Armand Vinçani: Një komb, një qëllim, një dëshirë

NJË KOMB, NJË QËLLIM, NJË DËSHIRË

Nga Armand Vinçani

Më në fund një evenimtne që ngrohuze mrat tona e rindize shkëndijat e shpresën dhe krenarinë kombëtare!Më në fund një lajm që u shpërnda me shpejtësinë e dritës në të katër anët e rruzullit e kudo që shqiptarët ndodhën. Është një najrgje që venit me forcë mgJaike, edhe pse ndoshta për apk kohë, të gjitha mosmarrëveshjet e prapësitë tona të mbrëndshme duke na kujtuar se jem injë komb e shumë e më shumë kemi pmeirsa që na bashkojnë se sa na ndajnë.Në fund të fundit kemi jë gjak që rrjedh në dejet tona, jemi degë të të njëjtit trung filogjenetik e kemi një dëshrië të përbashkët mbi të gjitha dëshirat e tjera për ta parë Shqipërinë ashtu si edhe rilindësit dëshiniorn,Zonjë e kaluar zonjave!Më shumë es një opinion juridik, vendimi i Hagës është çlirimi i dytë i Kosovës. Është dokument historikq ë vërteton plotësisht se koha e nëpërkëmbjes, poshtërimit, ndarjes e coptimit për Shqpiërinë e shqiptarët ka perënduar njëhëre e përjgithmonë. Është tregues i pakundërshtueshëm se bota civilizuar e kërkon me ngulm rivendosjen e së drejtës.Ne nuk jemi seperatist.Përkundrazi, jemi ndër kombet e rralla që unanimisht e pa ekuivoke aspiorjmë integrimin europian,bashkëjetesën miqësore e pa asnjë paragjykimp për reminishencat e së kaluarës.Por, ndërkohë,ne kemi dëshirën dhe vednosmërinë e patundur për të ruajtur identitetin tonë,për të ruajtur atë që trashëguam në breza e që po kështu do t'ia lemë atyre që do të vijnë. Janë përpjekjet mijëravjeçare të një kombi të vtejër që i rezistoi me kurajë çmendurive e tallazeve të kohërave të pacivilizuara e me sakrifica sublime ruatji gjuhën, zakonet e traditat më të mira.Vendimi i GJykatës Ndërkombëtare së Drejtësisë përpos të tjerave na kujton vetë historinë tonë. Si pasardhës të fiseve Pëllazge që më vonë krijuan Mbretërinë Ilire në dolëm nga shkatërrimi i Perandorisë Romake si vazhdues të fiseve Dardane e Feoneve që më pas u detyruan për shkak të dyndjeve të Avarëve të vendosen në Thaseli,Dalmaci, Maqednoi e Epir.Ishin ushtritë e perandorit Bizantin ato që vendosen sllavët për interesa të mbrojtjes së territoreve në Ballkanin Perëndimor e kështu historia vazhdon për të treguar se ne jemi me mjiëra shekuj në trojet tona.Ne jemi këtu në zemër të Ballkanit për t'i treguar botës se shqiptarët janë faktor i padiskutueshëm në të gjitha zhvillimet politike dhe ekonomike të raojnit. Edhe pse në dy shtete ne jemi një, sepse po ashtu janë nteresat tona.

   Në këtë ditë të jashtëzakonshme ndërgjegjja jonë historike i drejtohet përsëri me mirënjohjen absolute SHBA-së,e cila i është ndodhur pranë kombit tonë në ditët e tij më të vështira. Ashtu sin ë vitin 1919,kur zëri i Presidentit Wilson e shpëtoi Shqipërinë nga pushimi i ekzistencës si shtet ,ishin përsëri SHAB-të ato që i thanë ndal dorës së një prej padronëve më të egër të gjeoncidit serb në Kosovë,Millosheviq.Ishte Aemrika shteti që suportoi legjimititin e luftës së gjatë shekullore të popullit shqiptar për liri duke mbështetur pavarësinë e Kosovës, si të vetmën alternativë të mundshme për vendosjen e qëndrueshmërisë e paqes në Ballkan e më gjerë.Shprehje e kësaj mbështetjeje tëv azhdueshme është edhe deklrimi i fundit i Sekretares së Shtetit,H.Clinton,se vendimi i Gjykatës,"në mënyrë deçisive mbështeti pikëpamjen e SHBA-së se shkëputja e Kosovës nga Serbia ishte legale dhe që ajo është një shtet i pavarur,territori i së cilës është i paprekshëm."

  Në të njëjtën kohë kjo ngjarje  e shenuar duhet të shërbej si apel i qëndrueshëm për klasat dhe elitat politike të dy shteteve,por të të njëjtit komb se, ndërsa bota e qytetëruar ka kryer detyrimin e saj ndaj nesh, ato janë shumë larg detyrimeve të tyre.Ato duhet të kujtojnë se Shqipërinë mund ta bëjnë vetëm shqiptarët e rrguga për ta realizuar atë është e hapur.Ajo është rruga e demokracisë që fatkeqësisht është kaq e vështirë për ne, pikërisht për shkak të papjeukrisë,egoizmit,edukimit në sistemin e shkuar,pragmatizmit material e iidnvidual të theksuar të atyre që ironikisht ju dha mundësia përt ë luajtur në skenën e shoqërisë shqiptare dramën e saj.Është koha për të kuptuar e zgjuar zërin e arsyes se kështu nuk mund të vazhdohet,përndryshe nëse humbim edhe këtë radhë shansin historik do të mbetemi të mallkuar për jetë e të destinuar për t'u vetëshkatërruar.