Poezi nga Adem Zaplluzha

Adem Zaplluzha

 

MENATË VIJNË LEJLEKËT

 

Po kthehen lejlekët

Po kthehen tok me baladën e një stine

Në shpirtin tim të acartë

Po mbinë luleborat

 

Për çdo menatë

Një zog i vetmuar

Rri në çatinë e kujtesës

Rri dhe i numëron ardhjet e brishta

Si dhe shkuarjet

E lejlekëve përtej deteve

 

Po  ashtu edhe njerëzit

Si kanjushat e verdha

I presin letrat e mërgimtarëve

I presin me padurim

Mos vallë fëmijët tanë

Po shndërrohen

Në zarfe të kaltra trishtimi

 

Po kthehen

Menatë vijnë lejlekët e vetmuar

Me një grusht trishtimi

Ku presin që në atdhe të kenë një vend

Ku mund ta mbështesin

Te ndonjë zgërbonjë kokën e lodhur

 

 

KTHEHEN DHE SHKOJNË SËRISH

 

Sa herë që shkurtohen ditët

Në qyteti tim vijnë lejlekët prej letre

Fëmijët dalin rrugëve

Vrapojnë si drerët e egër

Vrapojnë e nuk ndalen në asnjë stacion

 

Përtej hapësirës së paanë

Shikojnë qiellin e ngrysur të vendlindjes

I shikojnë dyndjet e zogjve shtegtar

Dhe me lot mjellme

Si lumi dënesin me ngashërim

 

Vijnë dhe kthehen

Kthehen dhe shkojnë sërish

Zogjtë e verdhë prej letre

Një mall si një zjarr i pashuar

Herë ngre kokë

E herë bie në dy gjunjë

Mbi shpirtin e shkallmuar të pritjes

 

 

KUR ISHIM TË VEGJËL

 

Kur ishim fëmijë

Ah kur ishim të vegjël

Më së miri kuptonim atëherë

Se sa ishin të lumtura rrugët

Nën hapat tona të brishta

 

Dinim të shkruajmë letra dashurie

Gjenim fjalë të bëra prej ere

Ose i shkulnim germat

Nga dunat e rërës nëpër sytë e mjegullave

Por shkruanim letra

Nëpër zarfe të kaltra si qielli i Kosovës

 

Kurse sot ecim të zbrazët

Jemi të tërë bosh

Kemi mbetur pa fjalë

Mbase kryefjala e fjalëve tona

Qenka tretur diku me fëmijërinë

 

Ecim të mërrolur rrugëve

As të dashurat tona

Më nuk janë ato vasha të vogla

Që gëzoheshim me një karamele

Kanë ndryshuar shumë

U përngjajnë

Dëshirave të tyre të çmendura

 

 

UNË KAM HARRUAR KUR ISHA FËMIJË

 

Shpeshherë u them nipërve të mi

Se unë kurrë nuk isha fëmijë

Më rriti varfëria

Më rriti aq shumë

Sa që para kohe u burrërova

 

Në moshën time të njomë

I përngjaja lejlekëve të verdhë

Tërë ditën me një drapër të vjetër

Kositja barin e gjelbër të luadheve

 

Për një gllënjkë qumësht

Kam mbledhur gjethe akaciesh

Ditët e mia ishin të ngarkuara

Vetëm me dhembje

Unë kam harruar kur isha fëmijë

 

Ose asnjëherë nuk isha i vogël

Më rriti skamja

Armiku më mësoi se si dhe sa duhet

Me e dashtë atdheun

Ja pra pinjollët e mi të mirë

Gjyshi i juaj

Kurrë nuk ishte fëmijë

 

 

TË LUTEM MË THUAJ BIR

 

Të lutem më thuaj bir

Se nuk do t’i përngjash lejlekut të Mjedës

Nuk do të na lësh vetëm

Si qyqe mali

T’i përqafojmë këto drurë të lagjes

 

Kjo sterrë e tunxhtë

Si balsam i dendur pikon në shpirtin tim

Të lutem

O si Zotin të lutem

Mos më lërë as mos ik

I trishtuar si lejlekët në mërgim

 

Të kujtohet Bardhyli i Bardhit

Letrat e të cilit

I lexoje me ngashërim

Ai më nuk mund të na shkruaj

Nga arkivoli

S’do kthehet asnjëherë

Sepse jeta e tij në mërgim

Ishte vetëm një mashtrim

Të lutem më thuaj bir

Se kurrë më

Nuk do t’u përngjash zogjve shtegtarë

Shih se si kemi mbetur me nënën

Si një trishtim i paparë