Lumturi Ymeri: Portret pa(z)emër

LUMTURI YMERI

PORTRET PA (Z)EMËR

-Cikël poetik-

 

FLUTURIM I NDËRPRERË…

 

…dhe pëllumbi mbeti pa krahë…

dallëndyshet do të nisen në shtegtim

nuk do të vijnë më…

ua prishën strehëzat…

 

Lumenjtë do të rrjedhin në të njëjtin shtrat

gjethet dalëngadalë do t’i krehë vjeshta…

 

Buzëqeshjet nuk murosen

do të mbeten varur nëpër re

Mendimet do të kthehen

në ortekë trishtimi

 

Netëve, hiret do t’ua marrë Hëna

lumturia do të ngrijë mbi sythe dimri…

 

Muzgjet do të tresin diellin në amshim

do të ketë më …agim…?!

 

 

NGANJËHERË…

 

Nganjëherë…

Futem në zbrazëtirën e thellë

të mungesës së Tyre të gjatë

që se mbush dot me fjalë

veç me kujtime…

 

Nga të çara të kohës

më vijnë fjolla drite,

jehona fjalësh të paharruara

dhe aroma e bukës së pjekur

të duarve të Nënës!

 

Kam mall…

 

 

JETË E MP(L)AKUR

 

S’kam asnjë lidhje gjaku me ty

Fëmijët e mi, po

gjysh të thonë

Të tretur, të drobitur, kocka shkërmoqur

s’mundem të të shoh

kësaj ore të vonë

 

Ti je shtrirë në krevatin tënd të vjetër

që kurrë se ndërrove, as pallton

me të ashpra fjalë

Me zërin, shikimin e vrazhdë

mbulove zemrën brenda një lisi

tetëdhjetegjashtë vjeçar

 

Ti fle, hera-herës rënkon

të mbuloj, ke nxehtë

të zbuloj, ke ftohtë

nuk di ç’të bëj!

Vuajtja jote më dhemb

mjegullnaja ku tretesh

errësira ku mbetesh

më tremb.

 

Ti, jep e merr, me qiellin

bën pakt

Më ngjeth mishin ç’ngjyrosja e syve

qoftë larg…

 

Jashtë era cingëris tjegullat

Ti mbyllesh sërish

në guaskën tënde të heshtjes

Frika ime kafshon udhët

tashmë, ku ecën jerm

por ti se di, se ndjen…

 

Në pulsin e dorës së rreshkur

gëlon mp(l)akur jetë

e ndjej

Po, po, e ndjej ndër dej

gjakun e fëmijëve të mi

e dashurisë sime…

 

 

NDODH…

 

Ndodh të m’i fshehësh sytë

një mpirje ta heq ngjyrën e fytyrës

Ndodh të ngresh edhe zërin

ashtu kot pa kuptim, pa arsye

 

Në kaos hamendjet e mia

dalëngadalë gëlojnë frymëmarrjen

që hera-herës, rrugës mbetet

 

Shqetësimi kthehet në brengë

ngjitet në sy

ua rrëmben dritësimin

Mendimet bëhen të errëta

Nuk ka më lëkurë

të mbështjellë durimin

 

E ndërkaq

jam gati të shpërthej

por…

Kafshoj me dhëmbë çdo zanore

që më lë në gojë shije rëre

Mbys fjalën pa lindur

kur pranë kam fëmijën…

Hesht unë grua

humbur rrugës së gabuar.

 

Dhe shtyjmë ditët më gjoja

edhe netët

duke mbyllur sytë

përbri njëri-tjetrit

ndoshta edhe përmbi

Në imagjinatë

jemi të rremë

me fytyrë…ëndrrash!

 

Ndodh pra

në hamendje

kur ti

sytë mi fsheh…!

 

 

NUK DO KISHTE POEZI, PA TY

 

Nuk do ishte poezia ime

pa kodin e gishtave të tu

mbi pore…një për një.

As pa aromën magjike

mbrëmjeve

të frymës tënde nën zë.

