Xhevat Muqaku: Pablo Pineda deklaron: Unë nuk jam i sëmurë

Pablo Pineda

Nga Xhevat Muqaku

Spanjolli 35-vjeçar, Pablo Pineda është europjani i parë me SD (syndromi Down) i cili përfundoi studimet. Në filmin, "Yo Tambien"(Unë poashtu), ai flet per jeten e tijë, ku përcjellë të tjerëve me Syndromin Down kurajo- një mesazh të qartë.

 Steffen Arora; Nese do të thuani për vehten, se ju "vuani" nga SD?

 Pablo Pineda: Jo unë nuk vuaj, unë jam SD.

 Steffen Arora: Në shoqëri dhe jeten e përditëshme flitet për Trisomia 21, si sëmundje- vuajtje dhe aftësi e kufizuar. E vëreni ju këte ndryshe?

 Pablo Pineda; S.D. nuk është sëmundje, është një kondicion, një gjendje. Ashtu siç njëri është bjond, unë posedoi S.D., që është më tepër një tipar se sa një sëmundje. Çfarë të bën pakëz të frigohesh, është fjala "Syndrom". Termi vetvetiu është projektuar- menduar që nga fillimi, si një përshkrim- përmbledhje për një koleksion të tipareve të ndryshme. Ishte mjekësia ajo e cila me këte Term në Diskurs flet për sëmundjen

Steffen Arora; Në filmin, "Yo También" , luani vehten tuaj, djaloshin me S.D., i cili për kundër paragjykimeve shoqërore zhvillon karrierën e tijë. Si u bë që një mësues të bëj rrolin e artistit?

 Pablo Pineda; Unë kam marrë pjesë në këtë film për arsyen e vetme: që njerëzve të tjerë me S.D. të ju përcjellë guxim- kurajë. Dhe sigurisht, edhe për të ndryshuar paksa vetëdijen e shoqërisë për S.D., për të ju treguar, hapur atyre një përspektivë tjeter për ne, sepse vërtet ka shumë raporte mjekësore për njerëzit e prekur nga kjo Syndromë, edhe pse në nivelin emocional, filmi nuk spjegon diqka të re.

 Steffen Arora; Në Spanjë, shkollat speciale që nga viti 1986 nuk funksionojnë. Ju keni ndjekur poashtu një shkollë normale. Në retrospektivë ishte e randësishme të arrini atje ku sot jeni?

 Pablo Pineda; Po, patjetër. Për nënën time ishte gjithmonë e qartë se dëshironte të më dërgonte në një shkollë publike normale. Edhe unë e mbrojë tezën e integrimit të fëmijëve me aftësi të kufizuara në sistemin shkollor publik në përgjithësi. Asnjë fëmijë me SD nuk duhet të dërgohet në një shkollë të veçantë.

 Steffen Arora; Në Austri, ku ende ekzistojnë shkolla të veçanta, argumentohet e dhëna, se fëmijët me aftësi të kufizuara, me nevojat e tyre të veçanta, janë më mirë të sistemuar, nese mund ta akceptoni këte argument?

 Pablo Pineda; Kjo nuk është fare e vërtetë. Nuk është më mirë për njerëzit me aftësi të kufizuara të shkojnë në shkolla të veçanta. Kjo ndarje është përdorur, vetëm për t´i justifikuar këto institucione. Nuk sjell asgjë të mirë, për- kundrazi: personat e atakuar nga SD është më mirë të janë së bashku me të tjerët, ngase vetëm përmes kontaktit ata mësojnë. Njerëzit nuk mësojnë nga vetmia, ne mësojmë kryesisht nga dhe me të tjerët. Për të gjitha përvojat, në fëmijërinë dhe rininë time, më duhet të falënderoj shkollën publike. Përmes modelit integrues , reformimi dhe zhvillimi është më i lehtë dhe më i mirë. Do të ishte  e mërzitëshme nëse do të shihni tërë ditën, vetëm fytyrat e njerëzve me SD. Kombinimi e bënë të vehtën. Në fund të fundit,me apo pa SD, mësohemi me dhe nga njëri-tjetri.

