Baki Ymeri: Gjumi i fjalëve

BAKI YMERI

 

GJUMI I FJALËVE

 

(Somnul cuvintelor)

 

Dremit nën pullazin e çatisë

Së fjalëve

Hija e heshtjes së brengosur

Telefoni i zi

Me të cilin na përgjonin

Kameleonët

E sistemit të stigmatizuar

Dremit në muzeun

E fjalëve pa fjalë

 

Tani tringëllon celulari

Nga mëngjesi në mbrëmje

Dhe shungullon Shkuma

Që zdirgjet brigjeve të Sharrit

Duke monitorizuar gurët

Duke ua latuar shpinën

Duke i mveshur

Me myshkun e shekujve

 

Ku janë ata që s’janë

Ku e kam vëllaun

Që ma morri Shkuma

Në gështenjishten e Rrethrekave

Kur mamaja e babai

Prashisnin misrin në pranverë

Çka po ngjet me poezinë

E heshtjes së brengosur

Me vitet që na ikin

E me kohën që vjen e shkon

Si një kusar i pamëshirshëm

 

Jemi apo s’jemi

Jemi derisa pemët

Lëndinat e bjeshkët

I zbukuron blerimi

Derisa e respektojmë

Njëri-tjetrin

Duke ua shijuar vargjet

E jo vetëm fotografitë

 

SHTËPIA E FJALËVE

(Casa cuvintelor)

 

Sa herë që plepat

Dridheshin

E përdridheshin

Për ta parë hijen

E përkundur nga era

Krijohej një këngë

Që e dëbonte vjeshtën

Dhe e sjellte pranverën

 

Sa herë që poeti

Ngjitej në qiell

Për ta vjedhur hënën

Netët perëndonin

Me qepallat e lodhura

Dhe rendnim së bashku

Lëndinave të lulëzuara

Të fjalëve tona

Të mbështjellura me dritë

 

Sa herë që e dëgjonim

Dervish Shaqën

Agim Gashin e Qerim Sulën

Shungullonin gurrat e Dardanisë

Dhe flatronin fjalët tona

Majave të Arbërisë

Që e ëndërron kaherë

Bashkimin e Madh Kombëtar

 

Dashuria vjen e shkon

Zogjtë fluturojnë

Mbi supet tona

Kurse shtëpia e fjalëve

Që shkon duke u shembur

Na pret

Me ikonat e dashurisë

Në muret e përjetësisë

 

DITARI I DASHURISË

(Jurnaul iubirii)

 

Bën mirë herë pas here

T’i shënosh kujtimet

Në një ditar

Të kujtimeve të ëmbla...

Janë shumë ato

Që më kanë braktisur

Dhe i kam braktisur...

Më kanë braktisur

Fjalët e papërshtatshme

Që i kam braktisur

Së bashku me dashnoret

Materialiste...

 

PËR TË QESHUR E PËR TË QARË

(Râsul ?i plânsul)

 

Puthja është Fryma e Zotit

Zoti mbretërom

Në trurin tonë...

Si mund të puthet

Atdheu me mëmëdheun...

Burrat e Dibrës kanë lidhë Besën

O për vatan nuk tuten të vdesën

 

Qielli e dheu krijojnë

Një harmoni perfekte

Një çift të përshtatshëm

Dhe një zemër të rrumbullaktë

Me gjak të bekuar

Siç e krijon Kosova me Shqipërinë

Për një bashkim të përjetshëm...

 

Dikurë ishim bashkë...

Jetonim në një lidhje të bukur

Pa kufinj e me një flamur

Të përqafuar dit’e natë

Duke nderuar gjuhën

Atdheun dhe kombin...

 

Kurse tani

Secili shikon interesin e vet

Kur majmuni tenton

Të na bëhet mbret

Kurse pasaniku

Si pasojë e kopracisë

Bie nga fiku...

 

Të na rrojë Faiku i Konicës

Dhe plaku i Shipkovicës!

Jemi apo s’jemi, kemi apo s’kemi

Ku janë Gjergji, Ademi e trimi!

