Kalosh Çeliku: Unë jam Ujk dhe dua plagë!...

UNË JAM UJK. DHE,

DUA PLAGË!...

NGA KALOSH ҪELIKU

(Shenja e nisjes)

Nata pa Hënë.

Yjet tallen me zjarr

Qiellit i kërkoj fjalë.

Dita më bie me shuplakë.

Shenja e nisjes, oj Nanë!...

(Pagjumësi)

Qentë lehin gjithë natën

Çizme dëgjohen në rrugë.

Fëmijët s’i zë gjumi vonë

Unë rojë e shtratit tonë...

(Ankand te “Pazari Grave”)

Vjen derisa unë rrokullisem lëmsh

me të Dashurën e Omar Khajamit

e shahem me librat horror.

Kot, para s’kam të të huazoj për bukë

Palaçot nderohen me shpërblime.

Asgjë s’kam, vetëm pagjumësi...

(Konferencë kombëtare)

Rastësisht të takova në rrugë

të kishin dëbuar nga Partia.

Urdhëro: unë s’jam Uolt Uitmani i madh

as miku im, Mirko Gashi - bohem.

Unë jam Kalosh Çeliku - rebel

dhe me Ty do të pi verë.

Nëse të ka përzënë Partia

vogëlushe, unë nuk të përzë...

(Vetëm Unë

të pi me verë)

Ky Qytet, është i çmendur

Mike oj! Të martuan me poezinë?!

E, më ndjekin mua si qentë

nga mëngjesi, në mëngjes.

Ky Qytet, do të di çdo gjë

nën cilën Urë kam bërë natë?!

Me cilën Mike pres e përcjell trena

për Ty, me cilin çmendesh në shtrat.

Po, kurrë s’do të dinë ç’kam në gji

e mbi cilin varr sonte bëra dashuri...

(Tri ditë

larg meje)

Tri ditë larg meje.

Tri ditë të kërkoj nëpër Qytet!

Ti fluturon mbi liqen

Në vendlindjen e Lasgush Poradecit.

Larg meje?!

Qyteti, i vdekur.

Mike, të pres me shekuj...

(Magji)

Një muaj

larg njerëzve, thellë në pyll

mes ujqërve dua të jem përherë!

Se, ujk jam. E, jo qen me zgjebe

që i vardiset një kocke në treg.

Ujk jam, oj Mike!

Sot zbres nga shpellat e Çelëvjollcës

me romanin më të ri: Shtëpia publike.

Gruaja më del para, i hap krahët

Mikja më shkarkon para dere

me një çantë libra e dy boca verë:

- Motër, merre fute në shtëpi

armiqtë i kanë bërë magji...

(Shtatë orë mbyllur

në “Menada”- Shkup)

Zagushi.

Muzikë e vitit njëmijenënqindeshtatdhjetedy

m’i kujton vitet e studimeve në Prishtinë.

Rrapin tim të vetmuar para „Bozhurit„

Dhe, një dashuri të humbur...

Kamarieri i zi katran

Mikja trembet mos na vdes mbi tavolinë.

Azganja do të ikë në një shpellë

e ka lodhur jeta.

Civilizimi mes ferexheve...

E zgjas dorën në errësirë

O Imzot, ia preka gjinjtë...

(Mos gërmo thellë)

Mos gërmo shumë thellë

Se, do të hasësh në gur

varre e eshtra!

Mos gërmo shumë thellë

se do të hasësh në plagë

do të shpërthejë vaji!

Mos gërmo shumë thellë

se do të mbytesh në mua!...

(Mike s’kam

tjetër Kalosh)

Mike, s’kam tjetër Kalosh

të shtrihet me Ty në shtrat.

Mike, s’kam tjetër Kalosh

pa dy shtamba me verë...

(Unë s’kam kohë

të plakem)

Unë s’kam kohë të plakem

se, nuk më lë vera.

Nuk më lë Mikja...

(Frikën s’e dua

se nuk është e imja)

Heshtni, në dhomë fle Poe dhe Anabel Li

vargjet e mia le t’i ëndërrojnë të pagjumët

një ditë do të vdes në shtratin e Lumit.

Frikën s’e dua se, nuk është e imja...

