Eda & Visar Zhiti: I mrekullueshmi aktor Mirush Kabashi

I MREKULLUESHMI, AKTORI MIRUSH KABASHI…

Nga Eda & Visar Zhiti

Shkëlqen bukur e ashtu do të vazhdojë të shkëlqejë si në skena dhe në ekrane edhe në jetë mes njerëzve, në biseda e kujtime aktori Mirush Kabashi.

Ikja e tij sot në teatrin qiellor, pas perdeve të reve, edhe pse përgjithmonë, nuk  pakëson nga aktet e dramës së artit të tij në tokë, përkundrazi shton dashurinë dhe bën të kuptohet ende më shumë mrekullia e talentit të tij të madh e të veçantë, e gjithë ajo që dha dhe ka lënë…

Duke i dashur njerëzit, ai i donte po aq shumë dhe personazhet që i interpretonte po aq njerëzisht, që nga skeçet në estradë e deri te kryerolet në teatër e filma…

Dhe po aq atraktiv ishte me miq e në tryeza festive, i përzemërt, pasionant,  me qytetarì e shqetësime qytetare, ngazëllyes, tronditës, i qetë, po ajo mirësi që niste që në emrin e tij, në gjestet e bëmat.

Fytyrë ekspresive, vështrim ngulitës, butësusht, zë melodioz, me atë kantilenën si të kolegut dhe bashkëqytetarit të tij, aktorit botëror Aleksandër Moisiu, me gjuhë të spikatur të duarve dhe trupit, u duartrokit dhe në skenat e botës, ku arriti majat me monodramën si Sokrat i Varnalisit, i mençuri i lashtësisë, i urbanizuar me të tashmen ironike, që shtegtoi që nga skenat e Ballkanit, nga Athina e në Paris e deri tej në Egjipt…

Mirush Kabashi, i shenjuar nga hyjnitë për të qenë aktor, ruante po atë frymëzim të lartë si nën projektorët e metropoleve, po ashtu kur recitonte Poemin Kosovar të Kutelit në Prishtinë, por dhe në New York apo Trendafin e Çamërisë, po kështu dhe kur recitonte esetë e studentit Atjon Zhiti në Universitetin Europian të Tiranës e deri te lutjet e përshpirtshme të shenjtes tonë Nënë Tereza, kuë- kudo, i recitoi dhe në Berat, ku e takuam prapë, por dhe në një kishë të njohur të Romës, ku e kishim ftuar dhe e patëm mysafir në shtëpi. Dhe ende më shumë e kemi në zemër…

Kaq shumë do të tregohet për Mirush Kabashin. Që sot, perdja u hap sërish. Na rivijnë si në rrotullime skenash takimet me Mirushin tonë dhe zonjën e tij në muzgjet e Parkut të Tiranës, i zgjasnim bisedat, diçka i thosha unë, shtonte Eda ime diçka, donim zërin e tij të butë dhe kumbues, me një si mallëngjim të bukur… Etj, etj.

Kështu do ta dëgjojmë përherë. Dhe do ta shohim si një shtatore në artin shqiptar, ja, ashtu si të gjithë ata që e duan, jemi shumë, jemi popull.