Ksenofon Dilo: Për nënën martire të pluralizmit

Ksenofon M. DILO

 

…në kujtim të nënës time Kaliopi Dilo masakruar 25 vjet më parë me qëllim të bëhej mësim për të hequr çdo mendim shpresëdhënës se Shqipëria do të ndryshonte…Nuk ishte e vetme!

 

PËR NËNËN MARTIRE TE PLURALIZMIT

 

Kërthi në belbëzime ,

rrjedh prej mendjes e nga zemra

E arta fjalë e madhe ,

fjala e bukur, thirma e parë,

ajo që ngjitet thellë në shpirt

kurrë për të mos tu ndarë,

ajo që ështe e përbotshme e përgjithshme ,

që ështe  dhe e përveçme dhe qëndron

e pastërt e paprekur ,

qehlibar!

Fjala  NËNË ,

fjala e bardhë,

Fjala që na sjell gjithmonë aty

në belbëzimin tonë të parë...

...se dhe kur të thinjur ,

me kokën krejt të bardhë

të fortë e vendimtarë

Diku aty në thellësi ,

zemra e nënës e pastër dhe e dashur,

Ruan për ne të

bardhën ngrohtësi !

Dhe ne,

në çaste të veçanta,

Me dashuri ,plot mall e përmallim

Kapemi pas asaj ngrohtësie

dhe e thërresim:

O nënë!

Thua se thirma jonë do ta zgjojë,

Prej gjumit t’amëshimit

ku ka rënë.

A ka ndonjë në botë

të mos e ketë ndjerë

Dorën e saj të dashur ,

buzëqeshjen e saj të dlirë?

të mos ketë parë fytyrën gjithë dritë,

në çaste kur ka patur

nevojë dhe dëshirë?

Edhe unë e kërkoj

Nga gjumi i natës

ëndrrat i zboj

Se nëpër ëndrra,

nëna ime e mirë,

më del e tmerrshme ;

Më çfaqet pa fytyrë!

Në vend të fytyrës shënjtërore

eshtrat e tmershme

më torturojnë,

-O bir- më thotë,--akoma ty kjo të mundon?

Dhe ngrihem i tmeruar,

dhe e thërres me zjarr:

Oh nënë moj nëna ime,

Qysh të mbuluan

pa fytyrë,

qysh e tmerruan

atë varr!!

Se..po !

E dogjën kriminelët

Fytyrën e saj fisnike

e shkrinë me acid

Dhe dhimbja

e përpëjitja e një nëne

nuk ishte vetëm krim:

Ishte sakrilegj!

Se nëna ime ishte DILO

E Dilot u përndoqën prej hijes komuniste!

Gjithmonë

Thua se, duke i luftuar do mundnin

Të flinin të qetë vëllavrasësit,

thua se duke i luftuar

do të shuanin diellin e së vërtetës

e do të mundnin t’i shpëtonin

asaj drite…

me të drejtë tmeroheshin prej saj.

Asgjë nuk kishte dritë në terrin që përhapën

Gjithçka duhej e errët, e pakuptueshme

Krimbat të zvarriteshin mundeshin vetëm

Drita e diellit I verbonte

Por të pafetë

me nënën time,

ç’patën?

Përse e torturuan

një plakë të vetme të pambrojtur.

Një lukuni

prej ujqish gjakatarë,

Pse u vërsulën mbi një nënë

25 vjet më parë?

O nëna ime , nënë e mirë!

Të bënë fli në themel të pluralizmit

Që bota ,

të mos gënjehej ,të mos ushqente shpresë

Se mund të ndryshonte diçka,

e do të vinte drejtësia..

Asgjë nuk mundet të ndryshonte ,

Me pluralizmimn

më keq se me komunizmn

tmere më të mëdhaja bota, do të dëgjonte!

Se qimen ndroi ujku,

por dhëmbët i kishte të mprehtë thikë,

gati gjithmonë

të drejtin e të mirin ta coptonte…

Si bënë dhe me nënën time

Që s’kishte ngarë kurrë askënd,

por kishte bërë “krimin” e madh

të ishte Dilo

dhe Dilo-t ishin shtëpia e demokracisë.

Prej asaj shtëpie dilte bardhësia

drita e vërtetë e drejtësisë!

Të ndrohej e të hidhej poshtë terrorizmi

duhej të ktheheshin sytë nga e vërteta

duhej kjo shtëpi të dilte në dritë ..

Duhej rrugën e drejtë të tregonte...

Por provë e madhe dhe e dhimbshme

Vrasja e nënës ishte tmerri,

që populli ta kuptonte

Asgjë,

jo asgjë

nuk mund,

nuk do të ndryshonte!

Në këtë të dhimbshëm 25 vjetor

Ngrihem prej dhimbjes e,

dua të tregoj

Jo dhimbjen time,

i vogël s’jam

ata që nënën time vranë e torturuan,

dridhen nga turpi, sepse e mësuan

Nëna ime mori emrin e asaj,

dhe në kufirin midis heroikes dhe krimit

Ngrihet e ndritshme,

si një pishtar

I thërret me forcë zgjimit

Atij, të madhit,

zgjimit përfundimtar!,

dhe le të zgjohet më në fund populli shqiptar,

të qëndrojë mbi këmbët e veta e të luftojë

me heronj të tillë

le të ndizet i madhi zjarr.

Le të fitojë më në fund drejtësia !

dhe demokracia

le të mos mbetet një ëndërr!

Por të ndizet e të ngrohë

porsi zjarr!