Xhevahir Cirongu: Flokët e borës

Xhevahir Cirongu

Flokët e borës

Si një i marrë vrapova nëpër stinët

Dhe në ditët e tyre mbi to shkela,

E lash pas  stinën e pranverës

Tek shkallët e dimrit aty ngela.

Është stinë e dimrit me bardhësi

Me re ngarkuar, të përgjumura,

I thash asaj largohu nga pemët

Do rri dhe pak, më  tha nën zë.

Gulçojnë  ngarkuar flokët e borës

Sipër degëve me hala të pishës,

Atje fëmijët tretin buzqeshjet, gëzimet

Bashkë me lodrat që zhurmojnë

Dhe… padashur  shkrijnë akujt rrugës.

Kristalet e borës, sërishtë seç ranë

Të bardhin tapet në tokë shtruanë;

Nga qielli sërishtë milona përshëndetje

Flokët e borës me fëmijët përqafuarë.

Durrës, 16 dhjetor 2017

Trillet që ndezën zjarre

M’u ulën  te pragu i derës
Rrezet e diellit atë mëngjes,
Zgjou nga gjumi, ç’farë pret?
Dhe laji me ujë trëndafili
Sytë e bukur, e të zes.

Po ti moj mike  ç’pate,
Që rri ashtu si lule në monopate;
Si zanë më erdhe, plotë fate
Me rrrezet e diellit , pive dhe kafe.

Është diell dimri, na përshëndet
Dhe ti moj zanë, mos rri menduar,
Pse ke derte, afrohu me të vërtet!?
Ishin trillet, tek pragu trokitën
Zjarre ndezën në të perënduar.

Durrës, 24 dhjetor 2017