 

Nuk do të ngjallte lapsi

as edhe një fjalë…

pa pëshpërimat e tua

që vlojnë ndër damarë

 

Nuk do të kishte poezi

pa ty!

Ti, nuk je çasti

Je ai, që më lëndon më thellë

Se ti, dhe vetëm ti

dhe i vetmi ti

je poezia e Hënës

që unë ja tregoj

Diellit…

 

 

(R)EVOLUCION

…

I mbyll sytë…

 

Currilat e argjendtë

zhveshin shkumën

e gatuar me duar.

E ajo derdhet nga supet

magjishëm si këmishë…

 

Bulëzat marrin rrugë,

lëpijnë çdo pore

vijëzojnë perfekt

format trupore.

Lakohen, rrotullohen

zbresin në shtigje intime

konturojnë thellësi

e dritë-hije…

 

Një pozë e trupit njerëzor

as bojë, as penel

veç vijëza uji në çdo milimetër

një nishan i përkëdhel…

 

Pikturë që mbeti

poezi në avull

e fshirë puthjesh…

 

 

PORTRET PA (Z)EMËR

 

Një grua-portret, poezia ime

Ja sytë, dy copëza liqeni

mbytur në ta, ca lule gladiole

njëri kapak, lyer në vjolë…

 

Ton i dhuruar nga grusht i fatit.

 

Ia tkurrin shikimin ravijëzimet

si brazda vitesh e plasaritjesh

Ca qerpikë djegur si hala pishe

përzhitur në to, një buzëqeshje

 

Lindur e vdekur pika e lotit.

 

S’më duhet hundë, as buzë, as gojë

në ka frymuar a ka jetuar

në është puthur a është ndukur

në klith a hesht zë i këputur

 

Lëkurë e nd(r)yrë prej mëkatit.

 

Supet zbuluar prej veli resh

nxirë prej muzgjesh dhe në mëngjes

kornizë e prerë gjoksit përmes

Ku je piktor?! Një grusht ta ngjesh!

 

Zemrën ia le në dorë të Zotit!

 

 

PASARELË

 

Pasarelë, trupi im

me thonjtë

gozhduar në skajet e kohës

Dhe eci, shkel mbi të

Mbys jehonën

që vrapon kthinave të frymës

bëhet mërmërimë e

jep…shpirt…

 

Ja! Një lot

i bërë gur

nën këmbë më vret

Dhe një qerpik

dy…njëzet e dy

prej syve ujitur

në fije bari kthehen

të zgjojnë pranverën

dhe mua…pasarelën,

ku gishtat e tu

kanë harruar të ecin…

 

 

U TREMBËN PËLLUMBAT

 

Jo, më nuk po mundej!

Gardhi prej eshtrash

po shembej

Gurë vitesh e dhera fjalësh

Gjethe mendimesh

të vyshkura

Ndjenja të gërryera

të ndryshkura

Kujt.e.sa, harresa jehonash

të mbytura

Brenda një guve pa portë

zhurmueshëm godasin ...fort!

Gardhi prej brinjësh

ngecur vertebrash

thyer në zverk

kafazin e shembën

pëllumbat u trembën...

 

 

TUNELI I FUNDIT

 

E vendosa!

Të marr trenin

e mendimeve të mpira.

Rrotullohen rrathë kalendarikë

mbi shina ikjesh

me rrapëllimë

 

Ja, dhe fërshëllima

të sjell jehonën e mungesës

Avullin ta përplas

në xhamin e lamtumirës

Çaf-çufe

që gërryejnë s(t)errën e natës

dhe zbresin në fundin e frymës

aty, ku degët thyhen…

 

Qerpikët

grisin pamje të kujtesës

Thëllimi i degdis

në pellgje të kripur

cepave të buzës…

 

Edhe pak

Porta e tunelit të fundit

hap verbimin e bardhësisë

së dëborës së pashkelur

Asgjë

nuk pipëtin veshëve t’shurdhuar

Ngadalësohen qiejt

Statujat e pemëve

nuk këputen më...

Oh, qetësi

në supin tënd

tani mund të flë…