Kostaq Duka: Një kafe për xha Rasimin

Një kafe për xha Rasimin

Skicë nga Kostaq Duka

Lajmërimi për t’u mbledhur aty në vendi i zakonshëm, në Addison, të shtunë në ora  dhjetë, u përcoll shpejt tek njëri, tjetri. Tanimë pirja e kafes për ta është më shumë se një nevojë.  Kanë dëshirë ta takohen, të bisedojnë , nga  çështjet e jetës së përditëshme këtu  në Amerikë e  më shumë për ngjarjet në Shqipëri e Botë.  Përpiqen të mos jenë zhurrmaxhinj siç ndodh jo në pak  raste , të respektojnë  njeri- tjetrin ndonse në jetë formimet, prijet, besimet  jo gjithnjë kanë  pasur rrjedhë të njëjtë.

Dashuria, respekti dhe shkëmbimi i vlefshëm i mendimeve  në këto pirje kafesh së paku çdo të martë të javës,  këtij  zakoni i kanë dhënë vlerën e një ngjarjeje. Shpesh  në  këtë shoqëri të zgjeruar  vijnë të ftuar edhe të tjerë  vizitorë të nderuar nga Shqipëria apo me banim në Amerikë, figura të shquara të politikës e artit.

Por këtë të shtunë pirja e kafes dallonte nga pirja e kafes si zakonisht të martave.

Para pak kohës u nda nga jeta burri i nderuar , që nga të gjithë  thirrej Xha  Rasim.

Pas shumë vitesh në Amerikë çastet e fundit të jetës, kur kish kaluar  mbi 90 vjet zoti Rasim Bebo vendosi t’i kalonte në Shqipëri, ku edhe është me banim njëri nga djemtë. I’u plotësua dëshiraqë të varrosej në Shqipëri, që e kish dashur aq shumë e për të cilën ish përpjekur aq shumë , për lirinë e saj, duke marrë pjesë  si partizan  në Batalionin “Çamëria” e më tej si mësues, historian , autor  i disa librave me karakter studimor e publicistik.

Por   mendjen s’e ndau  asnjëherë edhe nga miqtë e vet në Amerikë, të takimeve për kafe

ditën e martë.

Ja këtu zuri fill takimi për një kafe  në vëndi i zakonshëm ditën e shtunë. U pi një kafe për të nderuar kujtimin e tij.

Ja atje , në atë qoshe ulej xha Rasimi, kujtoi dikush, Një tjetër shtoi se  e kish zakon te ngrinte pak dorën lart  kur donte të fliste. Ishte  tolerant  në bisedë por edhe të vërtetën e thoshte hapur siç e ka thënë edhe në librat e shumta.  Një  njeri me shumë dije e kulturë dhe shumë modest. U përpoq aq shumë për Çamërinë. Një mik i mirë….

Fjala  shkonte  sa nga njeri tek tjetri duke  i përcjellë  ngrushëllimet djalit të xha  Rasimit, Arjan Bebos , më i riu mes miqve të moshuar të babait të vet, i cili me fjalë zemre i falenderoi të gjithë.

Ditët ndrrohen njëra pas tjetrës. Jeta ka vazhdimësinë e saj. Të martave ata do të mbidhen sipas traditës për kafe e sigurisht zërin  e xha Rasimit,  ulur diku në qoshe do ta ndjejnë  gjithnjë, si të ishte i pranishëm.