Adem Zaplluzha: Kanë filluar të lehin netët

Adem Zaplluzha

 

Kanë filluar të lehin netët

 

Poemë

 

“Bëni ç’mos kudo Shqiptarë

Të ribashkohemi sa më parë”

(Dhimitër Nica)

 

Imzot

Çfarë po ngjanë sot

Nga cilat shpella po dalin lugetërit

Që po u pengon edhe kali i Juaj

Prej bronzi

Kali po u pengon

Imzot

 

Te sheshi kanë filluar

Të urinojnë lukunitë

Çdo gjë shqiptare

Kinse na qenka tradhti

 

Imzot

Çfarë po ndodhë me dizgjinët

Mos është koha t’i mbathim

Kuajt e luftës

Imzot

Dhe të kalërojmë nëpër çdo cep

Të atdheut të kafshuar

 

2.

 

Imzot

Sa di unë

Mjeshtrit më të mëdhenj shqiptarë

E kalitën shpatën e Juaj

Në zjarrin

Dhe në millin e lotit të atdheut

 

Mbi pesëqind vjet fjete

Mbase ende je duke fjetur

Atdheu nuk është princi i përrallave

Imzot

Por qohuni Ju

Dhe putheni në ballë

Këtë tokë të bekuar shqiptare

Që po vuan si në ndonjë përrallë

 

Imzot

Mua më dhemb shpirti

Kur dëgjoj se dikush na qenka i krishterë

Ose tjetri mysliman

Shqipëria nuk ka fe Imzot

Atdheu im është gjaku

Dhe shpirti i gjyshërve të mi

 

3.

 

Imzot

Kur qante nëna ime

Ju nuk ishit në trojet e Juaja

As kalorësit e nëntokës

Nuk vraponin fushave të Dardanisë

As nëpër shpirtin e kalldrëmeve Ilire

 

Disa kalorës të tjerë

Edhe më të egër kalëruan qençe

Nëpër palcën e dërmuar të atdheut

Ju Imzot

Mbase kënaqeshit

Në sheshin Skënder bej

Kurse nëpër shpirtrat tanë

Lodronin kalorësit

Dhe kuajt e egër

 

4.

 

O Zot

Nga cili planet pikuan dhelprat

Dhe egërsitë e qenve

Kanë filluar të lehin netët

E të tërbohen meteorët

 

Kuajt më nuk hingëllojnë

Imzot

Gomarët i kanë ndërruar shalat

Dhe kalërojnë me potkonj ari

Me potkonj argjendi

Imzot

 

Mua me shumë vështirësi

Po më mbajnë këmbët

Nëpër pantallonat dhe mëngët

E këmishës sime

Përbirohen macet

Imzot

Përbirohen macet e zeza dhe të egra

 

5.

 

O Imzoti i im

Këputi dizgjinët e erës

Thyej njëherë e përgjithëson

Mëgojëzat e trishtimit

Kjo tokë e mjerë ka nevojë

Shumë ka nevojë për pak infuzion

Imzot

 

Kjo është hera e dytë

Që po ju lus o Imzot

Unë nuk kam më kohë

E as durim

 

Një ditë Ju do të na shtyni

Mua dhe miqtë e mi

Do të na detyroni t’i këpusim dizgjinët

E kalit të juaj të fjetur

Imzot

Kalit të fjetur

 

6.

 

Unë jam shumë i befasuar

Me ju Imzot

Dhe me atdheun tim

Ju nuk paskeni asnjë dekoratë

Mbase nuk keni asgjë Imzot

Nëpër rropullitë e bronztë

Po fryjnë erërat e zeza

 

Po frynë një stuhi e acartë

Nëpër jelet e kalit të fjetur

Zgjohuni Ju

Dhe doriu i juaj e përgjumur

Askush nuk fle pesëqind e më shumë vjet

Koha është Kryezoti im

Të zgjoheni

Të zgjoheni Imzot

Njëherë e përgjithmonë

 

7.

