Kulturë
Rudolf Marku: Tre poezi të hershme
E hene, 11.03.2024, 07:49 PM
Tre poezi të hershme , botuar nga mesi i viteve tetëdhjetë. Me rastin e 8 Marsit, si një perulje e natyrshme per Nënen dhe Gruan e perjetshme.
Rudolf MARKU
GRATË
Aty
janë dritaret. Të hapura si sytë
Në
fasadat e mëdha të shtëpive ;
Burrat brenda dhomave lexojnë gazetat,
Ndjekin
sportin në Tv, pijnë kafe, duhan,
Bëjnë
një dorë muhabet ose luajnë domino.
Kurse
dritaret janë për Gratë ;
Mes
një pune a një tjetre, kur lajnë a fshijnë,
Shkojnë
në parvazin e dritareve dhe mbështesin duart,
Sikur
të komunikonin në heshtje me ca botëra të largëta
Me
ca shenja që veç ato i dinë.
Ftojnë
ylberët në dhomë, një vetëtimë
E
vënë si karficë në mesin e flokëve,
U
bëjnë me dorë reve dhe ëndërrojnë
Ca
yje që as astronomët nuk i zbuluan dot.
Dhe
pastaj kthehen dhe pastrojnë tavllën e duhanit.
E
askush nuk kujtohet, askush nuk di
Për
marrëveshjet e tyre të largëta!
1984
NË SHTEPINË E PRINDËRVE
Pas
udhëtimesh të largëta, pas netëve pa gjumë,
Duke
bredhur në qytete të tjerë,
Në
biseda miqsh tërë zhurmë,
Pas
sukseseve, mos-sukseseve, ndarjeve, përqafimeve
Jam
kthyer i lodhur përsëri, sado vonë
Në
shtëpinë e vjetër të prindërve.
Këtu
nuk duan t’ia dinë për lëvdatat a dështimet e mia,
Më
shërbejnë në tavolinë pa meny,
Një
pjatë supë, pa atë zorin për të lënë bakshish
Këtu
nuk ka as recensione, as mbledhje,
As
artikuj kritikë,
Veç
nëna ulet pranë dhe kollitet lehtë,
Sikur
do më kujtojë
Diçka
të largët,të shkuar, të vjetër.
Nënë,
Ti
që ke provuar kaq shumë dhëmbje në jetë
Dhe
prapë di të qeshësh,
Vetëm
t’u bësh qejfin bijëve të tu,
Sa
nevojë kam për mënçurinë tënde,
Për
besimin tënd
qoftë
dhe para një pjate me supë.
Se
prapë do bredh nëpër botë, nëpër udhë të vështira,
Nën
shirat rrebesh,
Trishtimin
e jetës do mbart si hamall,
Por
ti, Nënë, pa akte të ngatërruar procesverbalesh
Me
zemërgjërësinë tënde të njohur,
Më
lë trashëgiminë e besimit tënd të madh!
1985
NË KUJTIM TË NËNES
Pa
lajmeruar askënd
Nëna
vdiq.
Nuk
desh të shqetësonte njeri
Mjaft
ka bota hallet e saj, brengat,
Ajo
iku, si të thuash, në majë të gishtërinjve.
Dhe
sa vlen tani që jam më i kujdesshëm me pleqtë,
U
lëshoj vendet në tren, në autobus,
Disa
herë jam gati t’i marr në krahë si femijët.
Pa
i njohur u flas, u buzëqesh marrëzisht,
Në
dimër kam frikë mos ftohen, mos kolliten,
Gjithmonë
u iki vjedhurazi nekrologjive.
Nuk
dua të lexoj prapë moshën e saj,
Tani
që fillova të deshifrojë rrudhat,
Të
kuptoj magjinë e flokëve të thinjura.
Më
duket sikur ndonjë ditë në duar
Do
më ndodhet një letër e ardhur nga larg
-
Më thuaj c’bën? Të tjerët si janë?
Pa
shënuar kurrë adresën e saj
Vazhdon
të largohet në majë të gishtërinjve
Mes
zhurmës së botës, lajmeve,ulurimave…
1987