Editorial » Shkreli
Frank Shkreli: Çfarë ka të bëjë Konstandini i Madh me viktimat e komunizmit në Shqipëri?
E merkure, 15.08.2012, 07:38 PM
ÇFARË KA
TË BËJË KONSTANDINI I MADH ME VIKTIMAT E KOMUNIZMIT NË SHQIPËRI?
Nga Frank Shkreli
Disa ditë
më parë, në njërën prej gazetave shqiptare lexova artikullin e Zotit Pandeli
Majko të titulluar, “Mos harroni Konstandinët!’’, në të cilin ai për herë të
parë si individ dhe me sa di unë, i pari përfaqsues i Partisë Socialiste
që flet për viktimat e komunizmit në Shqipëri. Megjithëse që në
fillim të shkrimit, Zoti Majko shpreh qartë dyshimin e tij nëse ai është
personi i përshtatshëm që duhet të flasë për këtë çeshtje, pasi thekson të
kaluarën komuniste të familjes së tij, mua m’u duk një gjë pozitive që më në
fund, një politikan i njohur si Pandeli Majko, për më tepër një
ish-kryeministër i vendit dhe tani anëtar me influencë i kryesisë së Partisë
Socialiste të Shqipërisë merr guximin të flasë për herë të parë, për nevojën e
kujtimit të kundërshtarëve të regjimit komunist. Ai shkruan se “E
ndiej detyrim njerëzor për të folur për një ‘temë’, që në fakt është një
tragjedi. E kam fjalën për varret e humbura të kundërshtarëve të regjimit
komunist.’’
Për më
tepër, u kënaqa për këtë shkrim sepse në të kaluarën Zoti Majko dhe kolegët e
tij, për çuditëri kanë folur ashpër në lidhje me të ashtuquajturit
“kolaboracionistë’’ dhe “surretër’’, duke iu referuar viktimave të komunizmit
dhe pasardhësve të tyre. Zotin Majko e kam takuar disa herë, dhe
sinqerisht, çdo herë më ka lenë përshtypje të mirë, si njeri dhe si politikan i
arsyeshëm, për aq sa mund të gjykoja unë. Prandaj shpresova që duke
lexuar artikullin në fjalë, gjykimi im për Zotin Majko, si njeri i arsyes, do
të vërtetohej. Por duke vazhduar leximin e artikullit, dhe duke shpresuar
se kishim të bëjmë me një shfaqje të sinqertë të mendimeve të Zotit Majko mbi
këtë “temë’’, siç e quan ai, filluan që në mendjen time të lindin pyetjet, pse
e shkruan ai këtë artikull tani, pas 20 e sa vjetësh tranzicion dhe pse dy tre
muaj para festimit të 100-vjetorit të pavarësisë, ai bën thirrje për të mos
harruar “konstandinët’’ në këtë jubile kombëtar. Fatkeqsisht, pasi
mbarova së lexuari artikullin e Zotit Majko, erdha në përfundimin -kundër
shpresës time për një deklaratë pozitive- se kjo nuk ishte një thirrje e
sinqertë, por ka të bëjë gjithçka me politikën e tanishme
shqiptare. Ka të bëjë më shumë me kritikat, vend a pa
vend, të Zotit Majko ndaj përgatitjeve që po ndërmerr qeveria aktuale për
kujtimin e 100-vjetorit të pavarësisë. Si e tillë, deklarata e
Zotit Majko e humbë sinqeritetin e saj. Nuk është hera e parë që
politika shqiptare në përgjithësi i përdorë viktimat e komunizmit si një top
futbolli, për interesa të përkohëshme politike e partiake. Për këtë
janë fajtorë të gjithë.
Zotërinj
të ndershëm, kujtimi i viktimave të komunizmit nuk ka të bëjë as me Zogun as me
Konstandinin, mund të thuhet madje as me 100-vjetorin e pavarësisë, pasi këjo
është një “temë’’ që është dashur të debatohej e të diskutohej - sinqerisht dhe
publikisht - shumë më heret, ashtu siç kanë bërë të gjitha vendet
ish-komuniste në Evropë, gjatë 20-vjetëve ç’prej rrëximit të komunizmit.
