Kulturë

Tregim nga Sabit Idrizi: Mëditja

E enjte, 24.09.2009, 06:47 PM

Sabit IDRIZI

MËDITJA

- Ja, ky është padroni! – ma tërhoqi vërejtjen Urimi, një mik imi i vjetër, ditën e parë kur ia fillova punës. Kjo pëshpëritje e tij në vesh m’u duk si një kërcënim i butë e miqësor që të jem i kujdesshëm në punë, sidomos në prani të atij djaloshi simpatik që po vinte drejt nesh.

Nga kati i tretë i ndërtesës ku punonim, fytyra e djaloshit që po vinte m’u duk e njohur. Ai po përshëndetej me kolegët e mi punëtorë atje poshtë te përziersja e betonit. Pas pak, ata e rrethuan dhe ç’i pëshpëritën diçka, duke bërë me kokë nga unë. Në fillim, as kjo e as vështrimi disi enigmatik i Urimit nuk më bënë përshtypje. Sigurisht ndonjëri prej tyre më njeh dhe po ia tregon hallet e mia, mendova.

- Më duket si fytyrë e njohur, - i thashë, pas pak, Urimit, pa e kthyer fare kokën nga ai.

Me Urimin ishim shokë të ngushtë, që prej kohësh. Ishim vazhdimisht bashkë, sidomos gjatë kohës së luftës. Kurrë nuk jemi kursyer për njëri – tjetrin dhe gjithmonë jemi kuptuar lehtë, andaj vonesa e ndonjë reagimi të tij, pas fjalëve të mia, sesi ma bëri, për një çast, krejtësisht të huaj.

- Urim! – i thirra instinktivisht, duke u kthyer rrëmbimthi nga skela ku po muroste.

- Hë! – mezi dëgjova zërin e tij, sikur të vinte nga thellësia e tokës.

Ai e kishte ndërprerë punën dhe po më vështronte, disi, me keqardhje. Sytë e tij, aq sa m’u dukën të huaj, po aq edhe të frikshëm. S’isha mësuar të më shikonte askush ashtu. Aq më pak Urimi. Diçka po ndodhte e unë ende nuk po e merrja vesh. Mbase ajo pëshpëritja atje poshtë!... Një Zot e di çka gatuhet këtu, në këtë mes injorantësh, që, përveç parasë, nuk njohin gjë tjetër, mendova.

- Fytyrë e njohur, thatë?! – m’u drejtua, për herë të parë në shumës, Urimi. – Ah! Po, po, ti e njeh, nëse s’e ke harruar, - belbëzoi i hutuar, sikur të fliste me vetveten e jo me mua.

Derisa pronari i kompanisë po ngjitej drejt nesh, Urimi ma tha edhe emrin e tij.

Një klithmë habie, s’di as vetë çfarë, doli krejtësisht e pakontrolluar nga qenia ime.

Habibin e kisha njohur qysh kur ishte fëmijë. Ishte një djalosh tepër problematik. Familja e tij kishte një respekt të veçantë për mua. Shpesh më ftonin për t’i folur e për ta këshilluar që t’i kthehej jetës normale. Sa e sa vajzat, gjatë kohës së okupimit, e kishin ndërprerë shkollimin sherri i tij! Sa e sa vjedhje kishte bërë! Sa e sa ngatërresa! Sa e sa herë kam përdorur autoritetin tim për të pajtuar familjet tjera me familjen e tij për hajni e sherre të tjera që i bënte! Dhe vetëm atëherë kur u përhap lajmi se Habibi kishte shkuar diku jashtë vendit, lagjja dhe qyteti morën frymë pak më lirshëm.

- Puna e mbarë! – dëgjova një zë të njohur që më shkëputi përnjëherë nga ato kujtime të largëta e të hidhura. Ishte ky zëri i Habibit, pronarit të kompanisë më të njohur në vend.

Edhe pse Urimi ishte nja 7-8 vjet më i ri se unë, Habibi u drejtua së pari nga ai dhe e përshëndeti ngrohtësisht.

Urimi ishte mjeshtër i zoti në ndërtimtari. Unë isha një punëtor i thjeshtë krahu. Madje një punëtor shëndetlig. Kjo ishte dita e parë që po punoja në ndërtimtari dhe më mungonte kondicioni. Edhe mosha po e bënte të veten. Vetëm falë autoritetit të Urimit si mjeshtër, unë ia kisha filluar këtu punës. Më pranoi krye në veti për të punuar ndonjë ditë, ngase kisha mbetur shumë keq në pikëpamje materiale. Ishte ky muaji i gjashtë që kisha ngelur pa punë, pas disa reformave që ishin bërë në sektorin ku punoja. S’kisha të holla as për bukë e cigare, e lëre më për letër e gjëra të tjera.

