Kulturë
Neki Lulaj: Në shtypshkronjën e braktisur
E merkure, 27.01.2016, 08:38 PM
Neki Lulaj
NË SHTYPSHKRONJËN E BRAKTISUR
Në Bukureshtin e ngohtë te Hani i Shtegtarit
Në lagjen e mendje ndriturës Elena Gjika
Kthen një rrugicë e lëmuar me kocka guri
Një pallat i braktisur nga shkronjat e shqipes
Ende rrin në kembë e bën divan heshtja e harlisur
Ruan me fanatizëm edhe sot frymën e Rilindjes
Kjo rrugë dikurë dihatej, gumëzhonte e fliste shqip
Se këtu u thyen shkrojnat u botuan veprat e Naimit
Kollej ngrysej e errej nga shtegtarët korçarë tregtarë
Që i jepnin nderin shqipes shkrinin djersën me shkronja ar
Siç m’u kthyen si blanë disa të rreshkura mendime
Për Naim, Nolin Lasgushin Asdrenin dhe Eftimiun
Këta lotë rridhnin faqeve të murit me gurë të rreshkur
Ofshamë me dhimbje e albra prej ashklash shpirti
Mjekrra e trarëve rrjeta marimangash të zgjatura
Çerrë-çerrë një karkalec i harlisur nga zgalat e murit
Nën vargjet e Bagëti e Bujqesisë lëshon zë e sjellë mall
Këtu brenda kundërmon aroma e shqipes nëpë vite e mote
Këtu ndarjen e shekullit po e pi me një gllënjkë me lotë
Kjo shtëpi muze* në shpinë të godinës Karoca me Birrë
Pa mbishkrim shqip pa gjurmë veç aromë kombëtare
Këtu kohëhrat u arratisën me turravrapin e erës
E vitet shtrydhën ndërgjegjen mërgimtare
Këto dyer këto shkallë kjo kthinë e thinjur si Sharri plak
Joshin flatrimet gjuhës së arbërit me oshëtima mërgimtarësh
Këtu preka gjurmët e djersën me tamthat e gishtërinjve
Në këtë aureolë drite mujsha thagmës ia kishte rritë shtatin
Në katin e dytë për çudi lotonte çatija
Sytë më kullosin përmbi trarin eshkë e myshk rritur
Ja këtu dikurë u velën agimet e bardha shtegtare
Për këte bukuri përrallore në folenë e fjalës shqiptare
____
*Strada Lipscani Nr. 2
DARKË NË HANIN E SHTEGTARIT
Kjo mjegull me lloh bore në fund të nëntorit
Ka kapërdi rrugët dhe Hanin e Shtegtarit
Ku dikurë takoheshin miqët e vjetër n’këtë çerdhe
Të bijve të shqipes t’zhurritur me mall mërgimtari
Sonte shtërngohen si rrupi i jetës duart e dy miqve të ri
Me rrrypin e shpirtit të mikpritjes shqiptare
Këtu mes pallateve që puthnin qiellin e mjegullt
Më behet se dëgjoja zërat e shqipeve të bekuar
Përfaqsuesve të shoqatatës „Drita“ të Bukureshtit
Ecë e ecë mbi buzët e lumit dhe valët e kohës
Naum Vexhilharxhi me një thes mendje atdhetari
Abetaret shqipe mbi supet e lesën e shpirtit ngarkuar
Në vitet e moteve të shkuara këtu te Hani
I Shtegtarit darkonin mentarët e kombi
Kohët e pamëshirshme nuk lanë gjurmë
Por patriotët lanë dhjatat e praruara me ar
Shkrime e mbresa në qendrën e rumunëve bujarë
Darkonin e prallmisnin ne vekun e shekullit
Mbi fatin e kombit me zjarrin e shpirtit
Burim drite me psallme murgu e ëndrra dhe lotë
Për fatin e atdheut të robëruar e lirinë e shqiptarit
TE BUSTI I EFTIMIUT
Agsholli i dhjetorit praron parkun e 77 mrekullive
Agsholl dielli i lumnuem në vlimin e shpirtit të pandehur
Shpurpurish dushkun vjeshtor me hapat e rënduar
Për kohën e pafundësisë për ta prekur bregun e njomë
Ndjej një aromë gjurmë shqiptarie nga moti i shkuar
Shklas si kalorës rrugën shqipe ku dikurë
Vitor Eftimiu i pavdekshëm pat kaluar
Ec e ec dhe shtrydhë mallin e kujtimeve përbrenda
Sa herë kaloi imzot këtu pari me cigare mbi buzë
I prekur nga pesha e fjalës e mallit dhe vegimit
Të djaloshit nga Boboshtica e Korçës hallerënduar
Poeti dramaturgu publicist krijuesi i mërgimit
Kulministi i kulturës universale Viktor Eftimiu-
Hapëroj e tulatem nxitueshëm që ta prek kurreshtjen
Me mikun që më rrëfen për kolosët e shqipes n’Rumnani
S`ndalem sa nuk ndalen cicërimat e zogjve shpendmirë
N’parkun e bukurisë me lloj-lloj drurësh e shkurrash lozonjare
I këndon kohës kori i mirëseardhjes sime tingëllim
