Cikël poetik nga Sejdi Berisha

P o e z i

 

Sejdi BERISHA:

 

 

NË QOFTË SE MË ZË GJUMI

 

Nëse ndonjëherë gjumi më zë

Më zgjoni me këngën e vashës

Më spërkatni me djersën e babait

Më trembni me historinë e gjyshit

Me përkëdhelni me gjirin e nënës

 

Nëse ndonjëherë flejë

Mos më lëni në gjumë

Se në shpirt kam djegësi

Kur të më zgjoni

Thuani

Kjo ëndërr ishte

Nëse ndonjëherë më zë gjumi

 

 

ÇUDI SI ERDHI KOHA

 

Çudi si u linda shumë para kohe

E, vonohem duke kënduar

E, vonohem duke ecur

E, vonohem duke kërkuar gjurmët

Vonohem duke radhitur shkronja

 

Çudi si erdhi koha

Para derës së panjohur qëndroj

Derë ferri ndoshta

Por jo se jam vonuar

 

Çudi si u linda shumë para kohe

E, nuk ecin dot minutat

Gati e kam zbuluar

Pse...

 

 

MOS MË LËNDO ME NGJYRËN E VERDHË

 

Të lutëm

Sërish ngjitu në kurorën e lisit

Mos më lëndo me ngjyrën e verdhë

Ngjitu dhe së paku valo e tillë

E vetmuar në lis

Se ma kujton lotin e pritjes

 

Nëse vjeshta të detyron

Bukurinë ta rrëzosh

Ta plandosesh në tokën e etur

Atëherë përqafoje trungun

Se i ka rrënjët kryeneçe

Sërish të sjellë në kurorën e lisit

Me pamje dhe ngjyrë jeshile

Që ta shton madhështinë

 

Gjeth i lisit shekullor

Mos u hidhëro në stinën e vjeshtës

Edhe ajo qanë për ty

 

Gjeth i lotit tim

Ngjitu në kurorën e lisit

Ose tretu lartë në qiell

Mos i lejo lotët

Histori e dhembjes të bëhen

 

Gjethi im

Të pres ose me prit

Si të duash

Por të lutëm mos ik

Se nuk kam këngë për vajtim

 

 

BALADË ËSHTË VETË JETA

 

A jam baladë unë

E çmendisë së mallit

E hidhërimit të dhembjes

A jam kujtim rruge

Pikturë e çoroditur e jetës

 

Baladë është vetë jeta

Përrallë përrallash

Askush emrin s’mund t’ia ndërrojë

Dhembja e dashuria

Aty bashkë thurin çerdhe

Që shpeshherë foletë i gabojnë

Ato

Dy motra të pandara

Tash

A jam unë baladë

Apo përrallë është jeta

 

 

IRONI

 

Më sjellin ujë burimi

Edhe lot dashurie

Më sjellin edhe lëngë bore

Nektar lulesh

Unë kërkoj kripë

Etjen për ta shuar

Nuk është kjo

As ironi as çmenduri

Por është etje

Që askush s’e di

 

 

PSE ERDHE ME ATË SHPORTË BILURI

 

Pse erdhe pas kaq shekujsh

Sa është plakur madhështia

Sa merimangat ia kanë kapluar fytyrën

Hape shikimin nga ky siklet

Por mos kërko sërish të ikësh

Prapa shtatë bjeshkëve

Prapa të gjithë shekujve

Nëse është kështu

Atëherë këtë mrekulli

Së bashku ta bëjmë

 

Pse erdhe tash

Me atë shportë biluri

Sytë për t’na i hapur

Apo për të na verbuar

Pse erdhe me atë shportë biluri

 

 

AKUZË

 

Kështu ishte

Para njëmijë vitesh

Në këtë karrige mendimesh

Në këtë dhomë

Me dritare të thyera

E tash

Pas dhjetëmijë vitesh

Në të njëjtën dhomë

Në shkronja i ngujuar

Që më akuzojnë

Për maltretimin e bërë

Për tradhtinë që ua bëj

Për premtimet e dhunuara

Të vërtetën për ta treguar

 

Para njëmijë motmotësh

Edhe tash pas dhjetëmijë vitesh

Sikur i ngjaj mallkimit

Athua

Kur mbaron kjo lojë