Remzi Salihu: Poezi nga Werner Lutz

VERNER  LUC

Përktheu nga gjermanishtja Remzi Salihu

Verner Luc (Werner Lutz) u lind më 1930 në Volfhanden të Kantonit Appenzel AR (Zvicër). Pas shkollës së mesme studioi grafikën në St. Gallen. Ka punuar në një atelie reklamash në Bazel, ku edhe tani jeton dhe vepron. Pas kësaj veprimtarie kreative bëhet krijues i pavarur dhe fillon ta kultivoj edhe poezinë. Për punën e tij kreative është shpërblyer disa herë. Disa prej tyre janë: “Çmimin e Shilerit’’, Zvicër1992, “Shpërblimin kulturor të Apenceles’’ 1996, “Çmimi për letërsi Bazel’ 1996, “Çmimi për vepër jetësore UBS 2004’’,  Çmimi i lirikës Bazel’’ 2010 etj. Veprat kryesore të këtij poeti janë: “Ditë lumi’’ Poezi, Cyrich 1992, “Muret janë në rrugë’’ poezi, Cyrih 1996, “Aromë karafilash’’ poezi, Frankfurt, 1999, “Poezi të zgjedhura’’ Sofje-Bullgari 1999, “Hije të varura hapash” poezi 2002, “Ngjyra pëshpëritëse”, poezi 2004, “Çerdhe puthjesh’’ poezi, Frankfurt, 2006 etj.

 

MUA MË DUHET KJO JETË

 

Mua më duhet kjo jetë

e kësaj fjale të humbur në të cilën banoj unë.

Mua më duhet hapi i kalimit nga muri

në të njëjtin mur.

Unë kontrollohem nga gjymtimi im.

Mua më duhet ajo. Ajo është madhësia ime.

 

Pezullohet errësira

nëpër të cilën kaloj unë

gjatë ndriçimit të agimit.

Pezullohet errësira

nëpër të cilën kaloj unë

gjatë ndërtimit të kupolës natën.

 

 

I PËRQAFUAR NGA KUFIJTË

 

I përqafuar nga kufijtë

i përqafuar nga koha.

Këtu ndërmjet netëve

ndërmjet ditëve

këtu lulëzon pluhuri.

Këtu kundërmojnë pishat.

Këtu është mbuluar frika.

Këtu ka gjëra

që janë më tepër se gjëra.

Këtu ka fjalë.

Këtu ka buzëqeshje.

Dhe lëviz guri.

 

 

UNË E KAM MËSUAR NDARJEN

 

Unë e kam mësuar ndarjen

dhe mund të pres.

Unë kohës

ia kam huazuar duart.

Mbrojtësit e aromës

mbrojtësit e frikës

që unë i kam prekur.

Unë vëzhgoj, se si ëndrrat

bëhen humus

dhe hapat që venë për te gjethet.

 

 

RRUGË  MILINGONASH

 

Rrugë milingonash.

Mbi kalime nëpër gjumë.

Barrierat

nuk ngrihen lartë.

Në të vërtetë

i dua bezditë

që i risin të njëjtët

brinjë me kërcell të tharë

dhe sherbela të venitura.

 

Kthimin

e kanë në çdo kohë.

 

 

GJUMI SHTRIHET I GATSHËM

 

Gjumi shtrihet i gatshëm. Errësira

tund puplajën e saj të errët.

Unë bie në thellësinë argjile.

 

E kaluara e ime, një ndarje

që pa ndalueshëm derdhet mbi duart e mia.

 

E kaluara ime, një tufë

e arratisur zogjsh, të rrahur në gur.

 

 

DUAR TË RRUDHOSURA NËN TOKË

 

Duar të rrudhosura nën tokë.

Momente të pakta mbi tokë

që bëhen  jargavanë të lulëzuara.

Pemët, që padiktueshëm tërhiqen matanë.

Gumëzhitje gjurmësh të kalamendur

të dëshirave tona në ajër.

 

Unë pres në diçka, që më bërë të pa frymë.

Unë përkulem nga zërat e nemitur.

Unë përgjoj pas të fluturuarave shpresa.

 

 

ÇDO GJË ËSHTË ENDE KËTU

 

Çdo gjë është ende këtu.

Të  lënë pas nga koha.

Ide gremzash. Dritë bulkthash.

Pas pusit të etjes.

Pas gjumit të vdekjes.

Diçka nga arratisja e zogut.

Ndarja, që është e pavdekshme.

Çdo gjë është ende këtu.

 

 

E JETUARA JETË, NËPËR TËCILËN UNË SHKOJ

 

E jetuara jetë, nëpër të cilën unë shkoj.

Thirrje e pa dëgjuar, nëpër të cilën unë shkoj.

Verë e kënaqshme

e dashurisë së shkapërderdhur, nëpër të cilën unë shkoj.

Shikimet që unë i këpus

dhe përkëdheljet që unë i jap

bëhen varre, nëpër të cilën unë shkoj

dhe do të bëhen verë e kënaqshme

e dashurisë së shkapërderdhur nën hapin tim.

 

 

PËRSËRI I HUMBURI HAP NË HAPSIRAT E VETA

 

Përsëri i humburi hap në hapësirat e veta.

Përsëri i humburi hap në dorën e vet.

Përsëri i vjen keq si zemërbutësia

në gjemb.

Përsëri  do t’i këpus qershizat

me të cilat isha dikur i gëzuar.

Përsëri  unë duhet ta dashuroj të mundshmen.

Përsëri fuqia do të bëhet tym.

 

 

RRAFSHINA E DITËVE TË MIA

 

Rrafshinat e ditëve të mia. Kodrat

e ditëve të mia. Vatër e gurëzuar.

Dritë e  lulëzuar.

Pa mbështetje, gjërat që unë i mbjell.

Shiu, që në mua rritet.

Besim im i pa dëmtuar. Qeshja ime e derdhur.

Kjo jetë, kjo vdekje

më thërret me të vetmin zë timin

që mua më përshëndet me të vetmen dorë time.

 

Dora ku takohen dëshirat

për t’u torturuar.

Dora, ku mblidhen së bashku trishtimet

për t’u dashuruar.

Kopshtet derdhen njëra me tjetrën

në këtë dorë.