Sejdi Berisha: Asgjë nga shtëpia e babait nuk gjeta

Cikël poezish:

Asgjë nga shtëpia e babait nuk gjeta...

 

Sejdi BERISHA:

 

KTHIM NË SHTËPINË QË NUK EKZISTON

 

1.

Tash...

Dua të kthehem

Në shtëpinë e babait

Ka mbi gjysmë shekulli

Nuk e gjej dot...

Oborr as dyer oborri nuk ka

Shtëpia që nuk ekziston

 

2.

Brenda

Pak mure e do shenja të vjetra

Por pa gjurmë të plakut tim

Përveç ngjyrave të shokës

Me të cilën brezin e trupit e ngrohte

Edhe hijes së kamishit prej qelibari

 

3.

Në katin e sipërm të kullës

Dritaret e vogla si etje drite

Edhe do rrjetë merimangash

Për të krijuar imazh lashtësie

 

4.

Në ballë oxhaku

Në gozhdën e raftit

Ku qëndronte kafja për mysafirë

Tufë e çiftelisë kishte ngelur kacavjerrë

Edhe një copë cerge me lesh dhie

E plisi i bardhë pa asnjë gjurmë

Merrnin frymë pavdekësie

 

5.

Dal në divanhane

Plot krande

Me to sorrat çerdhe kishin bërë

Zbres më poshtë

Magjja e miellit

Nga minjtë e bërë blozhdë

Duart e nënës m[u kujtuan

Bukë duke gatuar

Ndonjëherë

Edhe ndonjë leqenik apo përpeq

Me kulloshtrën e lopës Kuqeshë

 

6.

Asgjë nga shtëpia e babait nuk gjeta

Asgjë nga ato kujtimet

Të cilat

Në pika gjaku mendoja t’i shndërroj

E të qarkullojnë në mua

Si rrugëtim i pambarim

 

7.

Diku te dollapi i bukës

Një copë sofre kish ngelur

Por troha buke askund

8.

Zbrita poshtë në ahur

Te grazhdi i kalit pullali

Më kujtohet

Hingëllonte pas tagjisë

Me misër të bardhë

Asnjë trohë shenje

As për plehun

Me të cilin

Tokën e bënim më pjellore

 

9.

Edhe në natën me terr

Diçka duke kërkuar

Në shtëpinë që nuk ekziston...

Vetëm hëna

Një cep të trapazanit e ndriçonte

Në ato dërrasa pishe

Ku babai përherë i pushonte kocat

Po edhe gjumë të mirë bënte

 

10.

Sillesha e sillesha

Nëpër shtëpinë që kurrë nuk e pashë

Rrapëllima e derës së odës

Nga era e fuqishme e moteve

Frymën e babait ma kujtonte

Me të cilën edhe lagjes i jepte gjallëri

 

11.

Në arë krye fshatit

Varri i gjyshit

Vetëm dy gurë shekullorë

I jepnin shenjë

Ani

Eshtrat e tij i bënin mirë tokës...

 

12.

U ktheva tek dhoma e çerepit

Edhe aty

Asnjë shenjë djerse e sime nënë

E lypa edhe atë vendin

Ku djepi me trupin tim përkundej

Sa vështirë pa gjumë

Çdo gjë dukej bosh

Edhe ajri që përftonte andejpari

 

13.

Po, sa lotët më tradhtuan

Duke kujtuar ninullat e nënës

Mbi shtatin tim të njomë

E, unë...

Asnjë nga ëndrrat e saj për mua

Sikur nuk ia kam plotësuar

Në kullë vetëm veriu frynte

Të thante acari

Kurse trupin tim

Ngadalë diçka ma shkrinte ma digjte

 

 

14.

Tash dua të kthehem

Po, ku...

Sa herë kam pyetur kështu

Sa herë vargje për të km shkruar

Që, pa mbaruar fjalën e fundit

Ato digjeshin e përcëlloheshin...

 

15.

Tash, kah t’ia mbaj

Kurrë nuk e gjeta

Kurrë nuk e përjetova

Kurrë nuk e preka shtëpinë e babait

Me rrënjë e kishin zhbi...

 

16.

Pushova pak

Pastaj preka veten

Po,për fjalë të nderit

Unë qenkam vetë babai

Preka xhamadanin

Vetë i babait është

Edhe plisi e kamishi prej qelibari

Edhe tirqit me gajtanë dymbëdhjetë fijesh

Por prapë përcëllim

Vetëm fytyrën nuk ia shoh babait

As buzëqeshjen e shikimin e tij plotë jetë

 

17.