Shkojmë te miku i vargut që i ligjëroi epokës dhe historisë
Na del përpara një burrë me një buzëqeshje të trishtë
Nga pandehuria e theu heshtjen malluese me mirëseardhje
Nga gllofkat e syve me rrodhën lotët randuar
Enden fjalët e hingëllojnë shtjellave të shpirtit
Kur pashë Vitorin me mrekullinë e artit të praruar shqiptar
Fjalët nisën të më vringëllojnë si shpata e Gjergjit krrutan
Pranë bronxit i preka mikut botën e hijeve
Ia zgjata dorën e ngohtë rreth qafe në shenjë përmallimi
I dhashë mall Atdheu e i mora mall mërgimi
Shpëtuan lotët e çastit si glufat e uji i gurrave të Drinit
Me tëmthat e shpirtit preka trupin e atdhetarit nga Bobashtica
Shkrimtarit tonë i takon merita lavdimadhja
Aty më del përpara një pallat akademie
Që ishte zografisur emri i Viktorit Eftimiut
Heq skalpen e hap portën ngjitem shkallëve i mahnitur
Trokas në derën ka aty tuboheshin në dhomën e punës
Mendjendriturit e Rilindjrs kombëtare rrethi i Eftimiut
Por për fat ìsh aty dera e mbyllur nga kush e di se kush
S’e pashë askend kishin ikur ne botën e hijeve s`takova njeri
PARA KONTINENTALIT
Rrëshqet makina rrugëve të Bukureshtit
Në këtë pasdite të strehave mjegullore
Pas shfletimit të një pasurie letrare-shpirtërore
Me poetët e pendës së agimeve të bardha
Me muzat e shpirtit të ëndrrrave shpresë mira
Ftohem për një kafe darkë magjie
E nderi në shëpinë e Ismai Qemalit
Nderë poetit nga Kosova
Këtu lotët prej guri më rrshqitën faqeve
Kur në hyrje të….Kontinentalit
Na pret burri i shtetit të mëvetësisë Ismail Qemali
Rrënjët e mbjellura në tokën e huaj me gjurmë shqiptarie
Plotë me drita vezulluese n´mes kurora trëndafilash
Isa buzëqesh ëmbël mes dafinash
Afrohem qetë-qetë para madhështisë një heshtje e harlisur
Fjalët me bëhen gurrë bagazhe parajse me heshtjen time
I dhuroj një minut heshtje një lumë pluhur drite meteorësh
Ma falë një buzëqeshje te trishtë dhuratë nga Kosova
Falë me shëndet të përcjellë Isa Boletini nga Bajgora
I bie në gjunjë burrit famoz të shqiptarisë
Për t’i berë nderin është pakë 103 vjet
Për punën e vyer e sakrificën e madhe
I ndihuar nga Gurakuqi dhe atdhetarët e degdisur
Shqiptarë nga trojet shqiptare të komunitetit atdhetar
Këtu lanë gjumrë shqiptarët nëpër shekuj
Këtu frenkuentuan emrat me nam Nikollë Naço
Elena Gjika, Noli, Kuteli, Lasgushi e Asdreni
Këto relikte na shtojnë nderë hapin portat e shpirtit
Këto gjurmë histori muzës së poetit i japin jetë
Në darkën solemne të parajsës së fjalës rumune
TE PORTA E ASDRENIT
Sot u ndalëm në rrugën Mihail Voda Nr. 13
Me karthija shpirti që ta ndezim zjarrin
Ku ka jetuar e buruar Hymni i Flamurit
Thërras në shqip sipas zakonit
A po pret miq o Asdren burri…
Asnjë fjalë e asnjë zë s`shpërthen nga mbrenda
Heshtja i përngjan amfiteatrit antik mbuluar nga zezelina
Këtu paska zënë rrënje qetësia lëshoj frymë nga psherëtima
Nunuris me veten time këtu ka jetuar dikurë poeti
I degdisur nga atdheu që e mundoi dashuria
Muret i kishte bre koha e pamëshirësia
Teja e viteve në vetmi
Nga kjo portë doli Hymi i Flamurit
Mesha e shpirtit për gjithëshqiptari
Parmakët e dritareve i kishte ngrënë rribaku i erës
Këto faqe të ndritura të historisë
Se i zoti nuk ua ven më dorën
Ikën me zogjtë shtegtarë në truallin e atësisë
Sa mall pata ta takoja atdhetarin që e rrotoi jetën
Mbi këto shkallë guri që moti i ka rropatur këmbët
Të ulem në shkallë të dredhim cigaret
Të bisedojmë si dy shqipet maje bregut
Por su bë askush i gjallë
Me grinë ndienjat e flamosura
Këtu Asdreni moti nuk ka ardhë
Ka shkua ta shërojë një brengë shpirti të prangosur
Me këto kujtime i ktheva shpinën
At kat shtëpie e ngarkova në mendje
At aureolë të pralmisur
Shumë të vjetër të braktisur
Ajo ish parajsë shqiptare
Kala me bedena e qendisur...