Cikël poetik nga Ukshin Morina

Poeti dhe prozatori  Ukshin Hasan Morina ka lindur në  lagjen Mariç të fshatit Pogaj me 20 Tetor 1970. Në vitin 2007 u diplomua në Universitetin e Shkodrës “Luigj Gurakuqi” dega Gjuhë – Letërsi. Në vitin 2012 ka mbaruar Mastërin në Universitetin e Tiranës në degën e gjuhësisë drejtimi Redaktori. Nga viti 2007 – 2009 punoi gazetar në televizionin e Kukësit dhe në Ora News. Që i ri në moshë filloi të merrej me poezi  e prozë. Krijimtaria e tij në përgjithsi është mjaftë kritike ndaj qeverisë së kohës. Ka qënë disa herë fitues i disa konkurseve letrare në Shqipëri e Kosovë. Në zgjedhjet e vitit 2009 ishte kandidat për Deputet në rrethin e Hasit. Në vitin 2003 botoi vëllimin poetik “Vatra e Shpirtit”. Në 2005 mblodhi dhe përgatiti një studim me lirikat e popullit të Hasit. Po në 2005 botoi librin me novela “Yll i Perënduar”. Në vitin 2007 botoi librin me tregime “Varrimi i Hirit”. Në 2012 botoj poezi në një antologji ku u përfshinë poetët më të përzgjedhur nga Kosova e Shqipëria “Pesë degë trungun thërrasin”. Në dorshkrim ka disa vëllime të tjera që presin dritën e botimit. Aktualisht punon si mësues i gjuhës dhe i letërsisë shqipe në Rrethin e Hasit.

 

PAS VDEKJES

 

Në sy vështrimi në më shuhet,

lermëni të hapur ata, s’dua britma as zhurmë,

të mund të shohë shkretinë e dritës tek perëndon

E di, i njëjtë mbetët loti yt

dhe pas vdekjes në shtegun e panjohur

kur zënë e qajnë zogjtë.

 

Në puthje fryma në më ndalet,

lermëni aty me të vdekurin, mos më varrosni

le t’më marri nata

S’besoj të jetë diçka mizore kjo,

jam veçse një shpirt i humbur

që dridhem mbi shtratin tënd për pak kohë.

 

 

NË KËNGËN TËNDE FRYMOJ SONTE

 

Më ler mos më trazo,

me zhurmën e oqeanit dua të rri sonte

Vetëm këtu mund të marr  dashurin e këngës

që ti ma dhurove mbrëmë

Këtu kur zhurma më e lehtë e erës flenë mbi trupin tim

dhe yll i bekuar që në qiell i humbur

nis natën me të njejtën fytyr të ëmbël

Oh ti shpirt i trazuar!

Kur ti bie, unë zgjohem dhe samund kërkoj

si një perlë e humbur deti

Ti je ëndrra e neteve të mia

në këtë vend kur hëna e varur ndez dritën

për ne që të vetmit mbetëm në udhët e gjata

me sy të ënjtur

Ndaj më ler sonte, mos më lëndo më tej shpirtin

të digjem në flakën e trëndafilave

Oh natë e bekuar!

I lodhur, hidhur nga jeta që ti më dhe mua,

por dhe luksi një e mirë e keqe që unë se dua

Por le të mbetem tek kënga, tek ti që më solle pranverën

Kaq e madhe mbetet heshtja,

sa ti erdhe me natën e pazëshme dhe mbete

në përqafimin tim.

 

 

E BUKURA DHE POETI

 

Ai ishte veçse një poet,

i cili vishte të bukurën e tij me vargje stinore

Rrinte deri vonë dhe pse zemra i regëtinte ngadalshëm

si flaka e një kandili në shkrehje duke errësuar më shumë natën

Ai s’flinte, i varfër ishte me zi rronte, ndërsa hidhte hijen në letër

dhe thoshte,

o Zot dhe nje herë në paqe sonte!

