Kulturë
Ilir Paja: Cikël poetik "Krahë ere"
E diele, 24.10.2010, 12:22 PM
Ilir Paja
Cikël poetik "Krahë ere"
.Cigare thinjëdredhur
Bleu paketë cigaresh im atë
Në një nga mbrëmjet e tij, në darkë.
Cigarja në tavëll rënkoi pa
dhimbje si insekt,
cigare thinjëdredhur ke prush
zbardhur, flaka ruan ngjyrën
për gjakun, e kuqja në trup
agon thinjat para diellit.
31. Atë, bir, atë
Erdhe me lindjen.
Im atë shkëmbi.
Vala... jam.
E njoh tim atë,
dallgë ëndërruese.
Tani, unë guri lodhem me
gulshe dallgësh.
Qielli mbi supe,
shtrati që nëna ribënte.
Ati im, ndjek hënat përhershëm.
Unë yjet shpëtoj në përrallë.
Jam at’, lindur bir at’.
32. Kur shtyhen gjethet
Fëshfërijnë në thjeshtësi kujesh – gjethet.
Të rënat, mortet pa kurorën lot.
Era anije qiejsh diku fundoset.
Njeriu ndien trupin që kërkon
klithmën tjetër njeri
për ndihmë.
Shtyhen gjethet.
Rrugina, kthesa, bordura ere,
këta nëpunës me mëditje
s’ndiejnë mort gjetherënash.
Janë përtypje posterësh në pushtet,
a premtim i vdekur pa lindur?
Kërkojnë lejekalimin për në shpirt.
shtjellat e tyre të papesha.
Shajni ku lajmet ndehen në degë zogjsh.
Shtyhen gjethet.
Ç’donjëra pëllëmbë e degës me ëndrrën vozit
të takojë erë të pëllëmbta.
Cila do ta shohë sy më sy tjetrën
erë gjethja, gjethja e ertë?
Ku janë trupat e tyre tani
në këtë verbëri?
33. Ecje mbi det
Shkriftohen valët me erë,
zëra horizonti.
Paqja kridhet me kthimin.
Bregu ndritet prej fatbardhësisë
së valëve..
Gurgullimë përqafimesh ndjesohet
nënvalë.
Reja-lajmi i bujshëm;
Thashethemnohet për çdo
litar shiu.
Jodi kripos mushkëritë,
të ruajë freskët puthjen
për qiellin.
34. Etyd
Kjo buancë deti ngre në fluturim
pulëbardhat, anije fëmijësh.
Kjo erë deti, vela etërish,
horizonti, ky soditës në
kujtesë.
35. Qielli në ditëlindje
Mbrëmja, tortë me qirinj yjesh.
Qielli ka ditëlindjen.
Jemi të gjithë,
gjithnajë njerëzish, kometash.
Fryjmë tortën me mushkëri zotash,
Ushtri erërash.
S’kuptojmë sa qirinj shuam
Qielli nuk rrëfen moshë...
Veç Hëna ra, një gishtlëpirje torte.
Yjet në ikje feksën gjumjen.
36. Cohë qielli
Vajza pyet për ngjyrat.
Meditoj, fjalët ta përkëdhelin
Në cicërimë vargjesh.
Përbindëshi më i bukur thellësish
Qiej tokash, metafora.
Cohë e qielltë.
Uroj mos t’përhumbë vetëdijen
Në lavatriçe, kur gruaja
dremiti me telenovelën.
E shamitë cohë qielli,
Ka yllin e vet.
E dhurova brenda kafazit
Zog.
Shpendthi këndon sa unë,
ikanak nisem te vajza ime.
Ngjyros dhe unë pemën 30-vjeçare.
Lis, pishë, bredh.
Pylli i cohës prej qielli
Nuk kryqëzon me zjarr dheu veten.
37. I fundmi në qiell
Retë u rrahën nga era në qiell bosh.
Hëna vetpërtypi gjysmën e saj
krimbur me errësirë.
Koha plaçkë lufte e pambarimtë.
Zogjtë topuzë që me cicërimat
zgjatojnë teh shpatash.
Era oshëtin për shkëndijën
vetëtitëse, qiellin të shohë
Kalë me patkua resh.
Pemnaja u var laknyjelidhur
që me kërcinjtë.
I fundmi Krijuesi,
Pa vraga plagësh.
38.Kutia e zezë e qiellit
Në fluturim avionët dalin
nga zgavra horizontesh.
Motorët bluajnë qiell,
gatuajnë bukë resh.
Ajri është i lirë.
Zogjtë në garë me uturimë
Dhimbje mitesh.
Mitet tromaksen prej lartqiejve.
Sqep i avionit u thye
në fluturime padukjesh.
Qielli, hershëm dritarekrisur.
