Vullnet Mato: Zef Serembe

Vullnet Mato

ZEF SEREMBE

Në zemër i skuqnin dy dashuri njëherësh,

njëra me dhembje,

tjetra me derte -

Arbëria e mjerë matanë një deti

dhe arbëreshja që mërgoi ku mbaronin detet.

Zemra e tij si zogu gushëkuq,

nëpër degët e gjakut ngjirej prej këngëve.

Dhe rendnin këngët arave të Kalabrisë,

njëra me derte,

tjetra me dhembje.

Kur këngët e vona të dashurës i vanë,

ajo kish vdekur,

por ai u nis,

tek mbarojnë detet, t’i këndonte pranë

këngët e mallit mbi varr të dashurisë.

Ikte ai, ikte, po varri i saj qe larg.

Herë me këmbë,

herë me galera.

Krahët e bardhë të këngëve të tij

nëpër oqeane i shtynte era.

Këndoi vajtimin

sa zemra iu lodh,

po e këputi malli për dashurinë që i mbeti.

Dhe u kthye prapa,

duke udhëtuar mbi botë,

për te dashuria e vetme matanë një deti.

Kthehej ai, kthehej prej varrit të largët,

herë me këmbë,

herë me galera.

Sillte me vete pak vargje në trastë,

që udhës një nga një ia hante era.

Këndoi dhe rendi për dy dashuri,

sa kënga e fundit

buzë brigjeve i mbeti.

I brengosur për bregun e shqipeve vdiq,

me sytë lëshuar matanë një deti...