Kulturë
Poezi nga Asllan Dibrani
E diele, 12.04.2015, 01:34 PM
TE RRAPI I VATRËS SIME
Poezi nga Asllan Dibrani
Rruga ime pa fillim dhe fund puthitet
Me hijen
tënde, portë me
T’i kujtoj etjet nga fëmijëria
Kur lotët vërshuan mbi pellg
Të thellë me dushkun shumë ngjyrësh
I bukur ishe Rrapi i vatrës sime
Kokën e mbaje lartë deri te qielli blu
Sikur luteshe për vajet dhe dëshprimin tim
Duke e pritur shpesh vapën përvëlimtare
Nga lulet që rriteshin rrëze trupit tënd
Më solle aromë kur desha nën qiellin tim
M'i kujton kalldrëmet e lashta të gjyshërve
Me kushtrim kur të pashë për herë të fundit
Në betejën e pamëshirshme të vdekjes
Shijova rreth e përqark heshtjen e natyrës
Me dushk të kuq e verdhë/skuqur nëpër shekuj
Bartnim së bashku nga një fragment historie
Kalorësit me plisa të bardhë luftonin për liri
I prite yjet polarë që rrezitën këtë tokë
Mbushur me aromë qiellin e zbukuroje
Mësova shpesh nën gjirin tënd në dritën e hënës
Duke m’i ruajtur librat nga stuhia e kohës
Edhe pushka e gjyshit në barkun tënd u strehua
Ti dimrin e egër ma bëre verë të levarashtë
Në trupin gjeta fshehtësitë shekullore
Ballëlartë rri gjithmonë legjendë kohore
Do kujtoj derisa të jem i shtrirë në arkivol
Derisa të jem me frymë afër teje do të qëndroj
Rapi i maleve të mia në Gallapin më të bukur
Aty më lindi nëna nën hijen tënde më përkundi
Te ti i dashur Rrap statujë e shpirtit tim
Ishte jeta dhe vdekja që shtegtonin gjithmonë
Skutave dhe brigjeve të pa harruara
Te ti frymonin mjeshtërit që ndërtonin mure e kulla
Ti mbetesh gjithnjë qiri i ndezur në tokën tonë
Në degët tua relakson kënga e zogjve shtegtarë
Gurët që latova m’i ruan nëse unë nuk do të rroj
Flatrat e pranverës në shtratin tënd do t'i kujtoj
Do t’i kujtoj nga bota e pa kthim plagët e zjarrit
Egërsinë e armikut dhe gërmadhat e shtatit tënd
Do t’i kujtoj shkronjat e gdhendura në trupin tënd
Me mbishkrimin e ushtarit të vrarë për liri...
TË PËRULEM O NËNË
(Nënës sime, poezi nga burgu i Nishit)
Vetëm Ty të përulem në këtë botë
Me duart prej prangave ngrehe
E me gjakun e zhbërë në lot
Me ditë me javë e muaj
Jetova me brengën tënde
Kur u ndamë atë natë në errësirë
Ti ishte dhimbja më e madhe që më dhemb
Dhe fjala jote balsam: "Mbahu o bir!"
Nuk e harrova dot djersën
Që rridhte si përrua
Në rrudhat e ballit
Dhe nofullat e shtrënguara prej dhimbjes
Kur shihje prangat në duart e djalit
Të përulem e dashura Nënë
Vetëm Ty të përulem në botë
Me shpirtin peng tek Ty lënë
Dhe mallin që s'e shuaja dot
Ti kurrë nuk më le vetëm
Në qelinë e vuajtjeve të gjata
Tek ty e gjeja forcën
Tek ty e gjeja shpresën
Kur si përbindësh më gllabëronte nata
Kur më vije Ti pranë hekurave të qelisë së mallkuar
Unë burrërohesha me krenarinë tënde
Edhepse shpirti më qante
Për mallin tonë të pashuar…
Ah moj burrneshë...
Unë vidhja forcë e krenari
Në Ty gjeja trimërinë e pa fund
Ndjeja deri në palcë qëndresën tënde titanike
Jashtë forcës njerëzore...
Të përulem moj e dashura Nënë
Vetëm Ty të përulem në këtë botë
Që netët i ngrysje ngrënë e pangrënë
Dhe kafshatën e bukës gatuar me lot...
