Hamit Taka: Natë në shtëpinë e vjetër

Hamit Taka

 

NATE NE SHTEPINE E VJETER

 

Lart

Mbi çati

Rri hëna

Si pika mbi i.

 

Çdo gjë prej guri:

Çatia me rasa

Oborri me pllaka

Muret të latuar

Lyer me gëlqere

prej hëne.

 

Në fund të oborrit

Pusi i bardhë

Në krye të pusit

Çikriku i ndryshkur

Rreth çikrikut

Litari i heshtur

Në fund të litarit

Kova e shtypur

 

…Çikriku ngre litarin

Litari ngre kovën

Kova derdh ujin

Mbi gjoksin tim

Të shuaj mallin…

 

Mbi ngashërimin e errët

Të natës

Ngrihet Ylli i gjallë

i Mëngjesit…

 

 

ME LODHEN PUSHIMET

 

Më lodhën pushimet, zagushia e verës

Rrugëve të qeta, hijet pa frymëzim;

S’i duroj dot më vështrmet therës

Të pleqëve idhnakë, që ecin me përtim;

 

Ky djali i Xhelos na mbajtka paksa lart,

S’e kemi parë më të dalë nëpër ara.

Dikur ai ngjishte kapelen me kashtë

Dhe kodër e bënte grurin përpara;

 

Me qibër e vinte kashtoren mbi kokë,

Lehtaz e vërtiste drapërin si pëndë

Po thonë se kalemin e paska të fortë,

Librat i ka mbushur me dritë e me këngë;

 

Në kasolle shkoj vrap e rrëmbej shatin

Nëpër mjegulla mëngjesit hapin nxitoj,

Me misrin e ndezur e mas tani shtatin,

Me kallirin e rëndë vargjet krahasoj…

 

Dua t’u tregoj serbes se jam ai që isha

Se jam vlagë plisi, jam pigment blerimi,

Kur meraku më grrinte për mbjelljet,ugarin

Shokët e mi flinin mbi libra leximi;

 

Afrohen e më thonë: e ke dorën të artë.

Të pakët e ke punën, por e bën me cilësi.

Shatin posi laps e fushën posi kartë

Thjesht i përdor me gas e lehtësi…

 

Nëpër vargje, thonë, të harbohet malli

Të ka lezet fjala, s'të mbin egoja si krisja

Shumë qejf i ke lirikat e baladat,

Domosdo damarin e ke ti nga gjyshja…

1982

 

 

KUNATES

 

Sa gjëra sjell sot ndër mënd, sa gjëra,

Për ty, moj kunata ime e dashur!

Motër s’kisha, por ti motër m’u bëre

M’u bëre nënë me zemër të hapur!

 

Me sytë e bukur, të ëmbël çdo ditë

Ma pikturoje ti një copëz lumturi

Dhe nuk e di si u ndamë ne një ditë

Nuk e di çfarë na ndodhi, nuk e di!

 

Ç’dritë përhapje në shtëpi e gëzuar!

Ç’kohë të bukura, o motër, qenë ato!

Do ta digjje ti dasmën me flakë të kulluar

Sikur vajza e pabesë të më thoshte një po!

 

Nuk më harrohet dita kur ika syrgjyn

Më përcolle deri lart, te udha e madhe

Sa kam qarë atë ditë me lotët e mi rubin!

Sa qave dhe ti, moj motër, sa qave!

 

Më ndoqe gjatë me zemrën e përlotur

Deri lart  te qafa e malit me shtigje.

Lamtumirë thashë për ty, o motër!

Lamtumirë përherë dhe ty vendlindje!

 

Të më falë dhe shtëpia që ika pa leje

Po në duar të sigurta e lashë pas shpine!

Nuk e di, moj motër, çfarë ti ndjeje

Kur letrat i merrje prej viseve alpine.

 

Të përshëndes, o motër, të përshëndes!

M’i puth me mallë pëllumbat e tu!

Në se dikush do të guxojë fatin t’ua prekë

Do të vejë gjaku, o motër, deri në gju!...

 

Ç’kujtime, moj motër, ato vite plot dritë!

Ç’mallë e ç’dhëmbje ruaj sot në gji!

Nuk e di si u ndamë papritur një ditë

Nuk e di çfarë na ndodhi, nuk e di!...

 

 

KUJTOJ ZERIN TEND

-Kushtuar Anastas Gërmenjit, ish-spiker te Radio-Korça, me të cilin u njoha gjatë viteve në Veri-

 

Kujtoj zërin tënd-dhuratë perëndie

Kur kumbonte mbrëmjeve te radio-Korça;

Sikur të ishe më herët andej larg prej Rusie

Vetë Stalini do të merrte te Radio-Moska*

 

Mbi zërat e tjerë do të ngrihej zëri yt

Në çdo konkurs, në botë le të ishte

Kishin çfarë kishin njerëzit në shpirt

Ah, çfarë zëri! Zemra u pëshpëriste.

 

Ç’pati perëndia me mushkëritë e tua

Që t’i mbuloi me hije e t’i damkosi?…

Para mikrofonit, ah, mbete i hutuar

Sikur fytin një korb ta hante, ta sosi;

 

Kujtoj sot, o mik, zërin magjiëmbël

Si t’u tjetërsua befas, si t’u plagos…

Atje në Veri rrije shpesh shpirtdhëmbur,

Po në radio zëri kumbonte, doemos.

 

*Disa politikanë kanë thënë se Stalini e fitoi Luftën e Dytë Botërorë me spikerin e Radio-Moskës, që nuk e ndërronte as me një mijë gjëneralë.

 

 

VDEKJE S’KAM NGA SYTE E TU

 

Çfarë vështrime plot hir gazmor

Si pasqyrim i hënës mbi Jonin blu!

Më kot përpiqen qerpikët me zor-

Magjinë syve t'ua fshehin ashtu!

Si dy kupëza lulesh të përkryera

Pak lotë në skaje-vesë e shi

Në kopshte të kaltra të pa përlyera

Me këngë bilbilat të bëhen fli…

Pasqyrë flakësh, e hollë-ujvarë,

Bebëza rebele shndrit plot jetë;

Dhe atij që ëndërrat iu bënë bar

Zemra i pëshpërit me zë sekret.

Mrekullitë fshehur në sytë e tu

Si kërkues thesaresh eksploroj

Ca ëndërra të fjetura atje-këtu

Si zambakë nën ujë atje zbuloj!

Ç'vështrime të befta plot ngashnjim

Si pasqyrim i hënës mbi Jonin blu!

Provokuese janë… nuk ka dyshim…

Po vdekje s’kam nga sytë e tu…