Din Mehmeti: Vajet e shiut (II)

DIN MEHMETI

 

VAJET E SHIUT

 

 

GJITHNJË MË LARG VETES

 

Gjithnjë më larg vetes

Më i përakullt

 

Fjalët s’ më rrinë në gjuhë

Në letër s’rrezatojnë

 

Ikin të ndërkryera e më lënë

Hambar të boshatisur

 

Gjithnjë e më shumë

Po më tërheq zvarrë vetmia

 

Nëpër një pyll të mërdhirë

Pa asnjë zog

 

Nëpër qiell të thinjur

Pa asnjë yll

 

Gjithnjë më i përhumbur

Me hiq

 

 

ARTI I RI I VDEKJES

 

Në botë ka festë

Ngritën zbresin

Flamuj të bardhë

 

Ushtrohet arti i ri i vdekjes

Vdekjes pa dhimbje

Pa lot pa klithje

 

Askush s’ka

Ku të fshihet

Nga vetvetja

 

 

VETMIA IME E SHKALLUAR

 

Mbi kokat tona të përdyllura

Mullinj të tërbuar bluajnë

 

Toka varrezë kolektive yjesh

Në qiell vriten mes veti rrufetë

 

Rrugët pështymë e zezë

Shpresat mizorisht japi shpirt

 

Vetmia ime e shkalluar

 

Maj, 1999.

 

 

GJAKU I DRITËS

 

As vet s’e di ku po shkoj

Në këtë natë që ulërin

 

Rrugët më çojnë zjarrishtave të mendimeve

E më kthejnë në hiçin tim të moçëm

 

Tash e di se humbjet

Nuk janë krejt humbje

As fitoret krejt fitore

As unë krejt unë

 

As vet s’e di ku po e thyej qafën

Në këtë natë më të zezë se korbi

 

Rrugët më çojnë në varrezat e shpresave

Ku pëlciti edhe shkëmbi

E më kthejnë atje ku shkelet gjaku i dritës

 

Gjakovë, 28.03.2010.

 

 

JETA JONË KOLLITJE

 

Kur flas me mikun tim

Në telefon ia përcjell

Fjalët duke u kollitur

 

Duke u kollitur

Më përgjigjet edhe ai

 

Telefoni mezi merr frymë

I fshin djersët

Edhe ai kollitet

 

Qielli ngjyrë hiri

Toka në buzë të dimrit

 

Jeta jonë kollitje ...

 

 

UNË DHE FJALËT

 

Herët fillova t’i bluaja

Fjalët e mia

E prej tyre të bëja hi

 

Rrugës vdisnin nga pagjakësia

E m’i braktisnin ëndrrat

Për një botë tjetër

 

Nuk gjenin dalje nga terri

As urë për të kaluar lumin e gjakut

As gacë në hi për ta ndezur zjarrin e jetës

 

Fat e pata të më gërryente nata

Si qeni i uritur eshtrat

 

Herët nisa t’i digjja fjalët e mia

E më flakën e tyre të shkruaja

Emrin tim në fletën e kaltër të qiellit

Të mos vdesin shpresat

 

Gjakovë, 2010.

 

 

PAMJE E TRISHTË

 

Qielli saç i nxirë

Toka pa ngjyrë

 

Mezi marr frymë

Ditët po ngrijnë

 

Frikë ...

 

 

EMRAT PA NGJYRË

 

Ëndrrat e fjalëve digjen

Xhepat e mendimeve ngrijnë

 

Emra pa ngjyrë

 

 

KUR VETËM ISHA

 

Një natë kur vetëm isha

Ndjeva një gërryerje në dhomë

 

U ngrita e shikova në çdo skutë

Rreth dritareve nën shkallë kudo

Kot asgjë

 

U shtriva në krevat

E fillova të mendoja

Kur papritmas përsëri zhurma

E gërryerjes edhe më e fuqishme

 

U enda nëpër dhomë si i çmendur

Derisa më në fund e kuptova

Se gërryente vetmia

Si qen i zi eshtrat e gjuajtura në rrugë

 

 

IKJE NGA VETJA

 

Shikime të gjarpërinjtë

Fytyra të akullta të përbishura

Buzëqeshje të egra

Dashuri të ftohta

Pa ngjyrë pa zjarr gjak

Urrejtje të zgjuara te secili

Ikje e vetes nga vetja

 

 

ASKUSH S’ DI CILI ËSHTË

 

Mendimet janë kthyer përmbys

Dhe vdesin mjerisht

 

Në Sheshin e Hyjnive

Dashuria vetëvritet

Pa lot pa klithmë

 

Njeriu tek njeriu

E sheh terrin e dritën e vet

Dhe nga vetvetja ik

 

Askush s’e pranon

Se është ai që është

 

Varrezat e mendimit

Po shtohen çdo ditë ...

 

Gjakovë, Mars, 2009.

 

 

MEDITIM I VERDHË

 

Shtëpia ime buzë rrugës kryesore

Natë vetëm në ballkon

Veturat shkojnë e vijnë

Me shpejtësi marramendëse

Njëra m’i merr duart

Tjetra këmbët

Pastaj mendimet gëzimet

E më lënë një zhurmë të egër

Që vdes shpejt

Nata derdhet ngadalë në gjumë

Ndërsa unë pres të më kthehen

Pjesët e marra

E në pritje tjetërsohem

E shikoj veten në pasqyrë

Tmerr ik nga vetja