 

Po, Ai ishte,

e njihja silueten e tij kur kthehej që nga nata

me larg se drita e hënxës,

ulej në cakun e vet dhe me pëshpërimë këndonte

dhe lutej të mos vdiste sonte!

 

Ai e donte të bukurën e tij, aq sa natën e mbyste dhembja,

e priste, ishte vetem, ëndërronte

duke ushqyer shpresen e të qënit me fat

dhe lutej të mos vdiste sonte!

 

Mesnatë ishte ndërsa i dëgjoi çapat tek vijnë

bashkë me kërcitjen e bravës dhe hijen e saj blu,

ishte ajo me sytë e një qielli loti

duke i puthur etshëm buzët e tij nën errësirën e natës...

 

 

A S’ME THE KËSHTU DITËN QË TË NJOHA?

 

Ti që larg brigjeve në lulzim përkundësh

nga flladi i lehtë i mbrëmjës,

a e ndjen ermimin e luleve të egra ndër lëndina!?

Kujtimi i këtij çasti ka shijen e një dënimi të zgjatur

në k’të pranver

dhe vetmia do më robëroj më tej shpirtin

Unë dashurova të përvajshmën buzë,

aty ku vibron e rreshket mbi det fjala

Unë dashuroj këngën më të shkretë të qyqes,

që në mes të pyllit trazon hijen e vetmisë sime

nën kurorën e gjelbërt të pyllit

I tillë është i imi fat, por ti që prej aq larg

s’ke si ta dish shtegtimin e ëndrrave të mia,

kur dita ende nuk ka perënduar dhe hijet në kopësht

s’kanë dhënë akoma shpirt

Ndoshta udhët tona do kryqëzohen në rrugët e humbura

të perëndimit, a s’me the kështu ditën që të njoha???

Në të njëjtin liman do zbarkojmë,

bashkë kur të zbardhi dritë e yllit!

I dua tingujt e zhurmëshme të natës në k’të harlisje

të gjelbërt,

por dhe fëshfërimën memece të gjetheve ku shpirtrat

shkasin në muzg dhe unë marr  jetë nga fryma jote

S’dua të trembet mëngjesi sot nga rënkimet e tua,

por lidhur të mbesim mes puthjesh të nxehta

krahëpërthyer shtërnguar brinjazi

O zot, s’do të mund të shkitëm nga gezimi yt,

që brenda teje jetoj nën lëkurën tënde,

ku të mund të shuaj etjen në ditët e nxehta të gushtit.

 

 

***

Oh ti më erdhe nga më larg se mundësh,

këtu në arkëmortin e mbështjellë me çefin

dhe krejt e pafat mes tjerash përkulesh

në të ngratin shpirtin tim.

 

 

TI JE BRENGA E SHKRUAR NË LETËR

 

Ti je brenga e gdhendur në hijen e trungut,

fshehur në kopësht ku bulojnë lulet

Rron me lotin e shiut të lashtë

dhe më aromën e mbushur të jorgovanëve

dhe sot kur ditët e tua shtrihen përpara pa kufi

Ti je brenga e shkruar mbi letër dhe tani kur sytë e tu

s’kanë më lot mbi shtrat lulesh

Je e vetmja brengë e shpirtit që zgjohesh kur dita

ende s’ka aguar dhe digjesh me yjet nën flladin e ngrohtë

që fryjnë fushave

Dhe vjen një ditë kur lulet thahen në kopësht,

nuk kanë më shpirt,

zemra e djegur brenda teje s’regëtin

Më kot rrëmon gjethet e thara,

dora e gjorë e ndjen shpirtin e vdekur dhe dridhet

mbi trupin e ftohtë

Oh po ti e vetmja hije që shtrihesh shumë larg

tutje kodrave të blerta përtej horizonteve nën mjergull

mbështetur pas një muri rrëzuar pret errësirën

dhe lutesh në paqe për shpirtin tim....