Mehmet Kraja: Për Ali Podrimjen, në ditën e shkuarjes në amshim

Si sot një ditë e trembëdhjetë vjet më parë, jam i ulur në të njëjtin vend, pranë tavolinës së shkrimit. Ali Podrimja thirri me telefon, nga larg, nga Lodeve e Francës. Ishte ajo biseda e fundit që bëri me familjarë apo me këdo tjetër. Biseda ishte e shkurtër, e trazuar; zëri i tij vinte i largët, humbte pas sinkopave të errëta të heshtjes, sikur tashmë kishte marrë arratinë në përmasat e trishtuara të mungesës...

Por, imazhi i Ali Podrimjes vazhdon të bredhë nëpër Prishtinë, i tillë siç e shihja në ato ditë vere, me kasketë të bardheme, syza dielli, pak i shpërqendruar, sikur ikte me ngut nga ndonjë ëndërr që e ndiqte pas. Edhe të folurit e tij disi gungor, me ca zanore të zemëruara, që merr në thua herë në një fjalë herë në një tjetër, sikur dëgjohet ende nëpër etër...