Neki Lulaj: Për At Zef Pllumin

Neki Lulaj

PËR  AT ZEF PLLUMIN

Natë Dhjetori, pa zjarr në vatër,

pa një kalli pishe në kasollë,

sa më mundon vetmia sonte,

guri i atdheut në ëndërr më mundon.

Ulurojnë bishat mbi varre,

s´kam fenerë as qiri mbrenda,

armiqtë zgërdhihën në prita dhe në kampe,

nëpër qeli  me gjak shkruhën legjenda.....!

Një trokitje  më vjen nga porta,

se ç´ma ngritë Adrenalinën mua;

A don miq o i Zoti i shtëpisë,

Jam At Zef Pllumi, i Shqipërisë.

Bashkë me hënën e yjet n`këtë acar,

përjetimet e mia do t’i qëndisë,

jam një Murg,i dërguar nga Perendia,

që kam hjekëur të zinjtë e Ullirit.

Plagë në shpirt, më hapi murgu,

mall lirie të shkruar mbrapa telave dhe grillave,

duke rrezistuar,me qëndruar si njerëz,

nga regjimi monist njeriu u trajtua si shtazë në kafaz .

Zemra dhe shpirti mu lëndua,

nga ajo përiudhë e mundimeve, uri, lak, plagë  e gjak,

liqeni i vuajtjeve kurrë,s`do ti shtjerrë përjetimet,

At Zef Pllumi,gjithmonë shëndritë si kandili në çdo konak.!

Më bëhet, se në heshtje më përshpëritë,Zefi,

kurrë mos e përjetosh ferrin i gjallë e mundimin,

me sy kurrë mos e pafshë kriminelin as krimin,

se çfarë përjetuam n´atë kohë nëpër burgje e internime.