Odise Gremo: Poezia e poezive

POEZIA E POEZIVE

POEZI  NGA  ODISE   P. GREMO

 

NË ËNDËRR

 

Nga deti e nxorra Atdheun të mbytur,

E mbajta në krahët e mi gjer në breg,

I fshiva gojën që rridhte gjak të kripur

Dhe pulsin e dorës i mata si mjek.

 

Pash sytë e Atdheut që u hapën një çast,

Dëgjova që më tha: Lerëm të vdes!

Unë e putha leht në ballin e vrazhdë

Dhe rashë mbi të, duke qarë me dënesë...

 

 

BISEDË ME NJË MIK

 

…Që thua ti, ta ngas muhabetin,

Të tillë shtet kemi, miku im,

Por ta heshtim bisedën me shtetin,

Të flasim për gratë dhe shtëpinë…

 

O mik, me gruan si e ke punën,

Se për punët e tjera janë zyrat e punësimit!

E pe në TV? Një burrë i hoqi gruas hundën,

E transplantoi në fytyrën e krimit!

 

Është koha që ta kemi mirë me gratë,

Pa shteti të thyejë kokën, siç e ka thyer,

Duhet të punojmë më shumë në krevat,

Se gratë s’na e lënë pa e shpërblyer.

 

 

DITË E BUKUR PËR TË VDEKUR

 

Dita është kaq e pastër, kaq e ngrohtë,

Sa kam qejf që të vdes.

Zot, merrëm sot

Dhe mos e prish kohën

Sa të shkoj në varrezë...

 

Se s’dua të vdes në një ditë shiu,

Që njerëzit të thonë: Qanë edhe qielli!

Le të vijë pranë varrit bariu,

Të më qajë me tingujt e një fyelli...

 

 

I  DURUARI

 

Më pret në heshtje fija e rigonit,

Qëndron në këmbë gjer në fund,

Zverdhet e bie kokrra e limonit,

Durimin e humb.

 

Rigoni përherë del i fituar,

Se veten s’e lëshon në tokë

Dhe shkoj pllajave e mbledh me duar,

Flas me rigonin si me një shok.

 

 

POEZIA E POEZIVE

 

Kjo është poezia e poezive,

Që ju poetë shkruani përditë,

Vargu juaj ka bekim perëndie,

Por ruhuni nga perënditë.

 

Ç’i duan poetët perënditë,

Poezitë e kanë të rënd hijen e tyre,

Xhevahir Spahiu për pak ua nxori sytë,

Me librin”Vdekje perëndive”...

 

Po perënditë e mëshiruan poetin e madh

Dhe thanë: ”Është krijues si ne”

Se perënditë dhe poetët janë lisa të gjallë,

Ndaj presin e përcjellin rrufe!

 

 

NUK DUA TË DUKEM

 

Nuk jam njeri që dua të dukem,

Jetoj me milingonat dhe hardhucën,

Nga kamerat fshihem, se druhem,

Mos më shohin të grisur këpucën!

 

Intervista s’pranoj asnjëherë,

Në studio më ftojnë vetëm ullinjtë,

Nuk kërkoj lavdi e nder,

Se veten nuk e bëj egoist.

 

Degët e blerta të hardhive,

Zgjatin mikrofonat mes parcelave,

Shkurt, u përgjigjem pyetjeve të tyre:

Takohemi në Shtator pas të vjelave!

 

 

NJË NUSE PËR SHEKULLIN

 

Shekulli është 14 vjeç,

Si thoni, e martojmë?

Kaq ishte edhe Gjinua,

Kur morri Marigonë...

 

Gjeni për Shekullin një nuse,

Një nuse për Shekullin tonë!

 

 

KËSHILLË

 

Mos u ekspozo,

Në rrezet e shpresës së vonë,

Në diellin e saj dogja trupin aq vite,

Tani asnjë krem lëkurën time s’e shëron,

Ndaj them: Ç’do shpresë që të vjen mbyte...

 

Vraje dhe hidhe në detin më të thellë,

Mjaft prej tyre jemi lodhur,

Kur shpresat e mia kujtoj

Më bëjnë që të vjellë,

Sikur shoh një bretkocë të ngordhur!