- Si je, zoti shkrimtar! – m’u drejtua ftohtë Habibi, pasi që ishte përqafuar ngrohtësisht me Urimin.

- Mirë, zoti drejtor! – ia ktheva me një buzëqeshje të lehtë. – Ja, kështu, siç më shihni! – dhe i ngrita duart lart për t’ia tërhequr vërejtjen se në ç’gjendje isha katandisur.

Trupin tim të përlloçur e të larë në djersë ma përshkoi ngeshëm një vështrim i tij përbuzës, siç shikohet keq një qen i zgjebosur.

Kisha mbetur keq. Fyerja, që po më bëhej kështu sy botës, më së pakut i shkonte karakterit tim, por, për çudi, në ato momente ndjehesha krejtësisht i paaftë për të ndërmarrë çkadoqoftë. Kthimin tim të pakontrolluar kah Urimi instinkti i tij e kuptoi si kërkesë për ndihmë mikut në ato çaste të vështira dhe iu drejtua gati me ton kërcënues Habibit.

- Si nuk keni turp ta fyeni kështu një shkrimtar kaq të njohur, një njeri kaq të respektueshëm! – i tha i mërdhezur në fytyrë.

Toni i ashpër i Urimit, sado që po më mbronte mua, më frikësoi. Më kapi droja mos po ma shihte sherrin e po mbetej edhe ai pa punë. Dhe, derisa prisja shpërthimin bombardues e hakmarrës të Habibit, duke na sikterisur të dyve tatëpjetë shkallëve, për çudi, dëgjova zërin e tij të qetë e miqësor që iu drejtua Urimit.

- Ti, Urim, je mjeshtër i zoti. Pa ty kompania ime nuk do të ishte kjo që është. Mirëpo, kohëve të fundit, punët nuk po shkojnë sipas dinamikës së paraparë. Nuk të duhen këtu shkrimtarë e artistë, po punëtorë të fortë krahu. Edhe dy javë i ke për ta dorëzuar objektin. Ti duhet të angazhosh në punë djem të rinj e jo parazitë që vetëm sorollatën poshtë e përpjetë. Për këtë ma tërhoqën vërejtjen edhe punëtorët atje poshtë.

I tha këto fjalë dhe ashtu, me ftohtësi kompjuteri, u nis shkallëve tatëpjetë, pa u përshëndetur fare.

Kisha mbetur si statujë. Përbrenda ndjehesha krejtësisht – krejtësisht i zbrazët. Midis fajtorit që për një ditë gati kishte rrënuar një kompani të fuqishme dhe skamnorit që po i merrej kafshata e vogël e gojës, duke u fyer kaq rëndë, nuk dija cili isha. Nuk di sa kisha qëndruar ashtu, por e di se dikur isha kthyer kah Urimi. Ai po shikonte papërcaktueshëm diku në horizont. E dija se çkado që po shikonte, po e shihte turbullt, ngase sytë i ishin mbushur me lot. Një ndjenjë e fuqishme miqësie më grishte pareshtur që t’i afrohesha e ta përqafoja pushtueshëm, por kisha frikë se do të shpërthente në vajë, ndërsa kjo më së pakut më duhej në ato çaste të rënda. Sot e kësaj dite nuk e kam të qartë a më dëgjoi kur i thashë “shkova”, edhe pse s’kishin mbetur as dy orë të plota për të mbaruar orari i punës. Vetëm e di se, kur e kalova përziersen e betonit, dikush më thirri nga prapa:

- Zoti shkrimtar! Zoti shkrimtar!

Ktheva kokën dhe pashë të vraponte drejt meje njëri nga kolegët e punës.

- Hë?! – ia bëra ftohtë, posa m’u afrua.

- Me të parin të vishë ta marrësh mëditjen për sot. Kështu na porositi drejtori,- tha dhe deshi të kthehej.

- Jo, nuk më duhen gjë! – ia ktheva i vendosur. Mëditjen e sotme po ta falë ty. Ta pini nga një kafe bashkë me kolegët tu dhe me drejtorin.

Një ndjenjë të përzier habie dhe gëzimi, që dinë ta shprehin vetëm idiotët, e lash në fytyrën e tij të vrazhdë dhe u nisa...