Hysen Këqiku: Në ty e kam shpirtin (IV)

HYSEN KËQIKU

 

NË TY E KAM SHPIRTIN

 

 

LITAR NË TRASTË

 

Kanuni i hëngri

odat e shkreta

tok me përmbytjen

e çardakëve të mjerë

 

- nusen e fundit

hëna

e mori për rreze

 

fshati

me një thes shekujsh

ia mësyni rrugëve

litar në trastë

 

rrënjët i harruam

nën themelet

e kullave

nën ëndrrat për diku

edhe nën psherëtimë...

 

HISTROIA IME

 

Buzë rrugës së shkretë

një qyp me thesare

 

edhe kalimtarët e verbër

i fusnin duart në të

 

edhe pranë burimit

edhe në breg të detit

nëpër udhëkryqe

rrokullisej qypi arkaik

 

të gjithë merrnin

po, ai nuk shterrej dot

 

Merrni, merrni

-bërtiste orakulli

në të paska për të gjithë

 

Dhe merrnin, me pangopësi

 

Kalimtarët

me prirje artistike

qypit

ia ndryshonin grafitet

mëkatësisht

mori tjetër pamje

mbeti i shëmtuar

i ngrysur

i mbërthyer

I kujt është qypi

Imi thotë i verbëri

 

Imi thotë hajni

Imi thotë i humburi

Imi thotë i paemri

Imi thotë kalimtari

Të gjithë thonin

Imi, imi...

 

Qypin e kthyen përmbys

Iu derdh thesari i fundit

 

Ikën hijeve të mëkatit

 

Qypi mbeti në erën me lagështi

në shqotë

 

Ai nuk i përngjan vetes

stolisur me grafite barbare

pa asgjë brenda

i zbrazur, i alivanosur

me grykë e fund të thyer

 

Barbarët

vazhdojnë ta tundin

 

Të paemrit

me gënjeshtra

mbulojnë gjurmët e krimit

 

Hajnat

shesheve shpërndarë

e akuzojnë për vjedhje

 

Të humburit

ia tregojnë shtigjet e mbyllura

 

Uzurpatorët

nuk e ndalin  tregtinë

me copat e qypit të thyer

 

Mëkatarët

janë mëkatëruar

 

Indogjeni

mbi Rezolutën eurorrmoke

shkruan histori

për copat e qypit  të shpërndarë...

 

 

 

YJET LUAJNË VALLE

 

 

BUZËQESHJA

MË TËRHIQTE

 

Unë mendoja

se po t’i mëkoja plagët

kur nxirrja litarin nga trasta

mendoja se do të më shpinte

kah burimet e erës

tok me petalet e rëna

për tokë

më dukej se më tërhiqte

buzëqeshja jote

tok me fluturimin e zogjve

ti ishe atje

ku puthiteshe me retë

vetëtimat

bubullimat

atje kur mornica të ftohta

pikonin nga qielli

ti nuk kishe dridhje

shkëlqim vese ishin ato

në relievin e mbushur

rrudha brengas

. . .

 

Ecja

me hapin

lodharak të vargut

të varur

në verig

ecja

për qëllimet

e tua

të mira

në reale

jo në ëndrra

me ankth

vargu i dalë

nga metafora

ecjen time e bëri hap

pas hijes sate

e freskët si hija

e valës

s’munda ta kap

as në dimër

as në vapë

 

GLLABËRIM

 

 

Fjalët e rralla

i gllabëroi harresa

luginat u mbyllën

për logje

 

e unë nga ta hedh

vështrimin

me peshën tunxh

mbi shpatulla

 

mbase në mes nesh

rritet (pa)gjumësia

 

SE NDALI KËNGËN PËR TY

 

Sy të ëmbël

me shikim të beftë

ma ndez një rreze rubin

ma shfaq ngrohtësinë e rrënjës

dhe nuk dorëzohem dot.

 

Sy të ëmbël

Me  çerpik të praruar

ma ripërtërinë mendimi për ty

ma rikthen ngrohtësinë e fikur

dhe nuk më zë gjumi.Dua të ëndrroj

 

Sy të ëmbël

me kaltërsi deti

m’i zhdavarite valët e zgjimit

m’i trembe peshqit n’harrim

dhe unë s’e ndali notin

 

Sy të ëmbël

me kthjelltësinë e burimit

ma ndez një flakërimë në shpirt

ma trete vajin në harrim

dhe unë këngën për ty se ndali

 

VALLJA VAZHDON RITMIN

 

Të grumbulluara ishin të gjitha

 

Pagjumësia e ankimit

edhe ankimi i pagjumësisë

melankolia e patretur

edhe patretësia e melankolisë

kuptimi i rraskapitjes

edhe rraskapitja e kuptimit

pendimi  i faljes

edhe falja e  pendimit

 

Të gjitha e luanim vallen e heshtjes

heshtja luante vallen e dritës

drita luante vallen e yjeve

yjet luanin vallen tonë

 

Vallen tonë

e luanim edhe ne

 

në hapin e ecjes

për t’u larë në rrezet e hënës

karkalecët e natës i patëm krushq

 

Vallja e vazhdon ritmin e lojës

 

MREKULLIA

 

 

Mrekullia i ka hapat e padukshëm

ajo shihet vetëm kur je symbyllur

psherëtin

merr frymë

lëviz dhe nuk ndalet

 