Kthehem prapa

Prek trupin

Tash, prapë unë

Duke u dridhur si thupra në ujë

 

18.

Ku tash...

Ku është babai

Shtëpia e tij ku është

Ani

Ndoshta është në gjakun tim

Ajo kulla e babait

 

19.

Një zë ma trembi gjumin

Bri varrit të babait

Duke fjetur kisha qenë

Kurrë më ëmbël e rehat se tash

Sipër varrit ia kisha vënë dorën

Si kur ia vënë trupit më të dashur

Kur e kapërthen në gjumë pa brenga

Në shtratin e jetës

Në shtratin e ëndrrave

Që të lënë pa gjumë

 

20.

E tash

Kah t’ia mbajë

Ju më tregoni

Se diçka mendjen ma ka ngatërruar

Diçka shpirtin ma ka ligështuar

Diçka këmbët m’i ka rënduar...

 

21.

E tash

Tërë këto vargje që i shkrova

A janë poemë

Ndoshta elegji

A janë simfoni

Apo janë shikim i përbiruar

Nëpër birë të gjilpërës...

 

22.

Asgjë nuk janë

Veçse trembje shpirti

Që tmerrësisht më dhemb

Për shtëpinë e babait tim

Për jetën time...

 

 

NDOSHTA NË JUG...

 

(Brenda hidhërimit të Sarandës)

 

1.

Atje diku në fund të Sarandës

Aty ku deti ka aromë toke

Aty ku ka ngrohtësi dielli

Atje buzë detit

Me pak valë dhembjeje

Mu buzë dallgëve të serta

E gjeta një shishe të vjetër

Të përlarë shekujsh

Të mbyllur me tapë

Që marinarët

Kushedi

Në luftëra të pakuptimta

Në det e kishin hedhur

Ndoshta atje diku

Në veri të tokës

Ndoshta në oqeanet e mëdha

Ndoshta edhe në jug të globit

Në jug të atdheut

 

2.

E mora atë shishe

I lakmoja madhështisë së saj

Edhe errësirës në te

Që i ishte shtresuar ndër mote

Edhe misterit që e mbante brenda

Të fshehur e të ndrydhur

Ia hoqa tapën

Nga shishja doli një zë

Jemi eshtra njerëzish

Tha duke fluturuar si zog në qiell

Nuk di se nga jemi

E shikova shishen

Si mallin e njeriut pa atdhe

Si lotin në syrin e vashës

Si hartën e moçme

Të historisë pa data

 

3.

Sërish ai zë

Si dihamë u kthye

Qëndronte pranë grykës së shishes

Ngujohu  brenda i thash

Furishëm hyri në gastare

Duke m’i spërkatur sytë

Ndoshta me kripën e detit

 

4.

Tash

Shishes ia vura tapën

E hodha në det

Edhe më tutje

Kështu le ta shëtisë botën

Sa shumë më kishin kapluar djersët

Për shishen-varr

Dhe për një letër aty brenda saj

Çfarë nuk ishte shkruar

Në letrën e vjetër ngjyrë dylli

 

5.

Shishja

Kështu prapë vazhdoi rrugëtimin e saj

Unë sërish ktheva

Tek vargu im

Tek Trirema e Poezisë Joniane

Ku këndohet në të gjitha gjuhët...

 

(25 shtator 2016)

 

 

NJË PASQYRË...!

 

Tri herë jam hedhur nga qielli

Dhe drejt në tokën time kam rënë

Tri herë jam fundosur në dete

Dhe rënë kam në thellësitë

E fshehtësive të atdheut

Tri herë jam djegur në flakë

Dhe shndërruar jam

Në hirin e vatanit

Sa herë që jam gëzuar

Pragun e derës së shtëpisë

Puthur e kam

Tri herë rrast jam hidhëruar

Dhe shumë vuajtje

Më kanë kapërthyer

Sa herë nënën e kam uruar

Që ndoshta kur nuk duhej

Më solli në jetë

E heroizmin e babait

Gjithnjë me qëndresë e kam praruar

Ç’është kjo

Asgjë

Pos reliev i jetës sime

Dhe një pikëpyetje e atdheut

E unë rri

Duke qeshur e duke qarë

Duke i shprushur

Dhe duke i ledhatuar shekujt

Këta hileqarë të historisë...