Ene ksaj Dibrës ja lam nji nanë

Bini mor trëjma bini...

 

VATRA E FJALËVE

(Vatra cuvintelor)

 

E shkuara nuk vdes kurrë

Ajo qëndron e shtrirë

Mbi të tanishmen kaotike

Kur pasanikut

Nuk i han palla për kopalla

Kur skamnori nuk ka lekë

As për bukë...

 

Kuajt e Ballkanit krijojnë

Festivale interesash meskine

Shtëpia ime e braktisur

Shkon duke u shembur

Së bashku me shëndetin tim

 

Mos u dorëzo more trim

Më thot një gocë korçare

E mërguar

Në vatrën e fjalëve...

 

Metaforat e manave

Shiten në tregun e Tetovës

Kurse lulet a mamasë sime

Buzëqeshin nën dritare

 

QIELLI I FJALËVE

(Cerul cuvintelor)

 

Ke apo s’ke mëkate

Më pyeti engjëlli

Gjatë rrugës

Për në Rrethreka

Para se të zdirgjem

Kodrave të Gradishit

Kam e s’kam

Dhe s’kam e kam

Do mëkate të ëmbla

Të pleqërisë

Dhe pak mëkate

Sentimentale

E ideologjike

Të rinisë...

 

Pse e braktise

Dashnoren e parë

Që digjej pas teje

Si një voglushe e marrë

Vazhdoi engjëlli

Të më anketojë

Dhe shkallët e qiellit

M’i dhuroi

Të ngjitem atje lart

Ku vetëm të zgjedhurit

E Zotit kanë fat

Të takohen me galaksitë

Dhe ta vështrojnë nga lart

Shqipërinë totale

Pa mëkatarë

Dhe degjenerime banale

 

SHPIRTI I FJALËVE

(Sufletul cuvintelor)

 

Poet është mbret

Në Atdheun e vet

Mund ta ketë thënë

Edhe dikush tjetër

Këtë vetëlavdërim

Për shpirtin tënd

E shpirtin tim

Që i tejkalon kufinjtë

E mbretërisë së fjalëve

 

Poezia ka nevojë

Për një imagjinatë

Të fuqishme

Për një strukturë vargjesh

Pa shenja pikësimi

Pse

Sepse shpirti nuk ka nevojë

Për bariera

 

SHTRATI I FJALËVE

(Patul cuvintelor)

 

U takova rrugës me një fjalë

Ma zu rrugën një fjalë

Me origjinë stelare*

Nga po vjen më pyeti

Sapo zbrita nga plepi

I thashë

Duke e ngatërruar

Plepin me shtratin

Një krahasim që nuk shkon

Sepse plepi është për zogj

Ndërsa shtrati –

Vatra e përtacisë

Për fjalët e dehura me dritë...

 

Si të duket kjo vjershë moj mike

Që do më dekorosh me një Like

___

*stelare-yjore

 

BUKUROSHET E BUKURESHTIT

(Frumoasele Bucure?tilor)

           

Shtati i saj përkulet si një hark i shenjtë

Gjinjtë e saj lëkunden si dallgë deti

Para hijeshisë së saj mbetesh pa fjalë

Majmëri e brishtë dhe bukuri magjike

I këndon trupi nga bukuria

I dridhen gjinjtë nga majmëria

Dhe brishtësia e ëmbëlsia...

 

Turp të të vijë më thot një mik

Që e ka mëndjen në Azi e Afrikë

Dhe vazhdon më tej:

Mos u lavdëro në pleqëri

Me bukuroshet që të deshën në rini

Eja atje ku ke lindur

Të dëshmosh se je patriot

E jo diot!

 

Idiot është ai që nuk e do femrën

I them

Sepse shqiptari digjet për atdhe

Për familje e flamurë

E jo për adetet e sulltanit

Që ia shembi tabanin kombëtar

Ballkanit...

 

Bukuroshet e Bukureshtit

Dhe zanat e Dardanisë

Janë ato që ju bëjnë burra

Me këngën e Qerim Sulës:

Këndojnë pushkët nëpër kulla

O bini trimat e mejdanit

Hiqni sumbllat e xhamadanit

Me top flake t’ia shuajmë topit

Jemi gjaku i Kastriotit...