Kur vije në burgun famkeq te Nishit
Ti më sillje pranverën
Më sillje të gjitha stinët aty
E unë nuk mundja dot të hapja derën
Në vend të përqafimit ne flisnim me sy...
Ligështimin e shpirtit tënd
Për metamorfozën time
Brenda qelisë së mallkuar
Nuk e shfaqe kurrë
Më shihje sikur të isha rinuar
Më shihje çdo herë e më burrë
Kështu kaluan ditë muaj e vite
Ti përherë më dhe forcë e jetë
Dhe mbete për mua i vetmi burim
Shprese dashurie dhe drite
Në vitet plot mundim vuajtje e derte...
Të përulem moj Nënë e të bekoj
Dhe sot me mall të përqafoj
Të jam mirënjohës përjetë e dashur
Je buqetë madhështore për shpirtin tim
Të përulem me gjithë zemër duke t’i falë
Të gjitha dashuritë e kësaj bote…
KRENARI E SHENJTË
Kur të pashë
Moj e bukura e dheut
Qielli ndriti zemra u trazua
Rrezet e diellit shkëlqyen
Dhe yjet e natës më rrëmbyen
Në ballin tënd gjeta oqeanin e dashurisë
Gocë më të bukur në jetë nuk pashë
U shkri dëbora dhe u shkri akulli
Pluhuri m‘i mbuloi kujtimet
Sa më larg të qëndrojmë
Zemrat thyhen e lëngojnë
Porsi lulet e vyshkura nga vapa
Lundrova në botën e çudirave
Më pushtove të tërin
Në mbretërinë e heshtjes
Ti atje e unë këtu
Si fëmija jetim në jetë
Pa djallëzi intriga dhe ligësi
Më bëre të shkrihem për dashuri
Ti moj gocë shqiptare me shtat selvi
Zemrën ma bëre mal me mirësi
Oh e bukura e dheut në ketë jetë
Rri krenare je e madhe dhe e shenjtë
MBRETËRIA E HESHTJES
T’i kujtoj belbëzimet e para
Heshtja thyen frone e Faraone
Ajo është arsyeja e vetmisë sime
I heshtur të përkëdheli duke të puthur
I heshtur në vetmi të dua
Në mbretërinë e heshtjes jetoj me ty
Në polarin e ftohtë me akuj
Në vullkanin që nxjerr zjarr
Me ty të gjitha mund t’i duroj
Heshtja është gjuha që pëshpërit
Heshtjen e arësyetuar të vetmisë sime
Heshtja ime heshtja juaj heshtja e fjalës
Kjo fjalë ka miliona kuptime
Heshtja do të thotë parajsë gëzim dashuri
Një murg jeton në heshtje të plotë
Heshtja flet më fortë se çdo fjalë
Heshtja është frika dhe guximi
Ajo është zbrazëtia e zemrës sime
Jeton i uritur natën në oqeanin e dashurisë
Natën në heshtje i shëroj plagët
Dhimbjet e plagëve për Ty sa rriten
Përpëlitem me ëndrra e gëzimetë dua në heshtje
Pa fjalë edhe sikur të jesh në varr nën det e shkëmbinj
Të dua edhe në shkretëtirë të gjerë
Sepse je krenare e madhe dhe me vlerë...
LIDHI BESËN PËR SHQIPËRINË
(Kushtuar Shaban Polluzhës)
Ti Drenicë moj Zonjë e rëndë
I thirre burrat për mejdan
Shaban Polluzhën një trim vigan
Luftoi për Kosovën me jatagan
Luftove or burrë për kulla shqiptare
Me plis të bardhë dhe i rrallë
Luftën e fillove në Rezallë
I ndejte armikut ballë për ballë
Ti i tëri u dogje për tokë e atdhe
Për komb flamurë e liri
Lidhe besën për Shqipërinë
Tradhëtarët u bashkuan me Serbinë
Atdheu gjithmonë kërkon flijim e liri
Me lot Shaban do të qajë për ty
Kosova të mbeti shumë borxh që s'të dëgjoi
Shaban ore trim u flijove për Shqiptari
Dezertorë spiuna e burra të ligj për Serbinë
I bashkove ballistë e partizanë të gjithë nën një flamur
Ti ishe për Shqipëri ca ishin për Jugosllavi
Ca të mjerë për Maqedoni e Mal të Zi
E harruan të madhen Çamëri...