 

Nuk di më

Edhe sa herë do të Ju vrasin

Këputni frerët e vdekjes

Nuk i thonë jetë kësaj

S’jetohet mbi kalin e përgjumur

O Imzot

Nuk është kjo mënyra e jetesës

 

Më duket se edhe Ju harruat

Se si vdiste shqiptari për atdhe

Më mirë i vdekur nën dhe

Se sa i fjetur në bronz

O Imzot

 

Mbase edhe kali i juaj e ka humbur durimin

Për çdo mëngjes hingëllon

Hingëllon

Dhe gjëmon si lufta

Imzot

 

8.

 

Ne jemi në Ballkanin e trazuar

Ku netët fillojnë të çeta

Kurse mëngjeset

Zgjohen të tërbuar lugetërish

U përngjajnë djajve të Ferrit

 

Edhe ndryshimet më të vogla atmosferik

Ndikojnë në mendjet e njerëzve

Herë vijnë shirat me uturimë

E herë bubullimat

Me kërcitje topash të ndryshkur

 

Shkundi pakës jelet e kalit

O Gjergji im

Shkunde pluhurin e së kaluarës

Se truri dhe shpirti

Na kanë zënë një myk të verdhë

Nuk po mund të marrim frymë

Prej mbeturinave të kohës së sotme

Na i kanë zënë udhët o Gjergj

 

As arkeologët nuk po e kuptojnë

Ndryshkun e millit

S’e lëshon dot shpatën të vringëlloj

Nuk e lëshon dot shpatën

 

Këtu po vringëllojnë

Vetëm zërat e kufomave

Dhe historia e sëmurë

O Imzot

 

Ka kohë që mbi qiellin e vrarë

Na kanë vdekur daullet e kushtrimit

Askush nuk po u bie kambanave

Sa është e trishtueshme kjo heshtje

O Atë

Sa qenka e trishtueshme kjo vdekje

O Gjergj

 

9.

 

Zgjohu bre burrë

Te ne fëmijët flenë deri vonë në mëngjes

Kurse Juve Ju zuri akshami

Zgjohu dhe qoi nga kjo letargji

Patërshanat që janë lëshuar

Në gjysmë shtiza

 

Lëshoi nëpër korijet brigjet

Dhe sukat e atdheut

Dizgjinët e kalit të përgjumur

 

Lëshoi frerët o Imzot

Dhe jepja këngës majëkrahut

Këndo edhe njëherë

Mu ashtu

Siç ka kënduar gjithmonë shqiptari

 

Zgjohu bre burrë

Mjaftë fjete

Nuk mund të të mbajë as kali më

Ju neve na duheni i gjallë

E jo i ngrirë në bronz

O Atë

Jo në bronz

Ku mund të urinojnë djajtë

 

10.

 

Çohu bre burrë i dheut

Si në kohën e Gjergj Elez Alisë

Shëroi plagët e mëmëdheut

Çohu edhe njëherë

Se përvajshëm po dëgjohen

Vajet e nënave

Dhe vajet e kuajve të luftës

 

Nëntëqind vjet u bënë

Që po hingëllon kjo plagë

Çohu bre burrë i dheut

Çohu edhe njëherë

Vringëlloje atë shpatë të zjarrtë

Mbi koka të çmendura ballkanike

Çohu bre burrë

Njeriu s’lufton për fe

Por për atdhe

 

Unë dëgjoj

Për çdo ditë dëgjoj zërat

E thirrjeve të lashta

I dëgjoj zërat e thikave

Kuajve dhe të njerëzve të gjakosur

 

I dëgjoj

Thirrjet e pandalshme të Atdheut

Shpata dhe patërshanat

Veç kanë dalë në bejleg

Ku me padurim të pashoq

I presin luftëtarët

Presin që kali i juaj prej bronzi

Të zgjohet nga ai gjumë i bronztë

O Imzot

 

(Prishtinë, 16 gusht 2013)