripur
tutje natës drithtake
kur s`më binte në mend asgjë yjet u kujtuan
me rrugët tona krijuan mozaik kujtimi.
ME TË THANË ME SHKUE
Me të thanë me shkue
është si me këputë fijen
që më lidh me qiellin
si me met veç e tokës
me të thanë me shkue
është si me mshelë diellin
në oxhak të shtëpisë
me mujt mos me dashtë dritën
të kisha thanë me shkue.
DETI PRAPË FJETI
Hodha një guacë të vjellur
dhe i prisha gjumin detit prej inati
se me ftohtësi dhjetori na mshefte qielli
e në përrallë dimri nata përkundej
por deti prapë fjeti.
Komentoni
Artikuj te tjere
Irfan Imer Bregu: Vlora në epikën e një intelektuali
Cikël poetik nga Era Goxhaj
Viron Kona: Drithërimat e Yjeve (II)
Blerim Rrecaj: Sa për të thënë diçka...
Ilir Seci: Ligjërimi funksional poetik
Evi Kokoshi: Në një botë që lind e nuk lind dot
Luan Xhuli: Cikël poetik
Emil Lafe: Fjalor Enciklopedik Shqiptar
Edlira Dedja: Saimir Pirgu në evenimentin artistik të vitit në Bernë të Zvicrës?
Blerim Rrecaj: Vjeshtë, mirë se erdhe!
Sabit Rrustemi: Mëngjesi me sy gruaje (Tregim)
Edison Ypi: Rruga e Markut
Albina Idrizi: Dhembje e ëmbël
Përparim Hysi: Jari...
Naser Aliu: Sindroma Stokholmit
Edhe një Çmim për Yllka Sheqirin
Demir Krasniqi: Resurset natyrore dhe pasuritë nëntokësore të Kosovës futen nën juridiksion të minoritetit serbë
Viron Kona: Drithërimat e Yjeve (I)
Këze (Kozeta) Zylo: Ta ruajmë si një gur të çmuar gazetën “Dielli” thesarin e Kombit
Bashkim Saliasi: “Një udhëtim i çuditshëm” i shkrimtarit Viron Kona