Muzgu mbështolli ditën në kuti
Pas harrimit për trupin metalik.
Thasët e najlonit i frymë tullumbace
të mbledhim cifla nga kuti e zezë
e hapësirës.
Vijat e bardha të pistës
marrim sërish fluturimeve.
I shtrijmë në qilima fluturues,
për paqe me qiellin.
39. Krijomë
Jo prej fillit të fillimeve
në dritë, kordonin e kërthizës
sodisja mes gishtërinjve
të tim eti.
Tani më shfaqet në ylber
të së mbrames jetë.
Pret...
Krijomë! Fashë petale lulesh
dhe qendisur me vesë, xixëllonja pranvere.
Të mjekoj dëborën e kuqe
nga plagët e drerit.
Në krijimin e të gjitha krijimeve.
Hapësira, pallto e Krijuesit.
Unë – kopsë.
Heshtje trokitjesh falja.
Dy vrima kopse, ku gjilpëra
Tejshkohet lot moti.
Peri, damarë gjaku prej gërvimës së muzgut.
40. Krahë ere
Era ka krahë pëllumbi
natyrën mbars në dhembje
gazdëshira nënë.
Kur vramendet nën tinguj
të vet,
kapitet në qeti motesh.
herë qerthullohet nën
bashkëtingëllore e rrathët hon
veshi ta veshë.
Era
Vrulltas si spirancë.
Grushtin thyen mes rrënjë pemësh.
Era dhe ecja ime vrinkthi,
Renë dhuron shalë,
krahët vozitin të erta,
por sytë shtegtojnë të parët.
Horizonti ylbere ngjyrimesh loti.
Era – veç puthja mallshtrënguar
Dashurojmë ne...!
E qielltë kjo orkestër harqesh shpirti.
Dashuri ere, fluturimthi
Dëshirojmë veç përqafime, puthje
ngjyer me pluhur resh.
41. Mjegulli
Në hi zjarresh nëntoke,
gjethet fshehtësisht ëndërrojnë
magjinë e të kthyerit zogj.
Net-ditët puthen pa mburrur gjininë.
Era humbet rrugëtimet e vetvetes nën
Këtë mjegulli.
Nëna rend pas fëmijës si qielli pas stinës.
Mjegulli...
Tunel ku frikemi në çdo shembje
Erëra gjethesh,
çukitje zogjsh,
puthje ere qiejsh.
Terri kërkon ndjesë.
Në mjegulli gjithnajat janë
jetimshëm qiej pa gjini,
nënë - baba çfarë është?
Qiejt modernë ngjyejnë retë
me thonj.
Mjegulla, natë verbuar nën ditën.
E ruaj ortekun e radhës,
kur rrugnaja mendim - shtëpi s’është
vetmi me mua mallin.
42. Mbrëmja
E burrtë sonte nata.
Hëna vendosi të kositë yjet,
Ky drapër që pret skuqjen qiellore.
Qielli gjithhershëm mbjellë.
Yjet ortekë të prushtë…
Hënës trimëria iu flashk
Muskuj Donkishotë…
Një yll u këput,
drapri u harkua edhe më.
Veç mbrëmjes i preu rrënjë të thara.
Çdo yll kupton se Hëna është
qiell skalitur mermerësh…
43. Dhembja
Rrëkëllen pikëllimin e drurit.
Sëpata që e preu farkëtoi krahun
Në kovaçanë.
Zemër e patruptë pulson angshtëm
Si era pa erën qytetërim.
Dhembja i dhurohet krahut tjetër
të fluturimit.
Ilir Paja
Cikël poetik "Vjeshte e ve"
14. Vjeshtë e ve
Vjeshtën i dashuri vetmoi,
atëherë kur duhej... s’duhej me erën.
Gjethet verdhur eshtake nisën puthjen me shiun.
I dashuri mendoi: veç erën – këtë dhuratë njohjeje
Me sendet e tjera s’do t’ia marr!
Vjeshta e ve shkapet gjithë dyert e erës njëherësh.
Gjithnjerzinë dyherësh.
Gjithnajat përdita të vetmen here.
Nata vetevjen pa stinët
Në prag zhgjëndrrash ka një vjeshtë të ve.
Muzgun e ngriti për jastëk,
Vjeshta degët të djegë për floknajë.
Veç hiri natës u ngrit në eter,
Vjeshta u ngjye me hire t’pagjëkundta,
Natyra s’ka varre,
Vjesht’ e ve dhe një mall tjetër
Vetmuar, heshtja e kudondodhur
Një puthje – dhe i bukur.
15. Ag vjeshte
Qiellit ia pamë muskujt në kryqëzim.
Vjeshta kacavirret nëpër litarë shiu,
Këta qerpikë lotuar, qielli i mbrujtur
me mall lartësish.
