Ndue Ukaj: Oborri i fëmijërisë sime

Oborri i fëmijërisë sime

Nga Ndue Ukaj

Oborri i fëmijërisë sime është çati kujtimesh,

me pemë të shumta dhe një horizont pafund.

Rreth e përqark i ka malet, stoli që vallëzojnë me retë e lumturisë;

dëshmitare të rrëfimeve të lashta.

Poshtë shtrihen fushat e Anamoravës,

ku lumi gjarpëron

dhe e shpie mallin në oqeanin e kujtimeve.

Lumi në dimër bëhet i furishëm ose akullnajë dhe kujtimet i çon në pafundësi.

Përreth shtegtojnë turmat e kohës që përditë bëjnë rrëfime për lartësi.

Oborri i fëmijërisë sime ka të njëjtën simetri -

por ka ndryshuar semantika e ngjyrave.

E bardha s’është krejt e bardhë.

Aty pushon ëndrra ime, por ngritjet dhe rëniet s’janë të njëjta.

Aty s’janë më blini, arra e as rrushi që bënte hijeshi.

S’janë gropat ku hidhesha dhe luaja kukafshehtas;

as unë s’i kam më hapat si vetëtima që përshkonin

qiellin si stuhi.

Shtëpitë s’janë të vjetra, dritaret janë të bukura, por çdo gjë rend pas ikjes.

Tani kam hyrë në të katërdhjetat

dhe s’më ka hije të dalldisem,

por oborri i fëmijërisë sime më bën të bëhem fëmijë.

Fshihem nga gruaja, fëmijët dhe fotografoj kodrat përpjetë.

Në dimër bëj topa bore dhe i gjuaj retë.

Aty s’janë më gjyshërit që piqnin raki e gështenja.

As mishi i thatë i rreshkur në zjarr.

As shtëpia e vjetër si çati e ëndrrave të reja.

Dardha është e njëjta, por trupin e ka më të vjetër dhe më të shtrembër.

Unë s’vërtitem me top si dikur i llastuar

por shikoj majën e Lubotenit përpara

dhe mbaj një mal shënimesh,

që i nxjerr me kujdes si postieri letrat e rekomanduara.

Pastaj kthej kokën prapa dhe atje është kodra e madhe me një kryq të lartë.

Kalvari që ka vizatuar fytyrën e dhimbjes dhe bërtet:

“populli im, pse më ke braktisë’?”

Dikur atje ngjitesha me dy hapa dhe haja qershi

por tani kalvari është rritë dhe unë kam më pak fuqi.

Oborri i fëmijërisë sime tani s’ka çati si dikur pemët që bënin hijeshi,

por ka një dhimbje që i fle në gji.

Në stinën e pranverës s’ka më gudulisje me re.

Në dimër rrugëve të thepisura askush s’rrëshqet,

por kujtimet zbresin si fletët e një vjeshtë të zymtë

dhe treten detit të largësive.

Ndue Ukaj, Retë prej drite, Onufri 2022