(Zgjimi im a thua

është ëndërr)

Një varg të Khajamit lexoj për t’njëmitën herë

s’do lexoj më libra, s’do shkruaj poezi.

Unë, nuk jam poet.

Aspak e jashtëzakonshme lindja as vdekja.

Rrugë e gjatë deri te poezia e prapë

vargu duhet të vjellë flakë

s’ka lumë pa dallgë.

Vdes për të lindur

dua një varg, vetëm një varg!...

(Qentë lehin

në poezitë e mia)

Qentë tremben - lehin pas porte

Natën vonë kur dëgjojnë zgjimin e tyre.

Qentë lehin pas porte: në poezitë e mia...

(Vjellja e zorrëve)

Poetesha s’ka cigare

Ia piu Rrospia Mashkull.

Ministri me ambasadorin

Ulen të hanë drekën

Që ua paguan spiuni.

Përshëndeti, më thotë Piktori

Sytë s’ti heqin nga malli!

Kush ua shalon Nënën Parti

Palaçove në mizanskenë

Vetëm në një shfaqje.

Unë jam gjithmonë në Teatër

Publikisht u shpall dashuri.

Spiuni Kurvë lëpi buzët

Kukulla Femër ua mban gunat.

O Imzot, do t’i vjell zorrët...

(Aferë nëpër Qytet)

Qyteti më merr nëpër gojë

Pse rri me Ty në Tavernë?!

Pusi vë me Dy shtama verë.

Qyteti kurdis edhe aferë:

Se, u mbytëm në lumë.

Kot u përpoqën tellallët

Heu! Poet, jam Unë.

Dexhalli shpalli shpërblim:

Një nënshtetësi në “Xhehnet”.

Për atë që më zë në Tavernë

Natën, me dy shtama verë...

(Lugat i dehur)

Ditën i dehur - natën, Lugat:

më ndjek Urrejtja

më spiunon te gratë.

E dua Natën

kur me Ty pi verë!

Zgjohu, Urrejtje

më spiuno te gratë!...

(Jo)

E dua Atë, që më do Natën

Në mëngjes kur më zgjon:

Me një gotë raki rrushi.

Verë. Kafe në shtrat

Ndihmë, thërret - gjëmon.

E dua Atë, që më do Natën

Herët, në mëngjes çmendet.

Dhe, më thotë: Jo!...

(Dritaren lëre hapur)

Derës vërja shulin

Shuaje dritën, Mike

E, struku nën jorgan!

Fshihi dardhat e buta

Mos i hanë derrat e egër!...

Derës, vërja shulin!

Dritaren lëre hapur:

Nata është e gjatë.

Ku ta di Unë, pasmesnate

Vij e t’futem në shtrat...

(Titull i dyshimtë)

Mikes sime Di, që më do mua dhe poezinë

i tregoj se e përfundova dorëshkrimin

me poezi: Vjellja e zorrëve.

Ajo më lutet t’ia lexoj një poezi.

Ia lexoj titujt: Testament para vdekjes

Bushtra pas Qenit. Pritje në “Menada“.

Mikja ime Di, që më do mua dhe poezinë

Posa e dëgjon titullin e fundit:

bëhet kurreshtare. E mbytë dyshimi.

Mezi e qetësoj, ia lexoj vargjet:

Si e kam pritur një personazh për libër.

Dhe, një Buçë katundi pas porte.

Nervozohet: pse s’e kam pritur Voglushen?!

E ngre zërin, ma shanë poezinë...

(Zbulimi fshehtësive)

Gjithmonë zbuloj diç të re te Mikja

Kur ma grabisin Xhindet.

Dhe, jam i sëmurë.

Gjithmonë, zbuloj diç të re te Mikja

Kur ma dhunojnë mes librave.

Dhe, pres të shërohem nën Urë...

(Vetëm një natë)

Ty të përfolin, të gjuajnë me gurë

duan të të djegin me zjarr!

Pse, me mua pi verë:

Dashurinë s’e shet në “Bit-Pazar”.

Ty të shpallin dashuri

të mjerët: S’dinë se dashuria është art.

Dudumët që e shesin edhe Partinë

vetëm me Ty të flejnë një natë...

(Vrapim pas shpërblimit)

Mijëra vjet në këtë Tavernë

Ne të dy pimë verë.