Ooooo, gjëmojnë shekujt

Ku asht drita e ku asht forca

Vjen nji za nga palca e trollit

Po vikasin heronjt ve kombit...

 

Kaq sa për sonte

Pak e për merak

Sepse penda e poetit është bajrak

Dhe flamur që shëndrit si nurë

Për Shqipërinë e Bashkuar

Siç e ëndërronin

Rilindësit tanë dikurë...

 

JETA KOSOVARE

(Via?a kosovar?)

 

Ajo është shndërruar

Në një qendër botërore

Për stërvitjen e minjve të botës!

Vaj halli për këta të lindjes,

As që i preokupon historia,

Lashtësia, solidariteti e afërsia.

Jo për jetën e kemi fjalën,

Por për Kosovën tonë

Që lëngon nga varfëria...

 

Fati i botës varet nga Kosova.

Jeta është një jehonë

Që kalon nëpër tunelin e kohës.

Koha është një kusar

Që rend drejt ardhmërisë,

Duke i fshehur shekujt e shenjtë.

 

Ku e dinë këta ç'janë besa e shpresa,

Ardhmëria dhe dashuria...

Rinia rend pas luksit,

Ndërsa Kosova gjallëron me bukë,

Krypë, dashuri e dhallë,

Dhe me hijen e fjalëve pa fjalë.

 

Po ku jeni more njerëzit e mi të mirë!

A po i dëgjoni fjalët se si ngjiten në fjali?

Ku janë ata që s'janë?

Si ta përfitoni atë që e doni,

Dhe ta doni  atë që e keni?

 

Si ta përfitojmë dashurinë e Zotit,

Me një zemër të re?

Si të vi te ti, me zjarrin e zemrës në gji,

Nga e cila shpërthen vrrulli i dashurisë,

Me zjarrin e fshehur në fjalë?

 

Hija e fjalëve pa hije,

Fshihet e mbështjellë me lëng rrushi,

Në një shpat Shqipërie...

 

Jeta dhe Kosova janë bërë

Një mishmash leshi me kash-e-lashë.

Mercenarë hijerëndë lokalesh të lehta,

Shërbime të fshehta

Dhe shkulje fondesh të shkreta

Për mbrojtjen

E këpurdhave të pandëshkuara.

 

Njëra palë shikon nga lindja,

E tjera nga perëndimi,

Njëra nga veriu,

E tjetra nga jugu,

Por të paktë janë ata

Që shikojnë nga zemra.

 

Këtu vepron nata e zotërimit tim,

Shëndeti i shpirtit,

Ura e Shëndetit,

Zëri i Zotit,

Dhe zemra e dheut.

 

E këtillë është jeta

Në zemër të Dardanisë:

Dje e la rakinë,

Sot e la duhanin,

Nesër do ta lërë kafenë,

Për ta ripërifituar shëndetin e rinisë,

Në prak të pleqërisë...

A plaket shqiptari, mor vëlla!

 

MAJMUNI ME KRAVATË

(Maimu?a cu cravat?)

 

Aq e çuditshme është kjo jetë

Saqë një ditë mund të zhgënjehesh

Edhe nga njeriu

Që e ke dashur më shumë

Se vetëveten...

 

Aq shumë e donin gjermanët Hitlerin

Dhe shqiptarët Enverin

Saqë më në fund e panë e u  bindën

Se ata nuk ishin njerëz

Por patriotë dhe idiotë...

 

Kështu mund të thonë

Edhe për ne një ditë

Ata që e frenojnë ardhmërinë

Duke u marrë me të shkuarën.

 

Thonë se burrat

S'i durojnë dot gratë e mençura.

Politikanët e lodhur

Nuk kanë gjë të përbashkët

Me diturinë dhe mençurinë.

 

Nga vjen rikthimi nga mërgimi

Dhe lodhja e çlodhur...

Uria, urithi dhe varfëria

Shkurti i shqetsuar me hidhërime

Përgjime, montime, dëshprime

Por jo edhe me panikë...

