Cikël poetik nga Gazi Buxheli

Gazi Buxheli

 

GURI I SIZIFIT

 

(Cikël poezish)

 

 

ANKIM I PROMETEUT

 

Zjarrin se mora për t’u bërë hyjni,

zjarri ju duhej, prandaj ja u dhash,

edhe i kryqëzuar në Olimpin me perëndi

asgjë më shumë se kaq nuk thash…

 

…gabim o njerëz ky fat i zgjedhur,

e ngritja lart në këtë lartësi:

Unë u dënova për një dru zjarri të vjedhur

e ju më kthyet përjetësisht në Hyjni!

 

 

E PASTAJ?!

 

Për heshtjen e menduar

më pëlqen Roma,

e më shumë se ankth

më jep nostalgji,

jo aq për gjethet e blerta,

për gjethet e njoma,

se monumentet egzotikë

mbuluar me gri.

 

Monumente të ftohtë,

mbetur menduar,

me vështrim të zbehtë,

hedhur skaj më skaj,

na thonë se kemi qënë

të fuqishëm,

kemi qënë të nderuar,

e së fundmi pyetjen:

 

                e pastaj..?!

 

 

LARTË NË QIELL E POSHT TIJ

 

Në qiellin gri, re shtullungore,

ecin e ecin s’di se për ku,

poshtë tij, rrugëve të jetës,

të menduar  njerëzit ecin gjithashtu.

 

Retë e zeza, me shi ngarkuar,

tutje horizonteve diku degdisin,

njerëzit mberthyer pas tokës së tyre

s’duan që si retë nga ajo të ikin…

 

…por retë  ikin e dymëndësia

zhytet thellë në enigmat njerëzore:

qënësia vallë është vërtetësi,

apo rrugëtim reshë hapësirave qiellore?..

 

      

MOSMIRNJOHJE

 

Udhëtova me diellin

nga lindja tek perëndimi,

e kurrë s’u pamë sy më sy,

unë i trëmbur nga verbërimi,

ai në merakun e syve të mi.

 

Ik, më tha dielli, udhëto me hënën

e mbi bukuritë e saj hidhi sytë,

atje do gjesh ç’ka i kam dhënë,

dhe aq sa të duhet do të jap dritë!

 

Ma dha hëna dritën e natës

e më të bëra udhën e gjatë,

por kurrë s’më tha se nga drita e diellit

dritën e falur e kish dhuratë…

 

      

KUJDES O NJERI!

 

Në gjyqin e madh,

gjyqin e vërtetë,

të Parajsës, a Ferrit,

ku do të kalosh përjetësinë,

akuza nuk vjen

për mëkatet në jetë,

por përse nuk e bërë

kur mund ta bëje mirësinë…?!

 

      

NXITIM

 

Nga ai shkëmb buzë detit

së koti u ndamë paksa zëmëruar,

dhe jo për thellësitë, a gjërësitë e tij,

por për dallgët posht shkëmbit tërbuar.

 

Ti thoshe se dallga është dashuri,

përplasur, si shpirt’i trazuar,

Unë thoshja se dallga është urrejtje

në inate çmendurie ngarkuar…

 

…por s’kishin faj dallgët e detit,

as shkëmbi ku rrinim faj s’kish.

përse ne duhej të bëheshim dallgë

kur deti i qetë do të behej sërish?!

 

      

POST MORTUM

 

Për te kohë e përjetësisë

pelegrinë të rrugëtimit,

me  ngjasinë e Jezuit,

pa të drejtën e rikthimit…

 

…me paslënien e çuditëshme,

të gurvarrit përmbi krye,

vëtëmashtrim i qënies mbetur

e shpirt ikur nëpë yje…

 

…thellë tokës trupi tretur,

shpirti ikur lart si era,

ndarë në dy qënia e jonë:

poshtë mëkati, lart vlera.

 

 

RRETH RROTULLIM

 

Nisur për në rrugën e njohur,

për nga kish, a nuk kish shpresë,

në kërkim të jetës tjetër,

por dhe andej nga mund të vdes.

 

Përmbi ankthe e përmbi ngulme,

shkelur këmba e lënduar,

nën hënën e zbehtë të ditës

e të natës diell munguar…

 

…rrugë, rrugë e vetëm rrugë,

për pas tyre asgjë tjetër,

në fundnisje mbetur shpresa

për një kthim në nisjen e vjetër…

 

 

GURI I SIZIFIT

 

I rëndë Guri i Sizifit,

në filozofinë e qënësisë:

përmbi kryet e ç’do varri

si shënjë e vazhdimësisë…

 

 

NENA E EMIGRANTIT

 

Ka trazirën e Poseidonit,

ndrydhur në gjoksin thatimë,

pa një valë e pa një dallgë

dalë jasht me psherëtim.