Nimfa Hakani: “Kosova”!

“Kosova”!

 

Një  Emër  për vajzën time!

 

Nga Nimfa Hakani

 

Babë,

Ti doje që “Kosovë”

t’a quaja time bijë

Kur,

më Prill 81

vajzat e djemtë  e Kosovës

për lirinë e saj u ngritnë

e  unë shtatëzanë isha

me të dytin fëmijë.

 

Nuk të kundërshtova,

për respekt,

dhe,

përse s’e dija ende,

gjininë e fëmisë,

Por vajzën,

në qoftë se fëmija,

në bark  të tim e till ish,

emrin “Kosovë” t’i jepja   ,

dëshirë nuk kish!

 

Dhe dita erdhi,

dhe vajzë ish vërtet,

Shumë emra,

u dhanë,

nga të gjithë  ata,

që në këtë ngjarje të vecantë,

donin të ishin pjesë.

 

Dhe   ti babë,

përsëri,  më autoritetin tënd,

me zë pak të dridhur kërkove,

(ti e dije që një kërkesë,

 e pazakonëshme ishte),

që unë “Kosovë”  t’a quaja,

atë qënie të njomshtë,

që botën ende,

s’ishte në gjëndje,

t’a perceptonte.

       .   .   .

Libra,

unë  kisha hulumtuar,

që kur ende isha,

vajzë tepër e re

emra të vecantë kërkoja,

për të ardhëshmit,

fëmijët të mij.

Dashuri,

të paspjegueshme kisha,

për ato qënie ,

që  pjesë e mishit tim,

një ditë do të ishin

kur unë ende nuk dija,

se si një fëmijë vinte në jetë!

 

Për djalë, emrin,

e kisha gjetur ,

që në klasë të tetë,

“Ergysi”  i Bilal Xhaferrit,

në shpirtim tim,

përherë kishte mbetur.

 

Por asnjëherë e kënaqur,

s’kisha qënë,

me ndonjë emër  vajze,

për një bijë,

 që vetëm,

 në ëndrat e mija jetonte.

       .   .   .

Kur shtatëzënë,

me fëmijë të parë isha,

një ditë,

 në fund pranvere,

tek ju për vizitë,

Babë unë erdha,

Gladiolat shumëngjyrëshe,

në lulëzim kishin shpërthyer,

në të dy anët  e rrugicës

 përpara shtëpisë.

Ndalova një copë herë,

shpërthimin  pranveror,

të admiroja

dhe dilema ime, më në fund

lehtazi,

në cast u zgjidh.

         .   .   .

Por Babë,

ti me këmbëngulje,

përsëri mu lute,

 këtë radhë me zë të ngashëruar:

Që Kosovë,

Unë kërthisëzën time të vogël,

t’a quaja,

në nderim të tokës së amëshuar

grabitur kaq padrejtësisht,

nga trupi i Shqipërisë së rrënuar!

 

Si atë ditë!

Kurrë më parë,

 për asgjë ti s’ishe lutur,

Si atë ditë!

Zëri kurrë  më parë,  

 s’të ishte tutur.

 

Dhe unë,

u lotova, e me zë pak të lartë,

e  emocionuar,

megjithë zhgënjimin e plotë,

në tënden fytyrë të rudhur,

( shprehja e fytyrës time,

ishte një përgjigje),

E  vendosur ,

me pasion t’u përgjigja:

Jo, Babë!

“Kosovë”  vajzën

Mos më bëj  ta quaj!

Nuk mundem vajzën  ,

“Gjak “ t’a thërras!

Çdo gërmë e fjalës Kosovë,

gjak  të ngrohtë kullon !

Vuajtje të thella,

 tingëllimi i fjalës Kosovë,

 kaq shumë përçon!

 

Emrin tim,

nga mitologjia greke,

mua ma zgjodhe!

Pas “Nimfave të Shkumbinit”,

të Haxhiademit,

ti më pagëzove!

Dhe vajza ime,

një emër të bukur do të ketë,

një emër luleje,

që si lule në Jetë të jetë.

 

Dhe ashtu si ti,

mua më mësove

Kosovën  tonë fort t’a dua,

e në zemër,  thellë t’a mbaj !

 

Ashtu dhe Gladiola ime,

Kosovën,

fort do t’a dojë!

Dhe atë tokë të vuajtur

në zemrën e saj,

ashtu si unë,

Përherë do t’a  adhurojë!

 

Shkurt, 2012