Nuk dëgjon zhurmë ecjeje

nuk flet as nuk  ofshan

pik si loti

nga qepalla

 

Rrëshqet tatëpjetë

me heshtjen e dhembjes

lëmim i botës së pluhërosur

gjuhë e pafajshme

loti

 

Ta njohë shijen e kripës

Nën flakën e flakërimës

 

Ta njoh

edhe thellësinë e malit

me misterjet e xixëllonjave

mrekulli pa adresë

me hapa të padukshëm

 

Nuk  kemi peshë për tokën

kemi peshë për zemrën

ajo  na mba të mbyllur

 

Do ta gjejmë vallë pendëlkuqen

që të na mbyllë në thellësi të zemrës

 

RREZJA E REJA E DIELLIT

 

 

Vesa na e tha

mirëmëngjesin e parë

në atë fllad përcëllues

me gugunë e kumrisë

me telin e skuqur dridhërues

 

Si më vjen

pendël zogu

 

Nuk guxoj të marr frymë

kam dro se të largoj

as të kollitem

as të teshtijë

nuk dua

 

Duart shtrihen përpara

kë do ta mbërthesh

kënaqësi

shkëlqimin e gjetheve

heshtjen e mrekullive

 

rrezja e reja e  e diellit

 

Afëroditë nga ti kërkova

të ma afrosh mëngjesin

të qenit gjallë

të shfajësimit të gjuhës

se nuk dinte fjalë tjera

veçse Të dua

 

SA HERË TË SHOH

 

Saherë të shoh

e di se mbin një lule e re

ma merr një ofshamë

edhe një pikë loti

 

Në krahët e zogut

me sqepin penë për pentagram

edhe dridhësen e grimcuar

në mes dy telave shtrënguar

 

Idila ta fal një tingull

 

“Moj e Mira

me dy lira

afrohu më ngat

të priftë e mira”...

 

Do ta vazhdoja

po të mos këputej teli

e pse o Zot

në prapamejen time

mjegulla ka rënë

 

Do të doja të kam përpara

të të shoh si në pasqyrë

të krehur

dhëmblarë...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PSHERËTIMË PËR NËNËN

 

 

E MADHE JE O NËNË

 

E dashura nënë,

jam ulur

mbi dheun që t’i mbulon eshnat

po i numëroj vitet

të stolisura

me grafite rrudhash

 

Nuk je tretur fare

ke mbetur në psherëtimat e mia

të përfytyroj ashtu siç ishe

ti nuk je mplakur

 

Kam mbetur i uritur

të ftohtit e dridhjeve

si etja

nuk më hiqen

 

Nuk  kisha ditur

për të ta shijuar

ngrohtësinë tënde përvëluese

pak ta  kisha njohur

dhembjen e psherëtimave

 

II.

 

Nuk ta dëgjova grahamën e fundit

as nuk ta dhashë lamtumirën

 

Shpresoja se do të të gjeja

te portat e oborrit

duke më pritur

 

Çfarë meraku i pashuar

të të shihja

në atë çast lamtumirës

 

-O nënë

isha larg shtëpisë

 

Besoja se nuk do të të mposhtte

unë të dija për të fortë

III.

 

Nuk di kë mallkova

kur mora lajmin se nuk rron më

 

Sa i dobët u bëra

nuk besoja se mund të jetoja

me peshën e dhembjes...

 

46 herë çeli lulemolla verore

46 herë  dallëndyshja bëri çerdhen

nën strehën e shtëpisë

 

Unë i numërova

me shumë pika loti

o nënë...

 

Mollët më të mira i ruajta

ua dhashë fëmijëve

-merrini!

janë të nënës sime...

 

IV.

 

T’i mbaj në mend  këshillat

t’i mbaj në mend dhurimet

 

“Dallëndyshja është ndjellamirë

cicërima e saj është recitim

Si lutje për bekim”

 

E madhja ime

të pengonte mjegulla

ajo mbulonte majet  e bardha

ngrinte edhe heshtjet

 

Në shpirtin tënd o nënë

kujtimet i mbaje të forta

 

V.

 

Shpresat

besnikërisht

i lidhje me lindjet

 

I ushqeve

me melmesën

jetë

 

Me gjakun

dardane

 

Me djersën

ujëvarë

 

Me pastërtinë

ylber

 

Me dritën

diell

 

Me freskinë

pranverë

 

Me etjen

ujë burimi

 

Me përkëdheljet

miklime

 

Me ofshama

të lagura

 

VI.

 

 

Dheu që t’i mbulon eshnat

ma shpalon

thellësinë e ngrohtësisë

 

Mos më anko o nënë

kësaj ngrohtësie

as unë nuk i largohem

kjo tokë do t’më pranoj

se kurrë se përbuza

as s’e braktisa

edhe në shkrumb të saj

gjeta ngrohtësinë tënde

 

Kjo tokë më fali ngrohtësi

unë zemërgjerësi

kjo më fali hapësirë rrite

unë besnikëri

kjo mua më fali shpresë

unë ia ruaj kujtimet

 

Tash jam më i mplakur se ti kur vdiqe

jam baba

fëmijët e mi e kanë edhe nënën

 

Ata m’i dëgjojnë psherëtimat

“oh nënë”

sado që mundohem t’i them pa zë

 

E madhe je o nënë

e maaaadheeee!