Kujtimi i viktimave të komunizmit ka të bëjë me ruajtjen e një historie
vuajtjesh, persekutimesh e vrasjesh të njerëzve të pafajshëm – kryesisht të ajkës
së kombit shqiptar të asaj kohe - vetëm e vetëm sepse siç thotë edhe Zoti Majko
në artikullin e tij, “u vranë pse mendonin ndryshe, apo edhe pse luftuan që
Shqipëria të ishte ndryshe’’.
Më vjen
keq të them por thirrja për ngritjen e një “Mur Kujtese, për të gjithë ata që
mendonin ndryshe’’, nga ish-Kryeministri Majko, ndoshta me qëllim të mirë, por
nuk më duket e sinqertë për arsye të kohës në të cilën bëhet dhe nën rrethanat
politike të tanishme, duke marrë parasyshë marrëdhënjet pozitë-opozitë. A
mund të ngrihej një ‘’Mur’’ i tillë mbrenda dy tre muajshë?
Megjithëkëtë,
unë mund të jemë gabim në gjykimin tim ndaj sinqeritetit të Zotit Majko dhe të
gjithë politikanëve të tjerë shqiptarë, të të gjitha rrymave politike në vend,
që nga hera në here flasin për këtë “temë’’. Por, në mungesë të provave
të sinqerta nga politika shqiptare e 20-vjetëve të fundit, në lidhje me
kujtimin e viktimave të komunizmit në Shqipëri, unë do të sugjeroja që
serioziteti në lidhje me ketë “temë’’ të tregohet disi ndryshe, dhe jo
vetëm me deklarata, ‘’me botime dosierësh’’ dhe me ‘’lajme protestash të
përndjekurve politikë’’. Anë e mbanë Evropës ish-komuniste janë
ndërtuar përmendore, janë miratuar ligje, rezoluta dhe konventa ndërkombëtare
në lidhje me krimet e regjimeve komuniste, duke sjellur si rrjedhim njëfarë
pajtimi shoqëror. Parlamentet e shteteve të ndryshme, përfshirë
edhe Parlamentin Evropian si edhe Këshillin e Evropës, në shumë raste kanë
deklaruar dhe kanë aprovuar ligje dhe u kanë bërë thirrje shtetev ish-komuniste
që të përballen me historinë e ideologjisë komuniste si edhe me krimet e
kësaj ideologjie totalitare kundër njerëzimit. Këshilli i Evropës
ka thënë se ri-shqyrtimi i historisë së pas Luftës së dytë Botërore është i
nevojshëm dhe i doesmosdoshëm, ashtuqë historia të mos përsëritet.
Gjithashtu,
Deklarata e Pragës e vitit 2008, “Mbi Nërgjegjen Evropiane dhe Komunizmin”, e
nënshkruar nga një numër intelektualësh evropianë, përfshirë edhe të ndjerin
Vaclav Havel, u bën thirrje shteteve ish-komuniste të pranojnë
përgjegjësinë për krimet e bëra gjatë periudhës së komunizmit, dhe u kërkon
parlamenteve që të njohin krimet e komunizmit si krime kundër
njerëzimit. Ndër të tjera, Deklarata e Pragës gjtihashtu bën
gjithashtu thirrje për një debat efektiv e publik dhe thotë se shumë prej atyre
që kanë kryer këto krime nuk janë përballur me drejtësinë.
Artikulli
e ka rëndësinë e vet pasi mund të jetë deklarata e parë e një udhëheqsi të
Partisë Socialiste në lidhje me ketë temë. Shpresoj që artikulli i
ish-Kryeministrit Majko mbi këtë “temë’’ të shërbejë ndoshta për stimulimin e
një debati të sinqert e publik – në radhët e Partisë Socialiste dhe më gjërë -
pasi mos-ndërgjegjëja dhe mos sinqeriteti ndajë një çështjeje kaq serioze siç
janë krimet e periudhës komuniste, jo vetëm në Shqipëri por në nivel kombëtar,
do të mbetet një barrë e rëndë për brezat e ardhëshëm.
Në fund të fundit, përmendoret dedikuar viktimave të komunizmit janë të rëndësishme për kujtesën, por po të pyesnim viktimat e komunizmit, unë besoj se ata do të ishin shumë më të interesuar në të vërteten dhe në nevojën për një vlerësim të kësaj historie nga pikpamja morale, ligjore dhe politike, sepse përsëri sipas Deklaratës së Pragës, pa “përcaktimin e së vërtetës dhe rivendosjes së kujtesës, nuk ka as pajtim në shoqëri’’.