Blerim Rrecaj: Dikush afrohej te lulet

Dikush afrohej te lulet

Nga Blerim Rrecaj

I ishte bërë zakon të u afrohej luleve, qoftë kur ishte duke shëtitur, a ecte, kur kalonte pragun e dilte të shkonte diku, a kur merrte udhën e kthimit. Afrohej e, i shikonte, për pak, a për shumë çaste. A thua se pse? Sepse e tërhiqnin, i pëlqenin, i kujtohej nëna që kujdesej e merrej shumë me to, pastaj për to lexonte në vargje të shumë poetëve, dëgjonte zëra këngëtarësh, ato përmendeshin nëpër libra, shfaqeshin nëpër piktura, faqe gazetash, emisione, në biseda, bëheshin pjesë e dhuratave, festave, ceremonive, kujtimeve. Ishin pjesë jete edhe kur vetë diku, ecte me trishtim të (pa)kuptueshën, të rëndë, të lehtë, mesatar. Një lule, ose një tufë lulesh i kishte dalë parasysh për t'ia pakësuar a tretur një dëshpërim, një zhgënjim, një gjendje pezullie as andej e as këndej, për t'ia larguar hallet qoftë edhe për ca kohë. E kur ishte i gëzuar, gëzimi i shtohej edhe më. As vetë se dinte pse, po pastaj para se të largohej prej tyre, u bënte ca shkrepje, dhe sikur i linte ato me buzën në gaz, pa luajtur vendit, që ishte njëfarë buzëqeshje që herë i dukej tërë kënaqësi e herë-herë përzihej me ironi. Dhe ato vazhdonin t'i dilnin në udhë, qoftë kur dilte për një ecje tjetër livadheve jo fort larg shtëpisë, që pak po të gërmonte do t'u gjente edhe emrin e emërtimin shqip, atë shkencor e artistik. I pëlqenin vjollcat e vockëla e aguliçet, që prinin si lajmëtare pranvere, e ato më shumë kuptim i jepnin jetës, sidomos kur ato shfaqeshin pranë Kullave të Qëndresës në Prekaz. Më tej, ndalonte te lule që kishin ngritë kokën pranë e brenda kështjellave, udhëve e kthesave malore, për të dalë te lulëkuqet, trëndafilët, zambakët, jargovanët, luleradhiqet, për të takuar me ndonjë lule pranë te një krua, te një burim lumi, e ndonjë këmbëzhytur a kryshytur në liqe. Duke shfletuar një faqe tjetër dite, i dilte një lule mbi të cilën kishin rënë pikat e para të shiut, që lahej në shi, ose rrinte e lagur të thahej nga era e rrezet e diellit, qoftë në një ditë vere a vjeshte, por jo pak më të bukura ato dukeshin edhe kur i mbulonte një vello prej mjegulle, që u mbulonte fytyrën e ngjyrën. Ndalej edhe diku pranë ndonjë stacioni, qofshin këta stacionë autobusësh, trenash, aeroplanësh, ndërsa petalet e tyre bëheshin pritore e pista për bletë, flutura, mollëkuqe, grerëza, e ndonjë insekt tjetër. Lule ngrenin kokën edhe nëpër plazhe, në rreze përvëluese të diellit, pranë a nën hije palmash, pranë ndonjë porti anijesh. Nga to kishte që qëndronin kryelarta a kokulura me vesë, mbështjellura me brymë, borë, akull. Dhe kështu ndërroheshin stinët, lulet flinin, koteshin ose zgjoheshin, e disa s'donin t'ia dinin për dimrin, duke sfiduar ftohtësinë e bardhësinë e tij. Diku shihte lule që s'i kishte parë më parë. Pastaj kur përtonte ta ulte kokën përtokë, drejtohej kah lulet e pemëve, e drurëve të degëdisur e stolisur të bardha, të purpurta, të verdha. Pastaj përsëri përtokë, ato ngrinin kokën nëpër ara të (pa)korrurra, nëpër livadhe të(pa)kositura, oborre, në vazo a jashtë tyre, lëndina, pyje, parqe. Për një çast, seç e thirri a seç e "therri" diç,  si të ishte gjemb trëndafili, dhe vendosi që disa shkrepje lulesh t'i postoj, te dy grupe interneti që përpiqeshin ta paraqisnin bimësinë e viseve shqiptare, që dilte të ishte e bukur dhe e larmishme.  E tërhiqnin lulet t'u afrohej e, i dukej se edhe ato i afroheshin me gjithë bukuritë e stolitë, me ngjyrat, aromat e veçantitë. Kishte raste kur i dukej vetja se ishte i pakujdesshëm e i pavëmendshëm ndaj luleve, ndaj mozaikut të tyre mbresëlënës.