Rezart Palluqi: Po vdes nga diabeti yjor?

Po vdes nga diabeti yjor?

Nga Rezart Palluqi

Në çdo filxhan kafeje hedh dy yje, të cilët treten në kafe njëlloj si kubet e sheqerit modern. Kafenë e pi jo me sheqer prej panxhar sheqeri, por me sheqer yjor. Pranë kutisë së kafesë, ruaj kutinë e sheqerit të bërë jo prej panxharit të sheqerit, por yjeve. I jam ruajtur gjithmonë diabetit tokësor, aspak diabetit qiellor.

Jam artist, dhe kjo ëndërr më shkon për shtat. E megjithatë, nuk ishte e lehtë të vjelësh yjet nga ara qiellore e t’i detyrosh ato të strehohen në një kavanoz prej qelqi, fare pranë kavanozit të kafesë.

Yjet, me të drejtë në fillim, refuzuan.

-E përse duhet të pranojmë ne të bëhemi sheqeri i kafesë tënde? Jemi mirë kështu, të ngulur në tavanin qiellor, duke xixëlluar papushim, e soditur miljarda sytë njerëzorë, të cilët shpesh frymëzohen prej nesh, përpiqen të na imitojnë sa më mirë.

- Jo, jo, zoti poet, nuk pranojmë të tretemi në atë llumin e zi të kafesë tënde që ti e pi shpesh i menduar, lotuar dhe rrallë herë i qeshur- kundërshtojnë ato përsëri.

Vendosa t’i josh yjet duke shkruajtur poezi, prozë, ku përmend rregullisht yjet. I thur atyre lavde, bekoj shkëlqimin e tyre të përjetshëm dhe tres errësirat me xixëllimat e tyre magjike.

-Sa herë që kafenë e pi jo me sheqer tokësor, por pluhurin e ëmbël të trupit tuaj, pena më këndon si asnjëherë tjetër për xixëllimat, vezullimin tuaj bujar dhe besnik- u kujtoj yjeve duke i vërtitur në ajër tregimin e ri të radhës.

-Çdo tregim është i thurur me xixëllima,që vezullojnë në çdo shkronjë, zanore por edhe bashkëtingëllore; në çdo varg poetik. E shihni sa bukur që rrezaton shkronja A e fjalës paqe dhe shkronja D e fjalës drejtësi? Pra, ju, nëse deri dje ishit ca kokrriza dritë në qiell,sot ju jeni të gatuar me dije njerëzore, farë letrare.

Drita juaj është brumosur me mençuri dhe fantazi letrare. Drita juaj, vërtetë shuhet përkohësisht në lëngun e zi të kafese time, i cili në vazhdim derdhet si një lum gjumash në gurmazin dhe hapësirat e ngushta të venave të mia, por ajo rilind si një vezullimë e mençur, e cila nuk rrezaton me një dritë naive, nuk llamburit si në sytë e kriminelit ashtu edhe të pafajshmit,por është një dritë mjaft e vetëdijshme. Pa e tepruar, o yje bukuroshë dhe përvëlues, drita juaj, bëhet atëherë shumë më e ditur dhe e dobishme se sa drita e vetë,babait tuaj, Diellit! Binduni pra, e derdhuni pa kursim në termusët e mi të sheqerit!

Yjet, filluan nga dita në ditë të binden se pluhuri i tyre magjik nuk do të tretet pa lavdi në lëngun e kafesë apo çajit tim. Në këto momente që po ju shkruaj, mjafton që unë të hap kapakun e termusit dhe yjet vrundullojnë si kokrra breshëri në hapësirën e tij.

Pi çdo ditë mesatarish, rreth njëzet e pesë kafe dhe dhjetë filxhana me çaj. Tensioni i gjakut tim është ngritur në kulm. Doktori i shtëpisë më qorton egër të ndërpres menjëherë kafenë dhe çajpirjen.

-I shpjegoj doktorit se unë jam poet, kam rënë në ujdi me yjet që t’i pi ata në lëngun e zi të kafesë. I shpjegoj se preferoj më mirë të vdes prej diabetit yjor se sa diabetit tokësor.

-Ke rrëshqitur krejtësisht. Po ecën në prag të greminës së paranojës. Duhet të vizitosh menjëherë një psikiatër- më këshilloi vizitën e fundit.

Ime shoqe më detyron të ndjek këshillat e doktorit. Por unë i refuzoj edhe asaj duke përdorur të njëjtët argumente.

E gjithë lëkura më zien, djeg nga drita e yjeve që tashmë është strehuar e djeg papushim në hapësirën e kraharorit, majën e gjuhës time, zorrën e trashë dhe të gjithë skutat e trupit tim.

Ja,p.sh,jashtëqitjet e mia kur dalin, përvëlojnë ujin  e ftohtë të banjos, me një potere të frikshme, pak a shumë të ngjashme, si uji i ftohtë kur plandoset me forcë në një tigan i sapodalë nga zjarri.

Ime shoqe, ankohet se sa herë që e puth ajo djeg gjuhën, buzët i marrin flakë,saqë pardje u betua të mos më puthë më. Më shtyu mbrapsh e tmerruar, thuaj sikur puthi një ufo dhe jo babanë e vajzës së saj të sapolindur.

Po tretem nga dita në ditë, e megjithatë pena vazhdon papushim të thurë poezi, tregime, dhe romanin e tretë. Sa më shumë shkruaj dhe rritet numri i prodhimeve të mia, aq më shpejt tretet mishi im. Flakërima e yjeve, bëhet çdo ditë më e dukshme për botën që më rrethon. Lëkura po hollohet, bëhet si petë bakllavaje. Poshtë saj, xixëllimat e yjeve bëhen gjithmonë e më të dukshme,të forta,sa magjike po aq edhe frikndjëllese.

Flokëve të mi i vjen era përcëllimë, era zift. Në rrënjët e flokëve janë ngulur yjet e shumtë, të cilët përçojnë në fijet e holla të flokëve papushim nxehtësinë e tyre diellore. Flokët më në fund u dogjën të tërë, dhe koka ime, tullace, prushëron si një glob magjik diellor.

Ka dy javë që njerëzit më kanë ngjitur nofullën: “pacienti me diabet yjor”. Disa të tjerë, që vuajnë nga smira e talentit tim letrar, hedhin shpoti si: Kujdes! Mos iu afro pranë atij, se merr flakë. E mban përmëndësh numrin e urgjencës  së zjarrfikëses?

Tashmë mishi im u tret plotësisht barbarisht nga përcëllimi i yjeve, të cilët po rishohin më në fund barkun e nënës së tyre qiellore, të pajisur me sy letrarë.

Gjithçka që kam shkruar është gdhendur në kockat e mia të ekspozuara.

Jam shndërruar në një skelet njeriu, i mbështetur në pllakën e gurtë të një burimi shekullor.

Dimri po vjen, por unë nuk merakosem, sepse e humba dhjamin, xhaketën mishtore. Flokët e dëborës do të shkrihen menjëherë sapo të bien mbi skeletin tim. Edhe kostumi i vjeshtës do shpërthëjë menjëherë në flakë mbi skeletin tim të ngjizur me yje të letrarizuar. Karkalecat dhe gjarpërinjtë  do të digjen gjithashtu.

Në verë, vërtetë do më torturojë etja. Por edhe ky problem është zgjidhur.

Në piskun e vapës, uji i ftohtë brisk i gurrës shekullore do ta freskojë kufomën time xixëlluese, kufomën time që digjet prej yjesh të letrarizuar, të mbështetur përjetë në kurrizin e tij të ngurtë të ftohtë.