Visar Zhiti: Dritë që ecën zbathur

NËNË TEREZA

dhe në librin e ardhshëm

“DRITË QË ECËN ZBATHUR”

Nga Visar Zhiti

Në atdheun e Nënë Terezës

braktisja i ngjan rënies së muzgjeve,

që kanë mbuluar pllajat

                                             dhe fushëtirat

me ato rrënojat e banuara në mes 

dhe elegjitë e atyre që s’janë,

por vijnë rrotull bashkë me korbat,

ndërsa në qiell pasqyrohen udhëkryqe

                       si një varrezë në ajër

dhe qytetet janë të përmbysura

                          në kujtesën e çmendur.

Fantazma e Nënë Terezës, e zbathur,

ka shtangur dhe mërmërit.

Plagë yjesh digjen. Ajme, ne kthehemi befas të trembur e ajo (nuk) largohet,

s’i themi dot një fjalë,

se si na hutojnë kumtet, si shenjëza

                                             të rëna nga lart,

sado të vogla qofshin,

                  sa një gjethe pylli, sa puthja,

                  sa një pendë zogu a dëshire.

E di, është errësirë tani, më e fortë

                                                          se gurët,

madje më e fortë se dhembja.

Po sikur ajo të na porosisë

që ta duam më shumë njëri-tjetrin, për buzëqeshje të pastra

                            si ujërat të na porositë? I ashpër është vendi im,

edhe pse ka lumenj dhe dete

dhe shirat bien më shpesh

                                              se fatkeqësitë,

dhe ne s’kemi kohë të bëhemi

                                              më të mirë,

e vështirë… të lodhur jemi.

Të humbësh

                           nuk është zotësi, o Zot!

Fantazma e Nënë Terezës

mbyll sytë në mëngjes

                                  dhe tretet me ditën

që ecën zbathur si ajo.

Po unë ku ta vë një lule psherëtimash, ç’epitaf guri

të ledhatoj? Vetëm të heronjve

                                    vazhdimisht? Po ne                                     jemi të mërzitur dhe bronzet

s’kanë mëshirë, të të gjithëve,

                           janë si copa diktaturash.

Po Nënë Terezë s’ka më,

kanë mbetur lutjet në letër,

le t’i mërmëritin erërat jashtë dyerve, bora që bie e trishtë, zjarret

            në oxhaqe hollesh të hoteleve,                   

gojët e ëmbla të luleve, kambanat, pianot, qirinjtë e kujtimeve.

Një yll blu, i harruar nga nata,

                                        troket në xham,

është thoi i gishtit të Nënë Terezës,

po kush do ta hapë dritaren?

Ti, kushdo qofsh,

ke ndër mend të bësh diçka

                                              për  të tjerët?

Ç’do të japësh? Dashuri duam, dashuri…

Ne veç kërkojmë të marrim

                                            sa më shumë,

edhe kur s’është dashuri,

pa e fshehur egoizmin

ja, ashtu siç veshim me dorashka

                                të bukura kthetrat.

Dhe dhëmbët i porositim

        prej porcelani të kushtueshëm,

bashkë me buzëqeshjet,

që vërtet teprime janë,

                      por i përdorim kur duhet.

Përdorim dhe kontraceptive

kundër fantazisë dhe ideve,

                                       edhe përrallave,

ndërkaq i harrojmë nëpër stacione

       jo vetëm lodrat, por dhe fëmijët.

Qielli është pllakë e madhe varri,

                         që çahet nga vetëtimat, hapet,

             bien kufoma ëndrrash poshtë, te këmbët tona,

ne i shkelim… prit,

     ja një gjerdan, një libër i plagosur,

shih ç’unazë e bukur,

                                        me gurë të çmuar,

jo, jo, janë lotët e ngrirë,

                                  që vezullojnë ashtu!

Nënë Tereza thahet në fund të shkallëve,

                      në fund të ditës

si pemë e thatë, si kryq i mjerë.

Shpesh e më shpesh vdes ajo

në atdheun e saj

                                    pa asnjë varr.

Kam thënë, plagët

                  janë atdheu i Nënë Terezës.

Deshi Zoti ta përsëritë Krishtin

                                 dhe zgjodhi një grua,

dora e saj më bukur qetëson krifën

                                                      e mjerimit.

Një shqiptare të shenjtë

i dha njerëzimit,

                             s’dihet për ç’shpërblim.

Ne na ndodh të blemë kalendare

me portretin e Nënë Terezës. Në fund të vitit i hedhim me gjithë lutjet.

Po ajo ringjallet te plagët e botës,

dhemb me të gjitha dhembjet,

e florinjtë tani, kryq  lëkundës

                                              mbi qafat tona.

Brerorja e diellt është larg

                                            të gjitha kokëve,

megjithatë e mbush botën

                                            me dritë të butë.

Një lutje pa mbarim si ikonë e drunjtë

na del përpara për të na mbrojtur. Falnani

                se s’dimë çfarë bëjmë.

Amen.