Kulturë

Viron Kona: Drithërimat e Yjeve (I)

E enjte, 24.09.2009, 07:15 PM

Viron Kona

Drithërimat e Yjeve

(Roman)

Pjesa e parë

“Ne njerëzit ndahemi në ata që urdhërojnë dhe në ata që kryejnë shërbimet; në ata që rrinë e në ata që sfiliten; në ata që shohin dhe në ata që i kanë të zënë sytë; në të ngopur dhe në lolo.” - SOKRATI

1.
Përpara bar-kafe “Misteret e Samothrakës” zgjatet një verandë e madhe. Rastësisht apo si një trill i pronarit, në verandë dominon një blu e fortë, e cila nis me karriget plastike, mbulesat e tavolinave dhe deri te fasada përballë. Me përjashtim të pllakave gri me cirka të kuqe, gjithçka është mbështjellë në blu. Fill pas saj, një shesh i rrethuar me ullinj. Më tej, rruga e asfaltuar kalon përmes një vargu të gjatë shtëpish tip-vilash, duke u kryqëzuar me disa rrugica të tjera të këtij qyteti të vogël juglindor të Greqisë.
Pikërisht, në shesin e vogël përballë bar-kafes, grumbullohen çdo ditë refugjatët, në pritje për të zënë një punë. Disa ulen në karriget e shpërndara pa rregull nën verandë dhe pinë kafe. Të tjerë qëndrojnë të heshtur, të mbështetur pas trungjeve të ullinjve, apo struken në zgavrat e tyre të mbledhur kruspull si trumcakë për t’u mbrojtur nga era e ftohtë, që fryn gjithë këto ditë nga thellësia e gadishullit.
Është mëngjes dhe qëndroj i vetëm nën verandën blu. Bën shumë ftohtë, ndërsa nëntori ka pak ditë që ka nisur. Orët kalojnë njëra pas tjetrës, por askush nga grekët, që hynë e dalin në kafe, nuk m’i hedh sytë. Por ja, dikush po më afrohet. Është një vendas qimekuq. Filloj të gjallërohem dhe ndërkohë më zgjohet shpresa se vendasi do të më ofrojë ndonjë punë. Jam i gatshëm për çdo lloj pune, madje pa pyetur fare për pazarin. Le ta provojë kush të dojë dhe do të mbetet i kënaqur.
Greku qimekuq ndalon hapat dhe befas më kthen shpinën. Siç duket nuk ia mbusha syrin.
Orët kalojnë dhe vazhdoj të pres që të më afrohet dikush tjetër. Hedh vështrimin herë nga veranda dhe herë nga sheshi përtej. Por, me sa duket, askush nuk ka nevojë për krahët e mi. Askush. Pezmatimi më pushton të tërin dhe më bëhet se veranda e madhe blu, më shtyp pa më mëshirë me peshën e saj.

Disa metra larg meje qëndron ulur në bisht një qen pullazi. Edhe ai duket se diçka pret. Mbase të zotin, mbase është qen pa zot, qen rrugaç dhe pret ç`ti dalë.
Herë-herë, qeni sheh nga unë me shikim të butë. Sikur më lutet të bëhem zot i tij. Por, në ato çaste s’ia kam ngenë. Ai le të shikojë hallin e tij dhe unë timin. Se, ja, dikush tjetër vjen drejt verandës blu. Është një burrë me pallto të gjatë, të zezë dhe me kokore të leshtë. Ah, sikur ta ketë një punë për mua! Lëviz pak nga vendi që t’i bie mirë në sy. Burri, duke u afruar shikon me vëmendje rreth e qark. E, po, nuk po më sheh mua?! Bëj disa hapa në drejtim të tij. Por, më kot. Sytë e burrit me kokore, ndalen një çast të vetëm si me mëshirë në fytyrën time dhe drejtohen gjetkë. Pas pak, burri largohet me “Toyotën” e tij,që lëshon përpara meje një fjollë tymi të zi. Mos vallë nuk i pëlqeva? Apo trupi im i dobët nuk iu duk i përshtatshëm për punën që ai mund të kishte? Më kap një trishtim i thellë dhe ndihem si i përhumbur…
Befas, fare pranë, thuajse te këmbët e mia, ndalet një veturë luksoze me xhama të errët. Prej saj zbret me delikatesë dhe plot hir një grua e re, që më tërheqë menjëherë vëmendjen. Është e veshur me pardesy dhe me çizme të bardha, ndërsa një shall i hollë, i kaltër i mbështjellë qafën e bardhë si mjellmë. Ka sy të mëdhenj, blu qiellor prej perëndeshe, fytyrë të pastër e të lëmuar. Një ëmbëlsi femërore ndriçon të gjithë pamjen e saj…
Kam mbetur i shtangur dhe nuk i heq dot sytë prej saj. Sa do të dëshiroja që ajo ta kishte një punë për mua..! Por, oh, ata sy perëndeshe, rrëshqasin mbi mua me indiferencë e qesëndi dhe ndalen te një jaht turistik, që lëkundet si një pulëbardhë krahëhapur, mbi sipërfaqen e ndritshme të detit. E, teksa “perëndesha” nxiton drejt jahtit të saj, sytë e mi lëshohen si të përhumbur përreth asaj bote të ngushtë, që nis dhe mbaron në kufijtë e këtij sheshi të vogël qarkuar nga ullinj shekullor.

***

Dielli po perëndon. Gjithçka po ngrin. Guri ku jam ulur është bërë si një copë akull. Dalëngadalë vendin e dritës së diellit e zë drita e hënës. Nëpër rrugë endet heshtja. Një heshtje e ftohtë, madje më e ftohtë sesa temperatura e natës që po shkon drejt zeros.
Në sheshin e shkretë kam mbetur unë dhe qeni pullazi. Por, edhe ai, kur sheh që s’dua t’ia di për të, nuk pret më. Ia nis vrapit drejt kazanëve të plehrave. Është ora kur makinat e përpunimit të plehrave fillojnë punën. Siç duket, pullaziu e di këtë, ndaj vrapon për të siguruar ushqimin e darkës. Duket qartë se ai qen është endacak. I mjerë, si dhe unë. Veçse ai është në vendin e tij dhe, tek e fundit, e ka një “kuzhinë” të garantuar. Me shikimin nga qeni, tërheq këmbët zvarrë drejt kodrave të zhveshura të qytezës. Prapa tyre, në një si gropë të errët, ndodhet banesa ime, një dhomë e shkatërruar dhe e braktisur prej vitesh…

(Vota: 1)