VIKTIMAT E TRADHËTISË
(Vëllezërve Gërvalla dhe Kadri Zekës)
I vranë që të tre
Që mos të vdesin kurrë
Emrat e tyre u shkruan me shkronja të arta
Nga flaka e pushkës së armikut
Veprat e tyre u ndritën
Sot janë kandil dhe shkëndija
Emrat e tyre u bënë diell që ngrohin
Mbi tokën tonë me gurë e kështjella
Pishtarët e lirisë u lindën në Kosovë
Dhe u vranë në Diasporë
Nga klyshët e UDB-ës
Ata ranë si viktima të tradhëtisë
Por zëri i tyre është i gjallë në folenë e zogjve
Në vatrën e tyre
Bredhin të gjallë mbi tokat ilire
Ikën dhe u kthyen në kështjellat e Kosovës
Fjalën e mbajtën
Lirinë shijuan pas 30 vjetësh
Atje nën lapidarët e Kosovës
U skalitën emrat e legjendave të Kombit
SHKOLLA IME TË KUJTOJ NGA KURBETI
Mendimet e mia për ju nuk pushojnë
As fillim nuk kanë as fund
Në mendjen time ti je ngulitur
Kur kujtoj lotët e së kaluarës
Buzëqeshjet e mia në atdhe i kujtoj
Lotët e derdhur për ty shkolla ime s’me pushojnë
Duke lundruar e lodhur në fushën Iliriane
Ëndrrat më kaplojnë edhe në mesin e natës
Nuk do të kënaqem në vend të huaj
Lumenjtë dhe fusha të panjohura
Të gjitha majat e kodrinave në vendlindje
Flori atje më janë dukur
Kujtoj vendin ku kam lerë
Kujtoj lojërat me shokë e shoqe
E përgjakshme ishte ajo botë
Në këtë vend s’kam ku të shtrihem
Nuk më nxeh as dielli kam të ftohtë
Do të jetë varri im pa ty
Shkolla ime që të lashë
Pa ta thënë lamtumirën
Atje na prisnin helme e vdekje
Nuk kam qeshur kurrë që nga ajo ditë
Që shkela në kurbet
Ti shkolla ime mu kujtove
Abc-në që ma mësove
Ti qëndro pranë meje me admirim
Ma kujton vendin tim me plot gëzim
Shpirti lakuriq po përpëlitet
Përmes lotëve ujis tokën time
Përjetësisht të dua nga larg shkolla ime
(Shtutgard, 30.08.2014)
I BURGOSUR NË VENDIN TIM
Këtu në vendin tim shtypje ironike
Në front është mendja ime mburojë
Për ju tokat shqiptare në shtëpinë e armiqve
Unë jam i burgosuri për ju o fushat e brigjet me lule
Në një qeli izolimi nga armiku barbar
Mburojë kam gjuhën e stërgjyshërve
Zogjtë që cicëronin në kullat e mia
Një popull pa mendime është i privuar
Nuk është asgjë tjetër veçse një tufë delesh
Të etura dhe të verbëta në oazën e pa shpresë
Kundër një sundimtari që kërkon vetëm shtypje
Thuaju atyre se unë jam kokëfortë këmbëngulës
I pashoq në fitoren time për popullin tim
Humbje nuk dua se është nënçmim
Prangat tua që me thellohen në mish
Do më bëjnë një profet në tokë time
Nga vdekjet e shumta veshur në të zeza
Nuk ka vend çizmja e juaj këtu barbarë
Në betejën e mashtrimeve janë puthadorët
Na poshtërojnë kur flasin si ju
Nëse historia ju thotë diçka ajo do të tregojë
Lavdinë e ashtuquajtur në armiqësinë time
Kjo është kur unë jam një i burgosur
Në vendin tim të gjysh pas gjyshit
Edhe i burgosur jam më me vlerë se ju
Që ishit dhe jeni zorrë nën këmbët e armikut
I prangosur e armatosa popullin tim
Këto zinxhirët të futur në kockat e mia
Do të shkrihen në penë dhe plumb për ju primitivë
Dyert rojë hapni si të doni nuk do më trembni
Zgjoni frikë te ata që i keni mundur
Edhe kur flej ju më keni frikë se jam i pamposhtur
Edhe nëse sytë e mi janë të mbyllur
Përpëlitem dhe ëndërroj t'u shporri nga këtu
Unë do jam zgjuar pararoje në çdo kohë...