Kulturë
Blerim Rrecaj: Në ceremoninë e konkursit poetik
E hene, 04.03.2024, 08:50 PM
Blerim Rrecaj:
Nga loja futbollistike
në festivalin e këngës
Me
vëllaun e vogël, morëm fëmijët e morëm drejtim për te stadiumi futbollistik i
Prishtinës. Fëmijët hodhën flamujt krahëve, e mbërrijmë para njërës prej
portave hyrëse. Si zakonisht para dyerve kishte shumë tollovi, tifozë, policë,
kontrollorë, punëtorë sigurimi, si në veri, si në jug, si në lindje e si në
perëndim, pra rrethepërqark. Por do të
hynin vetëm dy fëmijët në stadium, sepse unë duke kujtuar se vëllau kishte
marrë mjaft para me vete, ndërsa ai duke kujtuar këtë për mua, kështu mbetëm
jashtë pa hyrë brenda ne me gjithë djalin e vogël, pasi njëri nga kontrolluesit
ngriti flamurin për të sinjalizuar për pozitë jashtë loje. Dhe duke pranuar
vendimin e gjyqtarit, përpara portës, morëm rrugën për në platonë e Pallatit të
Rinisë. U ngjitëm shkallëve, hodhëm sytë nga stadiumi, e kah ekrani i madh ku
dukej rezultati, dukeshin një pjesë e shikuesve, një copëz e fushës së blertë e
dëgjoheshin brohorimat. Në hyrje para portës së Pallatit të Rinisë, pamë një
tepih të kuq të shtruar, e një grup njerëzish që merreshin me organizimin e
diçkaje. U afrova për të marrë vesh se për çfarë bëhej fjalë. Në orën 21 po
fillonte nata e parë e Festivalit të Parë të Këngës, edhe pse të paktën për
sivjet nuk do pranohet kënga fituese për pjesëmarrje në Eurovision. U afrua
edhe vëllau. Njëra prej punëtorëve aty, ia dhuroi dy ftesa për këtë ngjarje
kulturore. Na u duk mjaft intetesante e filluam të mendojmë se s'i t'ia bëjmë
pas ftesave që morëm papritur. Telefonuam fëmijët e folëm me ta. U afruam te
dyert e stadiumit, tash kur kishte filluar pjesa e dytë, e hyjmë, në tribunat e
pjesës lindore, u bëmë bashkë, rezultati nuk ishte në të mirë të skuadrës sonë,
në këtë ndeshje të Konferencë Ligës, e brohoritëm nga zemra për t'iu dhënë
zemër futbollistëve, por, pastaj edhe u treguam fëmijëve që është mirë të
dilnim pak më përpara sepse na priste festivali i këngës. Fëmijët kundërshtuan
mjaft, e nuk donin të dilnin pa përfunduar loja, por disi i bindëm dhe në fund
u pajtuam duke dalur nja njëzet minuta para përfundimit të ndeshjesh, duke
dëgjuar në radio por edhe duke parë në telefona për rezultatin. U nisëm për në
strehëza për t'i lënë fëmijët, për t'u nisur menjëherë prej qytezës në
kryeqytet. Isha i veshur në tuta sportive, prodhim vendor, kështu që s'pata
kohë as të ndërrohem, pasi s'priste koha. Mbërrijmë duke e lënë veturën në
parkingun prapa pallatit dhe kaluam kah Newborni për t'u ngjitur shkallëve.
Kaluam si yje nëpër tepihun e kuq, duke treguar ftesat dhe në çastet e fundit
hyjmë në sallë. Zumë vend e u ulëm, në këtë sallë të bërë gati së fundmi,
pastaj filloi spektakli i udhëhequr prej dy moderatorëve të njohur, që
paraqisnin një lloj simbolike e bashkimi mes shqiptarëve. Mendja seç shkoi te
festivalet e këngës sidomos ato andej kufiri që i përcillnim me interesim,
sidomos në valët e televizionit shqiptar, me vite e vite, duke lënë pas vlera e
këngë që edhe sot e kësaj dite nuk u ka humbur bukuria. Kthehemi tash në këtë
sallë pas fluturimeve nëpër kujtime. Ka vëmendje, të qeshura, duartrokitje, ndonjë
pëshpërimë kënaqësie a moskënaqësie, drejtim sysh për të parë pikat e skenarit
në një ekran të madh përballë skenës, këngëtarët duke zënë e lënë skenën, dhe
këngë pas kënge, ndonjë skeç a prezantim i personaliteteve mediale të
televizionit publik, ndonjë lidhje me skype, me drejtorin e televizionit tjetër
publik matanë, e edhe me drejtorin e Eurosongut, që uron për këtë ngjarje
kulturore me disa fjalë. E dalëngadalë, pas më shumë se tri orëve, kur tashmë
ka kaluar mesnata, përfundon kjo natë e parë finale, zbrazet kjo sallë, siç
zbrazen tribunat e stadiumit. Pyetëm njëri-tjetrin se si na u duk . Disa gjëra
na pëlqyen, e disa jo aq, dikujt i la mbresë një gjë, dikujt diç tjetër, por në
përgjithësi ishte mirë, e mbrëmje e këndshme. Dy këngë më tërhoqën vëmendjen më
shumë. Njëra me karakter satirik me titull "Oj Kosovë", e tjetra një
baladë me titull "Pa ty s'më rrihet". Dhe hipëm në veturë të kënaqur.