Lehin gojëligat - lehin qentë.

Mijëra vjet në këtë Tavernë

ne shkruajmë poezi.

Plasni gojëliga - lehni qenë

të mos mbetni pa shpërblim!...

(Veten për darkë)

Përditë e ha ngapak Veten

nga këmbët te koka.

E, përsëri kam uri.

E shtroj në sofër

Veten time për darkë.

E, përsëri kam uri...

(Njëqind vjet ndarje)

Në çdo ndarje, më thua mes lotëve:

Mos më kërko më, sot e njëqind vjet!

Se, e kam ndërruar banesën

Jam me shtëpi në tjetër botë.

Ditët e gjata - muaj. Vite

Ti s’e mban fjalën, Mike.

Nuk shkojnë as dy javë

Dhe, cingrron telefoni.

O Imzot, si u çmenda mbi varre

Shpejt ikën njëqind vjet ndarje...

(Krizë politike)

(Voglusheve që i ka përzënë Partia)

Mikja ime besnike, hyri në dhomë:

Çka je dalldisur mbi dorëshkrime

a e di se, askush më nuk lexon libra?

Shkrimtarët gjithmonë qenë të marrë

njerëz të çmendur që s’u ka ecur tregtia.

Dashuritë i kanë harruar në bibliotekë

e kanë ngatrruar ditën me natën,

kur të tjerët flenë, ata rrinë mbi vepra

e përcjellin Hënën, e presin Diellin.

Qesha, me Miken time besnike

që s’e di se aq më bën për trusakatët.

Oborrtarët. Dhe, Unionin e viçave.

Unë dua të më lexojnë pasmesnate

voglushet që i ka përzënë Partia...

(Luftë me Veten)

E lehtë: Është lufta me armikun

E vret. Ose, të vret.

Por, e rëndë është me Veten:

As të vret. As, mund ta vrasësh...

(Azil politik)

Qentë, kur m’u ndërsyen pas shpine

Vetëm për një asht - shpërblim.

E, kulturofagët - këlyshë me zgjebe

Ditënatë të Nënës Parti.

Unë Mike, ika nga Atdheu

Dhe, tek Ti kërkova azil politik...

(I besoj këmishës sime)

Këmishë e imja dua të jesh: PËRJETË

që të të veshi përditë, përnatë!

E thonë: „Nuk i besoj as këmishës sime„.

Megjithatë, nuk dua të jesh këmishë

Se, duhet të të shpie në pastrim kimik.

E kam frikë grisesh, bëhesh arnë...

(Kush do më shpie në varr)

Gjithë natën e lume vras Veten:

Flakë më flakë mes librave. Shtamave me verë.

Në mëngjes, te pragu i derës e ringjallë.

Gjithë natën e lume vras Veten

E, s’ka njeri të më shpie në varr.

Doruntinën, motrën e vetme të gjakut

E martova shtatë male larg…

(Murosja e nuseve)

Edhe sot i varrosim të gjalla

nëpër këtë Qytet nuset.

Po, nuk ua lënë nga një gji

jashtë për poetët...

(U kryqëzova për Ty)

E vizitova përsëri Korçën

shkova edhe në Drenovë

vendlindjen e Asdrenit,

hyra sërish edhe në kishë.

Ndoza një qiri malli

sonte u kryqëzova për Ty...

(Le të më hanë gratë)

U besoj grave të marra

kur natën lahen në liqen,

e Unë me një shishe verë në breg

dëshiroj të bëhem grep.

E pres ta kafshojnë vargun

t’i hedh në shtrat,

më mirë le të më hanë gratë

se sa qentë e ngratë!...

(Do ta pi liqenin)

Në mbrëmje dal te bregu

dhe pres të dalësh nga liqeni,

kam hedhur një varg në ujë

vetëm pak të dridhet peri

hop, të të rrëzoj mbi urë.

Dikur e nxora grepin.

Vallë, mos je Ti Hëna

do ta pi gjithë liqenin!...

(Nuk ngihem me detin)

E piva qiellin

liqenin

detin.

E ju thoni se jam i dehur?!

Jo, këlyshë, Unë jam i etshëm

po ju që jeni të tredhur

o burra pushteti!

