Poezi nga Neki Lulaj

 TË VARRI I NANËS AJNË

Atë ditë, shiu, kur u ndamë,

rroba e libra ti lashë peng,

një dëshmi se një ditë do të kthehem,

ne gjiun e ngrohët të familjës së shenjtë.

U pehatë shikimi yt ,

tu ngri edhe loti mbi qepallë,

loti tjetër të rrëshqiti faqës,

moment pikëllimi,atë ditë kur u ndamë.....?

U përqafuam fortë atë ditë Nëntori,

Nanë, unë ika kah me panë sytë,

u ndamë në rrugë para dyerve të oborrit ,

mbi supët e mia rendë mu ngarkua dhembja e ndasisë.

Rrugës se drejtë unë,ika me nxitim,

e ty të lashë me buzë në vajë, e zemër të plastë ,

i ligështuar ktheva kokën disa herë,

ti ngele vetëm edhe pse gjithmonë vetmisë ja pate maraz.

Në ndarje më pate thenë , biro kthehu,para deke,

e unë u ktheva,por u ktheva vonë,

erdha pranë varrit tënd të praruar,

Falje të te kërkoi mori e shtrenjëta Nanë.

Neki Lulaj