 

Varfëria e veshur në të zeza

Vjen si një korb i zi në mesnatë.

Lakmia e majmunit me kravatë

Për të vajtur nga gjoksi në gjoks

Shëmbëllen

Me një shtrigë të pangopshme.

Për çushtet dhe para...

 

E këtillë duket poezia pa metaforë

Jeta për ata që s'punojnë

Dhe i  këtillë duket

Mjerimi i majmunit me kravatë

Që i turpëron shqiptarët në botë.

 

Dy shtriga të liga:

Shija për pushtet

Dhe etja për t’u bërë mbret

Duke bashkëvepruar

Me shkijet e Shkupit...

 

Kryeqendra botërore e frymëzimit

Shqiptari i mbrojtur nga engjëjt

Dhe ishulli i gjarpërinjve...

Majmuni i pispillosur me kravatë

Që ia bëri sherrin Kumanovës

Pyet ku i kemi gratë?

 

GJOKSI I SHARRIT

(Pieptul Sharului)

 

Shqiptari ka shtatë zemra

Gjashtë ia ka dhuruar Zoti

Dhe një gruaja e baroti

Gruaja për dritën e dashurisë

Baroti për mbrojtjen e kufirit

Dhe pragun e shtëpisë...

 

Këtë e di çdokush prej nesh

Me zjarrin e jetës e artin e durimit

Mund të notosh mes reshë

Si një heshtje e harlisur n’mesditë

Kur drita shndërrohet në fjalë

Dhe fjala në dritë

 

Nga e huazon këtë forcë magjike

Për afirmimin e Shqipërisë etnike

Më pyet nga kurreshtja një vajzë

Kur Bubullima e Bukureshtit

I pregadit valixhet për në Parajsë

 

Këtë forcë që fshihet

Në botën time të zjarrtë

Ma kanë dhuruar yjet

Zemra e zanave të malit

Dhe pluhuri i dritës

Që i mbështjell letrat e Ritës

 

Fjalët e saj asokohe ishin dhunti

Për lumturimin e zemrës sime

Po ku je moj zanë e dashur

A je ende ajo që ishe moj trime

 

Porosia e dardanëve na thërret

Të digjemi për atdhe e kulturë

Kush tha se s’jemi ata që ishim

Se ia kemi kthyer shpinën vatanit

Se ia kemi vjedhur nuset sulltanit

Se i kemi harruar heronjtë

Dhe se në vend të Gjergjit

I përkulemi përtacisë e begut

Se në varfëri e kemi popullin

Si degët e përkulura të shelgut

 

Muzat shqiptare të joshin

Me mjaltën e qiejve të fjalës

Ku janë ata që s’janë:

Prindërit e mi dhe rilindësit tanë

Në gjoksin e Sharrit fshihen perënditë

Ku ngrihet flamuri shqiptar

Deri në hanë...

 

NË RRETHREKA

(În Rrethreka)

 

Manat piqen para kohe

Vashat grebulisin barin

Valët e Shkumës

Shungullojnë pa tërbim

Rrushi bie i zalisur

Kurse unë

 

Vallëzoj me përjetësinë

Duke ëndërruar një botë

Të përmbushjes së plotë

Ku nuk ka dhimbje

Shqetsime, pleqëri

E vdekje

Por vetëm dashuri

Lumturi, ëndërrime dhe

Përjetimi i një jete

Pa vdekje...

 

Vendlindja ime

Është vend kryetrimash

Me gjakun e bekuar

Të Skënderbeut

Të pavdekshëm

 

MEDITIME

(Medita?ii)

 

Shqiptarët fukarallëkun ta falin,

Por maskarrallëkun jo!

Poezia është një formë e fantazisë,

Njësoj si këngët e odave tona

Ku poezia gërshetohet me trimëri:

Kadal hasëm se këtu ka burra,

Na knojn pushkët nëpër kulla.

Gjith shqiptarët kudo janë,

Nuk kan tjetër veç nji nanë.

Qielli e toka bajn çudi.

Çka bojn shqipet për Liri!