Flisnim për përjetimet e kësaj mbrëmjeje nga stadiumi e nga salla.
Në ceremoninë e
konkursit poetik:
Një
mik imi më njoftoi për një konkurs mbarëkombëtar për poezi që do të mbahej, nga
njëri prej portaleve kulturore. Ishte caktuar edhe juria, që përbëhej nga një
profesor, një gazetare e një këngëtar. Duke biseduar, vendosëm të konkurojmë
duke zgjedhur nga një poezi tonën, e duke dërguar me email, në adresën që
kërkohej. Pastaj, pas ca ditësh do të mbahej ceremonia e dhjetë finalistëve, ku
do të shpalleshin fituesit e tri vendeve të para. Pasi miku nuk mund të vinte,
hamendesha, se çfarë të bëja. Larg nuk e kisha, kohë po, vetëmse përtoja të
shkoja vetë. I bëra zë vëllaut, që ishte i lirë e mund t'i përgjigjej ftesës
sime, dhe në mbrëmje u nisëm, me veturë, siç thotë vargu i këngës "të
pijmë kafe për maturë". Parkuam veturën në një parking Ulpiane, erdhëm nja gjysmë ore para kohe, zumë një
vend, e kafeneja ishte e mbushur, dikush rrinte dhe në këmbë. Hyjmë në bisedë
me njërin nga konkurruesit, e morëm vesh që ishte nga qyteza jonë, e vëllau aty
mori vesh se njëri nga konkurruesit isha dhe unë dhe miku im. Sa më shumë vinte
koha ku do merreshin vesh dhjetë finalistët fatlumë, aq më shumë shtoheshin
emocionet. Me bashkëqytetarin tonë, vazhdonim bisedën me mjaft humor, me zë të
ulët, duke ia uruar njëri-tjetrit rezultatin, ndonëse secili prej nesh veten e
vënte në vend të parë. Këtu fusnim dhe mikun tim që mungonte. Fol e qesh, kur
filluam t'i shihnim konkurrentët tanë që s'i njihnim, e siç duket as nuk na
njihnin, me ca letra të fotokopjuara në dorë. "Hë, punët nuk i kemi
mirë", tha duke qeshur bashkëbiseduesi që ndodhej mes meje e vëllaut. E
siç po shihej, ne pa letra ishim jashtë
dhjetëshes së parë. "Ka shpresë, ka shpresë, siç duket fletët po u
dorëzohen humbësve", thashë, duke u munduar të mos ta lëja të binte entuziazmi
ynë, bashkë me nivelin e humorit. Dhe prezantuesi njoftoi se anëtarët e jurisë
do të merrnin fjalët, do të arsyetonin vendimet e tyre. Kështu edhe ndodhi. Dhe
erdh çasti ku u lexuan emrat e finalistëve. Nga qindra poezi konkurruese, numri
arrinte pothuajse dyqind, me atë që rrija afër, nuk ishim në mesin e të
dhjetëve. Ndonëse u lexuan dhjetë poezitë, nga pjesëmarrësit, e ndonjë që ishte
në këtë listë në mungesë të pjesëmarrjes, për një apo një arsye tjetër, poezitë
lexoheshin nga një aktore e njohur. Pastaj vijmë deri te tri vendet e para, që
pasi merrnin çmimet, dilnin në fotografi vetëm por edhe me jurinë. Poezia
fituese, u lexua edhe njëherë, dhe për të u mbajt edhe një fjalë nga profesori,
që tha se stili i poetes fituese është i veçantë. I kërkova poezinë konkuruesit
me të cilin u njoha këtu, e lexova dhe ia ktheva. Ia thashë ca fjalë, për të
cilat më falënderoi. Ndërsa organizatori, tha që më kjo poete nuk është mirë të
merrte pjesë në gara, sepse po i fiton ato, si këtej, si matanë vendit të
shqiponjave, duke pasur parasysh dhe një a dy çmime tjera që ia përmendi.
Dikush reagoi, duke thënë se do të ishte mirë që të përshëndeteshin edhe
humbësit për pjesëmarrjen e mundin e tyre. Ndërsa dikush tjetër donte që të
dihej renditja dhe vendet e të gjithë konkuruesve. Të paktën të dihej
saktësisht ku ishim. Në fund priste kokteji me pije e gatime tradicionale. Aty
pashë e u përshëndeta me artistin, që vazhdonte të gdhendte në mozaikë prej
druri portrete të personaliteteve të njohura kulturore, që para dy vitesh
kishte hapur ekspozitën e tij pikërisht në këtë kafiteri. Pasi dolëm nga
kafeneja, dola në fotografi edhe me fituesen e konkursit, e urova, dhe
buzëqeshëm, pasi e falënderova që pranoi të dalë fituesja e parë me humbësin e
fundit.