Albert Habazaj: Pse shkoj në mal?!

Cikël poetik “Pse shkoj në mal?!”

 

Nga Albert HABAZAJ

 

ULLIRI I MIRËSISË

 

Një lule me vargje për shenjtërimin e Nënë Terezës (26.08.1910-05.09.1997)

 

Sot, kur nga veset po kërcënohet Planeti,

Egoistët behin si shumëkëmbësh të xhelozisë,

Sot, kur jetim e i braktisur ndihet Deti,

Ngrihet me përkushtim Nëna e Dashurisë.

 

Pikërisht kur bota e skamur, e mjeruar

Mbeti pastrehë, e sëmurë, sakate,

Ngrihet simboli human i vetëmohuar

Me frymën e shenjtë për miliarda fate.

 

Bota e mirë është e varfër, rënkon,

Vuan për dinjitet, dhe për koren e bukës,

Edhe pas njëqind vjetësh nuk prehet, s'duron,

Ngrihet në amshim Nënë Tereza e Kalkutës:

 

“Këtu është një jetë”- flet e ngroh ëmbël

Me butësinë e vërtetë qiellore,

Anjeza jonë, Gonxhe Bojaxhiu zemrën

Edhe shpirtin e mbush me lule pranverore...

 

Dhe Shkupi, dhe Shkodra, dhe Vlora, Shqipëria

Ndihen mirë për rrënjën e tyre që çeli,

Përderisa me të krenohet dhe India,

Baca Kolë e ti, Drane FALEMINDERIT!

 

Si ajo shqiponja që fluturon mbi mjegull

Nënë Tereza drejton shikimin drejt diellit,

Si engjëll e qenie e lartë hyjnore

Vjen si burim drite i mendimit të Qiellit.

 

Se dhe dielli ka varr vetëm dritën e tij,

Ai mund të vetëasgjësohet, nuk vdes;

Nëpër shekuj Nënë Tereza thur fisnikëri,

Përmbi shekuj Ulli Mirësie do të mbesë!

SYTË E SINTAKSËS MBUSHEN ME LOT

 

Nderim për mikun tim, gjuhëtarin, pedagogun,

Prof. dr. Thoma Dhima (04.04.1952-20. 01. 2016)

 

U tkurra trishtuar si një fije bari,

Kur mora vesh një nekrolajm,

Si ai bari në të ftohtët e janarit,

Janarit, që na mori gjuhëtarin me pjalm.

 

Me pjalmin e sintaksës ngarkuar,

Si bletët që mbartin pjalmin ndër lule,

Thoma Dhima si burim yjor zbukuruar

Në amshim shkon. Na hidhëron tek ulet…

 

Nuk e kisha kushëri, s’e kisha vëlla,

Për dritën e guximit e nderoja fort.

Më loton vargu, profesor Thoma,

Sytë e sintaksës mbushen me lot.

 

 

NDERIM DHE DHEMBJE PËR POETIN KOÇI PETRITI

 

(1941-2014)

 

U trondit pranvera, dhe lulja, dhe prilli,

dita e Pashkës papritur u lëkund,

u ngroh më dhembshur me erë pelini,

lirikat e majit fluturuan gjithkund.

 

Lotoi lulja, me ngashërim pranvera

dhe unë u tkurra, u mpaka, qava,

me lot e lule u mbush atmosfera,

në zjarr të baladës lotët i thava.

 

Profesor Koçiu si antropologji poetike,

përjetësisht imazh i zogut të dallgës,

drithërueshëm iku si një trishtim drite,

Liriku i Kombit në krahë të baladës.

 

RANË GJETHET

 

Legjendave tona u ranë gjethet,

iu thanë ato fletët e verdha,

nuk u thanë legjendat legjendare,

rrënjët e tyre ishin aq të thella.

 

Rrënjët e tyre janë thellë nën tokë,

nën dheun e babës, nën dheun e nënës,

atje ku këngës i buron ëmbëlsia,

atje ka marrin ritmin rrahjet e zemrës.

 

Ranë gjethet e legjendave tona,

lëshuan sythe, lastarë të gjelbër,

të ecim në këmbë, edhe pse është vonë,

për të mos rënë qorrsokakëve nesër.

 

NË KUBLIN E POETËVE PA KLUB …

 

Të shpërndarë si bletët e trembura

Mblidhemi ne, poetët në klub

Dhe derdhim në grykët e grisura

Konjakun me ngjyrë e llum.

 

Bashkë me karrocierët e berberët

Poetët në klubin e vjetër,

Ku era hyn del si bukuroshe

Zbërthyer lehtë fustanin në qoshe …

 

Një klub poetësh jemi ne,

Po një klub, as sa një kuti shkrepëse,

Kurrë s’e kemi,

Ndaj qeshin karrocierë e berberë,

Kur vargjet

Mbi buzët i ndezim …

PSE SHKOJ NË MAL?!

 

Pse shkruaj poezi, pyes veten shpesh,

Pse shkoj në mal, të më shqyejnë bishat/!

Shkëmbinjtë e rrezikshmë do t’i kap prej flokësh,

Në mal do të shkoj se i duapishat.

 

E dua blerimin, që shkëlqen nga shpresat,

Kurrë nuk u qasem përrenjve me llum,

Edhe sikur asnjë libër fare mos të botoj,

Ta lë modestimnë, poet ngelem unë.

 

Fatkeqësinë e vjershave të mia

E kuptova kur njoha dinakërinë

Kur me varakë të shpifur hipokrizia

Dashka t’i fshi supet, ta mbaj në shpinë.

 

Redaktimin me rregullat e kornizës

Që përtej bie era parfumeri,

Me vargje të vakëta akuariumi

Më bëjnë të thyej penën,

të dal në stuhi ...

 

pyes veten shpesh: poezi pse shkruaj?

Në mal pse shkoj për t’u shqyer me bishat?

Do t’i kap shkëmbinjtë e rrezikshëm për flokësh

Do të shkoj në mal, i dua shumë pishat ...