E piva krejt liqenin

Se, nuk më ngiu deti...

(Plaga e dhjetë

me Hënën)

Nëntë vjet e mbyta Veten me verë

Gjithë Natën duke shkruar poezi.

Mëngjes. I zgjuar me Hënën.

Nëntë vjet ndeza një qiri

Me Hënën e plotë mbi Liqe:

Jerm mes shtamave me verë.

I çmendur pak para agimit

U zgjova nga varri im me libra…

(Sonte Hëna

ka hëngër darkë)

Moti s’e kam parë Hënën. Nuse

Edhe Ajo s’më ka parë në verandë.

Në breg të Liqenit duke pirë verë

Pranë një qiriri të ndezur

Dhe, Mikes të pagjumë.

Po. Moti nuk e kam parë Hënën

Si ato net ashtu kulaç mbi Liqe.

Siç thonte nëna ime në Katund:

“Sonte Hëna ka hëngër darkë…“

(Qiriri i Shën Mërisë)

Vdiqa në Voskopojë. U zgjova në Xhenet

Pleq. Plaka dhe lule vjollce.

U thash: Dërgomëni në Xhenem:

Nuse të reja dhe Cuca. Zjarr.

Verë dua! Verë. Jo, më thanë është “haram”.

Atëherë më ktheni në Xhenemin e vërtetë

Vera kur rrjedhë nën Rrap lumë.

Dhe, më kthyen. U ringjalla te Lumi.

Unë jam qiriri i Shën Mërisë Virgjër

E pi lotin e saj me shtama nën Rrap…

(Mos pyet)

Mos pyet ku e kalova sonte Natën

Ditën. Unë jam Bohem i vonuar.

Mjafton nën kokë ta kem një poezi

Dy shtamba me verë. Dhe, një Mike.

Mos pyet ku e kalova sonte Natën

Rruga për mua është shtrat. Rrapi.

Këmbët e Urës Gurit më i miri Han

Gjithë Natën ku pihet vera. Loti.

Në breg të lumit ku rrezitem Unë

Mikja. Dhe, Hëna e plotë shtatëzanë…

(Askushi më dha

një trëndafil)

Pranverë. E kalova Natën në “Premiumi”

Mes shtambave me verë. Pagjumësisë.

Në mëngjes e pushtova Prishtinën në gjumë

Njeri të gjallë në rrugë. E përqafova një Buçë.

Hi-hii-hiii. Askushi më dha një trëndafil…

(Grua natën e mirë)

Grua, natën e mirë! Ika.

Pasmesnate, më pret një Grua tjetër:

Poezia. Dhe, është xheloze.

Nëntë burra nuk mund ta bëjnë zap

Natën. Vetëm Unë ia jap hakun.

Grua, natën e mirë! Ika

Falemnderit. Që, nuk je xheloze...

(Edhe një qiri

për Lejdin Di)

Gjatë Netëve të poezizë korçare

E vizitova vendlindjen. Korçën.

Dhe, vendvdekjen. Voskopojën.

Hyra në kishë. I ndeza dy qirinj:

Një për Miken. Një për Cucën Boheme.

Paprtitmas, m’u afrua një poete azgane

E më tha: Me një qiri nuk ndizen o burrë

Më shumë se dy, përpara Shën Mërisë!

Plumb iu përgjigja: Unë jam Poet bohem

Lotët e Shën Mërisë nën Rrap i ngrej dolli.

Harrova të ndez edhe një qiri për Lejdin Di...

(Gruaja besnike)

I dëbova armiqtë rreth Meje. Edhe Miken

Vetëm poezinë nuk mund ta përzë. Nuk ik.

Është grua besnike. E do burrin...

(Në këtë Qytet burrat

shiten me thasë)

Mike, Ti jeton pa burrë. Grua

Në një Qytet ku burra ka me thasë.

E shiten lirë në “Bit – Pazar”.

Mike, Ti jeton pa burrë. Grua

Në një Qytet ku burrat shiten me thasë...

(Unë jam Ujk. Dhe,

dua plagë!...)

Grua, mirëmëngjes. Erdha

Unë jam Ujk. Dhe, dua plagë!

Edhe Ajo nuk ishte xheloze...