Shkurtë Kadriu: Cikël që s'mbaron kurrë (Nënës time)

Shkurtë KADRIU

CIKËL QË S’ MBARON KURRË (nënës time)

udhëtim në ditë ( të dielën)

palosa skajet e shpirtit

të mos derdhet një qiell mugëtire

të shtunën më ushqeu zonja re e zezë

më përbiu det i zi lakmiqar

me fjalën zhveshur

pas valëve dallgëzore shëtitem me yjet

pagëzuar me peshën e gurit

alfabet i ç’ rregullt di se ku çalon

në gishtat hollak ti më pate njohur

më kthe emrin tim kohën kokërr  gruri.

  e diel e trishtë ( e diel)

pikë - ngriu vapë e verë

dorë e përshëndetur

plakë të fundmen natë

në ftyrën e verdhë

e diela hap syrin

me flokët fut të zeza

lutjet përfunduan

n’fund të shtunës shtrigë

thirrjet shkumboheshin 

në pasqyrat e rrotulluara

fatet po qahen diku në skajdhomë

në mëngjesin e diel

jeta u verdhësua

me ngjyrat e vdekjes

hareshëm zymtësia

preku shpirtin tim.

pikë (për të dielën)

në pemën e madhe kotet mvetësia

pa i dhënë lapsit dorën

në librin me unaza asnjë gisht pa thyer

prishet imazhi

ndjekur në harrim

përtej errësirës mbytet syzeza

e madhe është takja nën këmbët

e këpucëve

hapat marrin vrapin

e thyhet një rrugë

në livadhe kujtimesh

përdredhur me ngjyrat

vranësohet jeta - pikë.

pa ngjyra (vec e diel)

në shpirtin pa sy

pingul më rri trishtimi

portret i vranët

asgjëson ngjyrat

e koka shkrihet errësirave 

në zemrën e tokës

përveç një karrige në të unë

natyrë e vdekur keqas m’gjallënon kohën

hove tingëllimash

shpirshin botët tona

e heshtja lulëzon

vite (e diela)

në tundimin

që shpirtërisht jep drithërima

mbetet në kohë harrimi

afrohet çelës i vdekjes

shqeqlmueshëm hapet dera

kujtimet ngulshëm

mbysin hapësirat boshe

të lumharrimit

ecën e ecën litar

që varras ngreh timën jetë

bulim i parë fëmije

kap pesiazhet që rrah hapësirat boshe.

prap e diel

në natën që s flet

si gurë i thatë

më janë bërë sytë

e vetmia

kryeneqësisht fundos

zërin tim që s’thrret

më kapen për ashti

të shkretat kujtime

valëzueshëm më mbytet

e kjo ditë e diel

dhe pres në më pritet

e vdes në më vdiset

njerëzit kanë mbërri

ngushëllueshëm më ngushëllojën

e unë cmendurisht

këndoj mërzinë.

rrotullimi (rrotullim i së dielës)

në kornizën me një lule

mbytshëm gjithësia

thurë jetët tona

bukuria kafshon shëmtinë

gërshetimi ngjet duart

në nyjën e bardhë

sofra shkelë mbi tokën

ku rritet ai elb

e netët e mëdha

gëlltisin sytë mes veti.

univers  ( e diel sërish)

shtrydha ndrydhur zonja re

lëshon për toke shiun litar të zi

zbret kapjeve në horizonte

që baltën pezullon

ku mblidhen riga e thërmia shpirti

plakur në kutinë e mëkateve