Qazim Shehu: Drita jote

QAZIM D. SHEHU

 

DRITA JOTE

 

Dita jote kurrë nuk vonon

Edhe pse në mijëra kilometra largësi,

Ajo nuk është yll ,me yllin ngjason

Drita jote jep energji…

E thith zemra ime ngadalë

Trupi ,mendja, duart dhe gjoksi,

Vjen përmes kujtimesh valë valë

Dhe ikën si në ujë kur guri hidhet së koti.

Ajo më ngre nga thellësitë

Ku bie shpesh, dhe boshësitë

Më turren me marritë

Që kurthojnë e bien ndesh

Me etjen time për dritë…

Atëhere drita jote nuk vonon

Gardhin e viteve çan e vjen,

Si një i hapur horizont

Më rrëmben…

Ndoshta pse ndriçoi ca kohë

Në plotërinë e saj dashurore

Ajo vjen ,dhe të vonojë

Nuk harron viteve tërthore…

 

DUART…

 

Duart e mia, duart e tua kapin

Shpresh mashën e dëshirës.

Si masha që kap thëngjillin

Të ndez cigaren e pikëllimës.

Duart e mia, duart e tua,

Trokasin mbi dyer të mbyllura

Mbi pritjre të ndrydhura

Dhe shpalosin kënde të forta.

U mburren për dashuri

U mburren për sa e sa koketëri,

Duart shpesh shndrruar në vizatime,

Kur gishtat çanë pëlhurën e ajrit,

Ato kapin shpesh dëshira i rrëmbejnë

Dhe në xhepa pa astar i hedhin.

Që bien rrugëve dhe kthesave

Për t`i mbledhur të tjerët

Për t`i shkelur ndoshta.

Duart e mia duart e tua,

Nuk u bënë kurrë armë

Të shkrepnin mbi kurrize të ulta

zemërimesh dhe dhe puthjesh

Të gabuara…

Nuk e di kush e meritonte

Duart e mia apo duart e tua?

 

ANKTH I DITËS

 

Gishta vetëtmash qepin

Jo gjithnjë një këmishë fati,

Ato i hapin shtupin qiellit ,derdhin

Një shi inati.

Që bie mbi kokat tona dhe shkund

Pikëllimin e qiejve pa peshë

Kur ky pikëllim botën tund,

Dhe dridh ëndrra resh.

Kur fryhet gjoksi nga dëshirat

Nga timbret e buta pëlcet pika,

Tek qielli suprem ngjitet

Ankthi i ditës…

 

URAT E AJRIT

 

Kur trup i lumit u hollua

Nga puthjet që u jepte brigjeve

Në këtë hollim një radhë gurësh u shtrua

Kaloi vau mikpritës

Për hapat e mi

Hapat e tua…

Dhe kur puthjet i mbaroi,

I velur nga to,nga moskthimi,

Gurët me valë mbuloi,

I zgjuar nga tërbimi.

Tani dëshirat kalëronin

Në ujëra ajri prej fillimi..

 

PORTA

 

Fjalët e librave më dynden

Gjithnjë tek portë e shpirtit

Si një tufë delesh të uritura

Tek vathë e bariut.

Nga mendja marr udhëzime

Kë të rendis më parë,

Veç nuk ua tregoj portën intime

Ku fjalët hyjnë me radhë…

 

DIÇKA QË NUK SHIHET PARA YJEVE

 

… mali si një kokë kali

Yjeve u hingëllin,

Diçka që nuk shihet para yjeve

Aty ,me sa duket ,mbërrin.

Hija e jetës që nuk do të zverdhet

Dhe penjtë e dëshirave që këputen nga

Tmerret…

 

SHKËMB I NUSES

 

Legjendat e moçme e kanë mbyllur gojën

Në shkëmbinj,

Ndonjë ujëvarë  bukuroshe

Nën diell teshtin..

Pse u mbyllën këtu, ku ta besosh

Ndoshta se forcën e gurit kërkuan,

Çka natyra për vete krijoi

Njerëzit ia besuan…

Ja,në atë shkëmb një nuse

A ngjan krejt është ajo,

Kur vajti dhe kërkoi puse

Për burrin që nuk e desh dhe s`e do,

Pasi puse s`gjeti, kishin tharë

Nga dhimbja për të mos e mbytur

Erdh dhe në shkëmb u var,

E ra në greminën gojulëritur…

E ajo s`e dinte se shkëmbi

Fytyrën do ia ruante, hijeshin,

Gurëzimin e moçmë që dhembi

Sa herë përdhosën dashurinë…

Eh,shkëmbi i nuses në Lunik,

Me fytyrë gruaje nëpër trup,

Nuk të thotë dot ik,

Po ndalu,dhe më shih,  ti hut,

Që dashurinë kujton se e ke,

Kur zemër e vluar nuk të do,

Legjenda me gojën sa gremina e rrëfe

Por harrohet shpesh çfarë thotë ajo…

 

ATJE NË MAL…

 

E dua Bërnsin sa Agollin,

Nganjëherë Bernsin më tepër,

Një varg më sëkëlldis pa zori:

“Zemra ime është në mal”,

Dhe asgjë tjetër…

Atje në mal ku ajri ndal,

Ku fërshëllen bari përmes tij,

Ikën mendja pa skandal,

Në romantikë e arrati.

Poetët shkruajnë vargje

Po pak i mbajmë mend,

Se metaforat hutaqe,

Me gracka i mbërthejnë…

Po kush e thotë fjalën e duhur

Që frymën pezull ta ndal,

Ajo është thëllezë që s`ngre pluhur;

Zemra ime është në mal…

 

ALEPO

 

Kur theret ylli i paqes,

Gjaku i perëndive derdhet

Në Alepo perënditë bëjnë vetvrasje

Për lotë fëmijësh që nuk shteren…

 

KONTRAST

 

Ti ma zbraz zemrën nga rëndomtësia,

Po nuk e di ç`është dashuria.

Po ti e di,dashuria  sa ka fuqi

Të djeg vështrimi, të bën hi.

Ti e di dhe nuk e di,një mister

Që hidhesh para meje pa kujdes,

Në lojë të vetes tek e ndez…

Ka mjaft pyetje që dua të them,

Ja, përse zemrën nuk e ndez,

Unë dridhem bëhem ujem

Më iku zëri dhe fjala u ngërthez.

Dhe e kuptoj,

Dashuria humbi

Si njeriu më i dashur në kthesë

Për të mos shkuar asgjëkundi..

Po ti ma zbraz zemrën nga rëndomtësia.

A thua mjafton?

Një të mirë na bën dashuria

Edhe kur nuk kthehet,

Nga ditët bosh na largon…

 

+++

Për t`i dhënë shpirtit pak rini

Veten për të gënjyer

Flokët mund të lyhen me bojë.

Po rrudhave,po vrullit në gji,

Gjunjëve të thyer

Çfarë mund t`u jepet…

Këtu të dhurojë diçka

Koha stepet…