Vjeshta – kjo vashë gjethnajash e jonesh
Ne prekim veç pëllëmbët e gjetheve,
janë miqësi të xhelozta...
Era nuk zbret e para në ag dite
Pa u puthur njëherësh
Gjetheve në degë vjeshtash.
16. Faji i Hënës
U përvodh këtë mbrëmje
brenda qepallës ngrënë
Me syrin fshehur…
Mes floknajës ku nata
Duar ka rrugina Hëne
Enë gjaku ëndrrën pa frikë
E zënë në faj pret vetëpërtypjen
Angështuar agut.
Të plagoset para Diellit.
Netëve gjahtarët e nuhatin
Plagën e gjahut të cofur
Heshtja natë e hënës – ëndërr fjetur.
17. Natë terrinë
Tis i mugët, retë eren për
fole me frymëmarrje balonash,
bonjakë zogjtë,
atdheu, i vetmi fluturim..
Qielli, hershëm, gjithshëm
dritarethyer.
Ftohem, u ngjirrem cicërimtha
shpendarakëve
kërcimtar si fluturimi?
Ç’mure shirash ngre vjeshta!
Era, hamallshëm s’shpinon
deri në fund të shtegtimit
orenditë vjeshtore.
Veç malli hedh mbi shpinë
të syve – qepallat, këto dy
tise muzgargjend.
Horizonti djersin hapësirë dhomash.
Prej saj njeriu hijeshon hijen
vetmi e paprindër.
Ç’mure vjeshtë e erët!
Njeriu jetëson të tashmen,
jetën etyd të pangjyrët.
Shkimet i pakohë mëngjesi.
E nesërmja, tërheq zharg
Një djep bosh
shpresash të palindura.
18. Avionët
Të bardhë, në garë me kraharorë mitesh.
Truposur nga enjtja e ankthit lartfluturues
Të gjatë, të jenë maja malit qiej.
Të vetmishëm në pistë,
barkuar nën ngrënie të shtunave.
Njerëzit paketojnë fundjavën,
me dhuratën ikje – palëvizshmëri.
Veç këtë ditë pasagjerët atje lart
të nesërmen horizont urban ndjekin në kërkim.
Gjatuar, bardhor, qepallfjetur.
Kur gjumi ulje u prishet.
Njerëzit në bark s’mendojnë se
në sedilje janë ende pa u zgjuar
hojet e mushkërisë së tij.
Dhe perdet qepalla ngrihen vetë
kur mëngjesi, netët ngjiten shkallëve pasagjerë
(Të vetmit janë, kuptojnë, frymëmarrjen
e tij – ky horizont i metaltë
veç sërish njeriu “fshihet” në bark të tij)
Atje, jashtuar n’shi,
mite kapur nga përgjuesit radar – këta
gojë qiejsh.
Nën shi, jashtë atje, kulla vrojtimit.
Promete kohor, zjarret ka mbjellë
në dy etërit e tij, tokë e dritët.
Avionë – rrëpira, a tatëpjeta qiejsh?
Uturimshëm krahët ajrit i vënë flakën.
Horizonti – pasagjer në këmbë.
Kurrë, as avionë, perëndi,
legjione zogjsh s’pret ta marrë.
Qielli – garderobë ku vetë
avionët fshihen në xhepa
jete, përtej jete.
Horizonti – përjetësi, pret kthimin
i mjaftojnë çorapet e reve
të mos i duket e përtejmja
lëpirës kohe…
Avionë, rrëqetheni zbritjeve
sikur reja do takojë
atin e dherët.
Por avionët klithin mallëngjyeshëm
vdekja në qiell shndrit zgjuar,
njeriu s’ka veten vetmi.
Avionët, sqetull derë nën krah
kyçen frymshëm.
Qeti, fshehtësi e lajmët ngjitja tyre.
Dhe pse asnjë prej tyre s’ka
turirin dredharak kalë i Trojës.
Janë qepalla qiejsh.
Stjuardesat sfilatë ku era
lë trupin zbuluar.
Pasagjerët luzma shikimesh të paturp
Bëhen zotër të frikës…
19. Kafe me “dyer të mbyllura”
Kafe mëngjesi s’mund të jetë
shtryllur ekspres dielli nëpër qiej.
Kafe në këpucë pa lidhëset
as çorapet (modë në të zeza)
s’mund të djersinë mbi tokën e vestë.
Kafe – reja, shiu,
ajri i surb të dyja njëherësh
a reja mes vetes dhe shiut
surb ajër smog?
Dy miq në tavolinë...
Kafeja më parë, pastaj atdheu
uji është falas.
Njeriu në filxhanin tjetër,
ardhur zhveshur pa tabletat e sheqerta.
Facebook
Twitter
Google+
Digg
Artikuj te tjere
Gallery
