Dy poezi nga Adem Zaplluzha

Adem Zaplluzha

NË MAJAT E BALADAVE

Ky kor këndesash

S’di të ndalet askurrë

Era i shtrembëron nofullat

Në majat e plepave

Frika i konverton gjethet

Nën këmbët e lakuara të urës

Ende flenë zogjtë e natës

Asnjë kalimtarë s’ndalet

Të pi një gllënjkë ujë

Nga gjethet e kalbura

Kjo erë e flamosur

Po i kafshon mollët në degë

Teposhtë malit zbresin

Kolonat e ujqërve

Duke kafshuar

Koren e dheut

Gllënjkat e trishtimit

Nuk ndalen dot

Kambanat s’e pushojnë vajin

Diku në majat e baladave

Lindin shpresat e Atdheut

QAFA E PLAGOSUR E DITËS

Kur nuk kanë se çka të bëjnë njerëzit

Pyesin për të rreshurat

Çafkat e sëmura

Nga flokët e thinjura të reve

Këpusin nostalgjinë e shiut

Dita si çdo herë

I bie daulleve të luftës

Deri sa daulltarët flenë

Nën hijet e mështeknave

Heshtin serenatat e mbrëmjeve

Dikurë vonë

Kur dielli ikën nga majat

Hijet zbresin ta shuajnë etjen

Në  rrënjët e Atdheut

Dëgjohen thirrjet e lashta të Lekës

Ushtarët dhe prostitutat

Shndërrohen në melankoli

Gjeneralët i këpusin  paletat

Nga qafa e plagosur e ditës

Pikon rrëshira e trungjeve