 Steffen Arora; Ju konsideroheni në njeren anë si një model- shembull dhe shpresëbartës për njerëzit me SD. Në anën tjertër kritikoheni për zgjimin e shpresave të rrejshme, pasi që ekzistojnë përcaktime të ndryshme për SD, dhe për këtë arsye jo të gjithë të atakuarit jan në gjendje që të ndjekin shembullin tuaj.

 Pablo Pineda; Të them se isha më pak se të tjerët i prekur nga SD do të ishte gabim. Unë kam Syndromën e njejtë sikurse të tjerët edhe pse çdo njeri ndryshon prej tjetrit. Në shprehje vjen se si vrojtohet individi me SD. Si një i sëmurë ose si person. Nëse vrojtohet si i sëmurë, nuk ka shmangëje nga percaktimi i shkalles se aftësisë se kufizuarë, që e përfaqëson anën mjekësore. Ndërsa nëse akceptohet i atakuari me këtë Syndromë si përson, atëherë mund të flitet vetëm për dallimet.

 Unë sigurisht nuk dëshiroi të ndezë shpresë të rrejshme. Porosia ime për prindërit, mësuesit, dhe shoqërinë është: këtu dhe në këte rast flitet për njeriun, dhe ai/ ata mund të mësojnë. Nuk mund të studiojnë të gjithë përsonat e atakuar me SD,  por ata mund të mësojnë. Kufiri në këtë drejtim nuk duhet që të vendoset nga shoqëria, por nga personi vet. Unë kam ardhë këtu ku jam sot, ngase kështu dëshirova vet.

 Steffen Arora; Ju keni thënë një herë, se nuk i takoni shoqërisë normale por as grupit te personave të atakuar me SD. Përse?

 Pablo Pineda; Shoqëria më vrojton mua si njërin prej atyre me SD, ndërsa unë me këte bëhem- llogaritem si i reduktuar- i mangët. Nëse takoi përsonat me SD, ata menjëherë më thonë pa më njohur fare, "Ti je miku im", vetëm pse unë jam padyshim pjesë e tyre. Unë, megjithatë, vërej disa dallime mes meje dhe personave të tjerë me SD, prandaj unë nuk i përkas as njëres e as tjetres palë.

 Steffen Arora; Nëse ndjeni i vetmuar?

 Pablo Pineda; Po, pakëz. Megjithate njeriu duhet të ecë përpara.

Pablo Pineda u lind në vitin 1975 në Malaga, në Spanjë, me mutacionin gjenetik të Trisomia 21, e njohur edhe si Syndromi Down. Në vitin 2004, Pineda përfundoi si i pari europian me Syndromin Down studimet, dhe arriti të bëhet mësues për Arsimim të veçantë dhe Psykopedagogji.

Në vitin 2009 u realizua filmi artistik "YO Tambien"  ku merret për bazë biografia e jetes së zotëriut Pablo Pineda i cili ne kete film luan edhe rrolin kryesorë. Për punën e tij te suksesëshme dhe të frytëshme si artist, 35- vjeqari Pablo Pineda u nderua me qmimin "Guaska e argjendët"

 Artikullin,"Unë nuk jam i sëmurë", e huazova nga autori Steffen Arora dhe (Die Presse), shkurtesa SD- nënkupton: Syndromën Down.

Disa të dhëna për Syndromën Down !

Syndroma Down është sëmundje gjenetike- kromozomale.

Shkaku qendrorë nuk është akoma tërësisht i njohurë.

Çrregullimet hormonale, rrezatimet e organizmit, infeksionet virale,

problemet imunologjike dhe mosha e nënes janë disa prej faktorëve që    ndikojnë ne paraqitjen e Syndromit Down, që nuk nënkupton shkallë të njejtë për të gjithë të atakuarit.

Disa prej shenjave dhe karakteristikave që e përcjellin Syndromin Down, janë; diametri i kokes dhe veshet e vegjël, fytyra e zgjëruar, tonusi muskular i ulur, gryka më e shkurtë, hunda më e hapurë, goja më e vogel me  duart dhe gishtat më të shkurtë, anomalitë kongjenitale të shpeshta të të pamunit, të zemres, të traktit digjestiv, çrregullimet metabolike dhe imunitare, intelekti i vonuar deri tek retardimi mental.