Ibrahim Gani: Haiku

Ibrahim Gani

 

Haiku

 

Hallet si malet të rënda

Mes hallesh na rriti nëna,

Tok ecin lotët dhe kënga.

 

Jelebardhë shpina e detit,

Dafina në gji të shkrepit,

Uragan lirë e poetit.

 

Atje në viset e mia,

Tok ecin kënga, duhia,

Në gji i përkund lavdia.

 

Vrik i çartur vjen inati:

-Ju një hiç për një udhë fshati…

Ultimatum Progonati.

 

Nëpër udhët e mërgimit,

S’më ndahet loti prej syrit,

Tërbuar det i zhgënjimit.

 

Të gjithë tok në demonstratë,

Fjalë e prijsit kullon mjaltë,

Bym kopaçja, vrik paratë.

 

Një zonjushë në lagjen time,

Ulërin nëpër tubime:

-Nuk është kuçkë partia ime!

 

Shkolla pa derë e dritare,

Në mbrëmje skota zagare,

Tinëz ngarend e çel varre.

 

Ulërimë fjala baltore,

Stërqokë me vrunduj bore,

Zemra pellg e mendja xhore.

 

Ja dhe hajku shqiptar,

Dimrin tjetërson në maj,

Për çdo prijës blen një samar.

 

Malet tona seç rënkojnë

Hito Çakon e kërkojnë,

Majave qan një shqiponjë.

 

Rrokopujë para burgut,

Proteston dyshja e ujkut:

-Liri prijatar hajdutit!

 

Malet kështjella të besës,

Besa kushtrim i qëndresës,

Qëndresa djepi i shpresës.

 

Premtimet lodra të kota,

Për ato ç’thotë Evropa?

-Pyesni Malin me Gropa.

 

Atje ku bie një trim,

Lind vatra që jep kushtrim.

Dielli s’njeh perëndim!

 

Në tribune u ngjit Donika,

Dallgë e detit, sakrifica,

Fali një thes me gorrica.

 

Tafil Buzi mal i rëndë

Vdes e rilind nëpër këngë:

-Ç’djalë që rrite moj nënë!

 

-Det i thinjur në furtunë,

Cilin zgalem do më shumë?

-Atë që nuk bëhet urë.

 

Unë jam unë dhe ti je ti

U grindëm, një djall e di…

Pikon loti dashuri.

 

Kush rend mbi faqen e shpatit,

Vasha dritë e Progonatit.

Vitore gurra e mjaltit.

 

I dashuri mik simpatik,

Boll me rolin tënd epik

Vjen nga hiçi shkon në hiç.

 

Më pyesin: -Pse s’martohesh?

Me askënd nuk do trazohem,

Plagë e parë nuk harrohet.